De makkelijke weg | Sherine. [pauze]

23

PERS SHERINE

Anderhalf uur later en we zitten hier nog steeds. Sabri is zelfs op de grond gaan zitten, omdat zijn bed té comfortabel is. Hij wilt niet in slaap vallen. Heb ik om hen gelachen? Ja, zeker. Ondanks dat we ons in een situatie als deze bevinden. Selim heeft ongeveer een half uur geleden gebeld om te laten weten dat we over maximaal een uur kunnen vertrekken. Gelukkig maar, want ik kan het niet meer uithouden hier. Ik wil gewoon terug naar m'n veilig bedje.

"Sherine..Sherine? Word wakker." Hoorde ik iemand voorzichtig zeggen. Tegelijkertijd word er aan m'n arm geschud, waardoor ik mijn hoofd omdraai naar de andere kant. "Mhm, nog 5 minuten." Zei ik met mijn afschuwelijke slaperige stem. Wow, het is mij nooit opgevallen hoe lelijk het werkelijk klinkt.

"5 minuten? Ik ben je moeder niet. Word wakker, klein kind. We kunnen zo weg." In één beweging draaide ik me om op mijn rug en had m'n ogen wijd open. "Mogen we eindelijk weg?" Vroeg ik met hoop. Sabri ging weer overeind zitten en keek mij beledigd aan, "Was het zo erg om hier te zitten met mij?" Dit liet me lachen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het totaal niet erg vond om samen deze paar uurtjes te spenderen. Het is alleen de reden waarom we het met elkaar moesten spenderen.

Ik negeerde zijn opmerking en ging in dezelfde positie als hem zitten. "Ik heb honger." Snel kam ik door m'n haar met mijn vingers, omdat ik er zeker gek uitzie op dit moment. Hij streek een hand over de linkerkant van m'n hoofd, "Je haar zat daar niet goed." Gelijk daarna stond hij op en liep naar een kast die zich in de muur bevond. Eenmaal open zag ik dat het vol zat met snacks en allerlei lekkernij. Plots heb ik zin om tien kilo aan te komen.
"Laat je me dit echt nu pas zien." Zei ik terwijl ik opstond en naast hem ging staan.

"Je verteld me nu pas dat je honger hebt." Zelf pakt hij een zakje chips die voor hem lag. "Ik hoef geen honger te hebben om te eten, eten maakt me gelukkig." Hmm, een reep Kitkat? Die kan er zeker bij. "Goed om te weten." Nadat hij me een knipoog gaf liep hij naar de rand van het bed waar we net beiden zaten. "Voor het eerst kan ik zeggen dat ik spijt heb van een comfortabele matras." Hij rekt zich uit en laat een gaap ontsnappen voordat hij begint te eten van zijn chips.

Shit, hij is zó schattig. Kijk hem daar eten dan met al die chipsstukjes op zijn mond.

"U-uh ja, dat snap ik. Ik ga niet eens meer zitten, omdat ik dan weer in slaap val." Beide begonnen we te lachen, lachen van moeheid. Ik zakte naar beneden en nam plek op de grond met m'n rug leunend tegen de muur. Mijn ogen vielen op zijn rechterarm die nog steeds omgewikkeld zit in wit verband. Ik herinner me dat ik geen duidelijk antwoord had ontvangen. "Wat is er gebeurd met je arm?" Even stopte hij met eten en keek me aan. "Klein ongelukje." Wat een leugen. "Een ongel-" "-Luister, het is niet belangrijk." Halverwege m'n zin werd ik ineens onderbroken door hem, net als de vorige keer.

"Waarom vertel je gewoon niet wat er aan de hand is?" We keken elkaar even aan en bleven zitten in stilte. Hij tegenover mij op het bed en ik nog op de grond. "Je hebt me ook niet verteld over de plekken op je gezicht." Natuurlijk brengt hij een ander onderwerp in het gesprek om die van hem te ontwijken. Ik liet een zucht uit en legde de nu lege Kitkat verpakking naast me op de grond. "Klein ongelukje." Twee kunnen dit spel spelen.

"Sherine, doe niet dom." Snel verzin ik een smoes en hoop dat het geloofwaardig genoeg klinkt. "Ik liet iets vallen op m'n gezicht."
Z'n gezicht werd ineens koud. "Wie heeft dat gedaan bij je?" Fuck, ik ben gepakt. "Hoe bedoel je "wie"? Heb ik toch zelf gedaan." Ik moet echt leren om beter te liegen, want ik bak er  hélemaal niets van. Met drie grote passen komt hij naast me staan en neemt plek op de grond. "Denk j- Kijk me aan." Ik deed zoals mij gezegd werd en keek hem met moeite aan. "Denk je dat ik een mogool ben?" Langzaam knikte ik van niet.