De makkelijke weg | Sherine. [pauze]

07

PERS SHERINE

Dinsdag
14:17

Over een paar minuten is dit uur voorbij en moet ik vertrekken naar m'n 'afspraak'. Ik had eigenlijk nog les hierna, maar moet het skippen om op tijd te komen.

Ik zie het nu al allemaal misgaan.

School is nu m'n tweede prioriteit en het toekomstig baantje staat nu al op nummer 1. Wat nou als ik begin? Hoe zal het dan zijn?
Hopen op het beste is het enige dat ik nu kan doen.

-
15:57

Nerveus stap ik de auto uit van Nadir - ja, hij heeft me dit keer weer gebracht. Alleen blijft hij niet, dat wou ik niet. Ondanks zijn gezeur vertelde ik hem dat hij zijn eigen zaken moest gaan afhandelen. Ik wou hem niet bezighouden met mijn dramatisch leventje.

Rustig loop ik naar het witte, oude flatgebouw waar ik de vorige keer ook voor stond. Ineens dacht ik aan meneer blauwe bomberjack en moest bijna lachen. Ik heb jammer genoeg geen 'rondje' gemaakt na onze ontmoeting. Tja nu wel, maar niet voor mijn plezier.

"Je bent te vroeg."

Oké, what the fuck.
Ineens hoorde ik zijn diepe stem uit het niets. Ik draaide me hoofd naar links en zag hem daar staan tegen een muurtje met een sigaret in z'n hand, alwéér.

Te vroeg?
Snel check ik m'n telefoon, het is 15:58. Shit, zeg niet dat m'n telefoon 1 heel uur voorloopt?
"Te vroeg?" Vroeg ik zachtjes. Onder zijn blik word ik nerveus, iedereen volgens mij. Een klein lachje vormt zich op zijn gezicht, "Ja, te vroeg. Het is 2 voor 4." Hij speelt te veel.

"Maar goed om te weten dat je op tijd bent, voor in de toekomst." Vergeleken met de vorige keer kijkt hij me nu al sinds ik hier ben recht in m'n ogen terwijl we spraken. De vorige keer gaf hij me 1 blik alsof hij te goed voor mij was. Maarja, wat beteken ik überhaupt voor hem?

"Ja, goed om te weten." Antwoord ik droog terug. Ik heb te lang gewacht op dit moment, er is geen tijd om te verliezen.

"Tijd is geld." Geleerd van de beste aka Nermine.

"Kom je nog of blijf je daar staan?" Plots stond hij in de deuringang van het portiek. Ik realiseerde me niet dat ik even weg was voor een minuutje. Ineens herinner ik mij Nadir die me vertelde niet mee naar binnen te gaan als hij me dat vroeg.
Ondanks dat Sabri er op een of andere manier onschuldig uitziet, vertrouw ik hem nóg niet.

"Ik blijf liever hier." Antwoord ik. Zonder iets te vragen keert hij terug voor me en gaat verder alsof hij me nog nooit heeft meegevraagd naar binnen, fijn.

"Zo zit het: Ik bel of app je wanneer ik je nodig heb met alles dat te maken heeft met geld, inkomsten etc. Je hoeft niet per sé hiernaartoe te komen, maar we moeten elkaar wel kunnen zien op een gegeven moment. Hiervoor hadden we iemand die dit werk deed, maar dat ging fout."

Dit klinkt niet zo érg, denk ik?

"Wat ging fout?" Misschien kan ik hetgene voorkomen dat deze persoon blijkbaar fout deed en door 'ontslagen' werd.

"Alles. Heb hem nooit meer teruggezien." Een half glimlachje vervangt zijn serieuze blik.

Oh.

"Laat dit geen bedreiging zijn, maar een tip? Ja, zie het maar als een tip." Hoe moet ik dit zien als advies? Ik voel me nu juist meer bedreigd door hem en dit gedoe.

Nadat hij de angst van m'n gezicht heeft kunnen aflezen nam hij het intiatief om mij gerust te stellen.

"Maak je geen zorgen ik- um wij zullen je geen pijn doen." Snel liet hij zijn glimlach vallen en zag ik de oude Sabri weer terug.
Zijn brede schouders en trotse opgeheven kop lieten hem er nog stoerder en angstaanjagender uitzien.
De schrammen en littekens op zijn knokkels zagen er ook niet echt verwelkomend uit.

