De makkelijke weg | Sherine. [pauze]

34

PERS SHERINE

Na het horen dat de ring van Nadir afkomstig was, heb ik hem meteen naar buiten gestuurd. Ik wou even alleen zijn en wauw, de woede die ik voelde? Voornamelijk tegenover m'n moeder, ook was ik gewoon teleurgesteld. Dat was ongeveer twee uurtjes geleden, sindsdien lig ik op m'n bed muziek te luisteren. Wat ik mij afvraag is of Nermin hiervan wist en het ook verborg voor me. Zou ze dat werkelijk doen? Iets in me zegt van niet, maar als je moeder het je zelfs aandoet. Tja, van wie kan je het dan nog meer verwachten?

Om eerlijk te zijn stond ik op het punt om Nadir te vergeven voor zijn daden van het verleden. Na even gepraat te hebben met hem miste ik wel een deel van de connectie die we voorheen hadden. Vergeven doe ik wel, vergeten niet. Dit hele gebeuren is een grote vraagteken voor me. Waarom heeft Nadir mij de ring gegeven? En welke rol speelt mijn moeder erin?
Ondanks dat ik de puzzelstukken bij elkaar probeer te passen, zijn er te veel die nog ontbreken. Ik denk dat ik maar zelf op onderzoek moet gaan.

"Sherine?" Hoorde ik Mama plots roepen vanuit de gang. Shit, ze is weer thuis. Moet ik me normaal gedragen of zal ik haar confronteren? Zonder na te denken zet ik de muziek uit en open m'n kamerdeur om naar de woonkamer te gaan. Ik zie dat ze net haar jasje heeft uitgedaan en plaats heeft genomen. Zelf sta ik nog en ben ik ook niet van plan om plek te nemen. Ik hou m'n linkerhand omhoog zodat ze een goed beeld kreeg van de ring. "Nog bedankt voor de ring of moet ik Nadir bedanken?" Haar ogen werden iets groter en ze wende haar blik meteen op iets anders. Langzamerhand voel ik het schuldgevoel al aan me beginnen te knagen, maar ik kan niet stoppen. "Wat moet dit betekenen? Vertel." Beveelde ik.

"Ze weet het al." Murmerde ze zachtjes tegen haarzelf. Ze liet een diepe zucht uit en bleef even stil. "Mama?" Herhaalde ik. "Sherine, ik wil het je vertellen, maar ik ben niet de persoon om dat te doen." Kon ze net uitbrengen. "Wie dan wel? Mama, wie vertelt het me dan?" Vroeg ik hopeloos. Waarom kan ze me niets vertellen? "Wat gebeurt er allemaal? Eerst m'n tantes die langskomen, daarna Nadir die raar doet en mij een ring geeft. Wat is er?" Ik heb er genoeg van en moet nu duidelijkheid krijgen.

Ze klopte op de bank naast haar om te zeggen dat ik plek moet gaan nemen. Na even twijfelen zit ik op de aangewezen plek en wacht geduldig. ''Hoe moet ik dit zeggen? Luister, zoals de vorige keer had ik verteld dat ik alleen maar doe wat goed voor je is. Dat moet je begrijpen.'' Begon ze, ga ik weer hetzelfde verhaaltje horen? ''Vertel me gewoon wat er is, ik heb dit de vorige keer al gehoord.'' Ze liet voor de tweede keer een zucht uit en vertelde mij iets dat ik nooit had verwacht. ''Je vader wilt je zien.''

Bam, in m'n gezicht. Lekker kort, maar krachtig.

''M'n vader?'' Ze knikte en richtte haar ogen op haar vingers. Van haar heb ik die eigenschap dus overgenomen, puur om een situatie te vermijden en het alsnog mislukt. ''Ja, lieverd. Je vader.'' Ze rustte haar gezicht in haar handen en leunde deels voorover. Zelfs ik kon haar schuldgevoel voelen, nog sterker dan die ik net had. Ik was sprakeloos op dit moment. M'n vader wilt me zien na al deze jaren van zijn afwezigheid. De haat die ik in de loop van de tijd voor hem heb opgebouwd is niet uit te leggen. Ookal zal ik hem voor me zien zitten, ik zie hem nooit meer als toen hij vroeger was.
Hij was de eerste persoon waar ik het lesje van geleerd heb om nooit op iemand te rekenen, want uit het niets verdwijnen ze uit je leven.

''Wat heeft hij te maken met Nadir?'' Vroeg ik koud. Ik voelde mezelf alweer somber worden, iets waar ik net af van was. ''Je zult begrijpen wat zijn rol is in deze situatie.'' Mama draaide zich naar me om en greep mijn beiden handen in die van haar. ''Benti, ik wil je alles vertellen. Ik zou het doen als het kon, maar het kan écht niet.'' Langzamerhand zie ik tranen in haar ogen opwellen. Ze spreekt de waarheid, dat kan ik zien aan haar blik. Zijzelf voelt waarschijnlijk dezelfde hopeloze gevoel als mij.