Yep, precies wat ik nodig had.

"Klaar met staren, poppetje? Zei ik de vorige keer niet dat staren onbeschoft was?"

Sherine, kan je nooit je ogen bij je houden?

"U-um sorry, had het niet door." Snel verontschuldig ik me en voel dat ik langzamerhand verlegen raak voor zijn sombere ogen.

"Is alles duidelijk?" Vroeg hij voor de laatste keer. Er was in eerste instantie niet veel om te vertellen, dus valt er ook niet veel te vragen.

"Ja, alles is duidelijk." Ik grabbel even in m'n tas om te zien of ik m'n OV niet per ongeluk heb laten vallen toen ik uitstapte. Dat is wel vaker gebeurd, jammer genoeg.

"Heb je een uh, lift nodig ofzo?"

Wauw, vraagt meneer gangster nou echt of ik een lift nodig heb? Natuurlijk zou ik dat aanbod willen aannemen, maar doe het niet. Ondanks dat zitten in een mooie auto aantrekkelijker klinkt dan 15 minuten in een benauwde metro doorbrengen, kan ik niet gezien worden met een jongen.

Vooral niet met een jongen als hem.

"Nee dankje, ik neem de metro." Ik gaf hem een klein glimlachje om te laten zien dat ik het wel waardeer. Tja, hij is m'n baas nu. Vriendelijk zijn tegen hem is wel gunstig op dit moment, vooral als ik niet wil verdwijnen net als de vorige die voor me was.

Waar ben ik aan begonnen?

Hij nam een laatste trekje van zijn sigaret en liet de rook zijn mond langzaam verlaten voordat hij het op de grond gooide. Echt álles dat hij doet ziet er zo moeiteloos uit.
Ik zou zoiezo 3 keer stikken in de rook en daarna nog het sigaretje op m'n schoen in plaats van érnaast gooien.

Maarja, dat ben ik. Een kluns.

Hij keek op zijn horloge en zag dat er wat tijd verstreken was.
"Ik heb klanten die wachten op me. Je weet me te contacten, thalla."

Kort maar krachtig.

Ik gaf hem snel een knikje en draaide me om om richting het metrostation te lopen. Zonder dat ik het door had keerde ik mijn hoofd voor de laatste keer naar het flatgebouw waar ik net voor stond en zag hem daar nog staan staren.

Allebei de handen verborgen in zijn broekzakken en gefronsde wenkbrauwen die een onduidelijke emotie aangaven.

Nadat onze ogen elkaar ontmoetten voor de zoveelste keer vandaag, draaide ik mij om en versnelde mijn looppassen.

Ik heb het gevoel dat dit érg interessant zal worden.
-

PERS SABRI

Nadat ik haar geruststelde dat wij haar geen pijn zullen doen, realiseerde ik me dat ik mij versprak.
De zin 'ik zal je geen pijn doen' verliet bijna m'n mond nadat ik de angst in haar ogen kon zien.

Ik wou haar in m'n armen nemen.

Niet omdat zij het was, maar omdat ik mezelf terug kon zien in haar. Jong, gestrest, hopeloos en zoekend naar snel geld. Had ik maar iemand die me in de armen nam en vertelde dat het allemaal goed kwam, al was het een leugen. Ik heb elke hoek afgezocht en dacht op een dag dat ik niemand nodig had om te krijgen wat ik wou.

Ik deed het allemaal zelf. Ik heb geen 'matties' nodig die me wijsmaken dat ze er voor me zijn in moeilijke tijden, wie zie je terug als je valt? Niemand.
Ik heb het vanaf kleins af aan moeten leren op de moeilijke manier zonder iemand die me vertelde wat ik fout deed.

Natuurlijk is de jongen vóór haar niet verdwenen. Zo erg ben ik ook niet, ergens heb ik een hart; iets wat je tegenwoordig niet moet tonen.

Maar iets in me verteld me dat dat snel zal veranderen.
-

De officiele ontmoeting tussen Sherine en Sabri heeft zich plaatsgevonden! Ook weten we nu iets meer over Sabri en zijn gedachtes. 💫

Ik ben aan het twijfelen om de titel van dit boek te veranderen. Als jullie ideeën hebben hoor ik het graag!

Vergeet niet te stemmen💓

Ma'a al salama
xoujdiia