The Mystery of the Moongoddess - Dutch - Lopend

- 73 -

Deel 72:

Met een ruk zet hij mij weer in mij oude positie, met zijn handen om mijn polsen. 'Echt niet!' zegt hij met een grijns. Ik kijk hem nonchalant aan. 'O nee?' Ik begin te lachen. Het lukt me nog net om een vinger naar mijn lip te brengen en kijk weg. 'Weet je nog....' Ik kijk langzaam naar zijn ogen. 'bij dat andere meertje?' Ik grijns gemeen. Hij kijkt me aan alsof er een lampje begint te branden...

------------------------------------------------------------------------------------------

'Door jou moest ik jou achterna.' fluistert hij hees met zijn doordringende ogen. Er komt een ondeugende glimlach op mijn gezicht die op het punt staat om in lachen uit te barsten. 'Door jou was al mijn kleren nat!' sist hij naar mij, maar met een speelse ondertoon. Ik hou hem niet meer! Ik proest het uit en begin te schaterlachen. 'Hááhaha! Dat zag er zó grappig uit!' giechel ik luid. Van het lachen gooi ik mijn hoofd naar achteren.

'Grrr...' klinkt er ineens. Kort erop word ik in totale verrassing opeens achteruit geduwd. Maar het gaat zo schrikbarend snel dat ik struikel en mijn evenwicht verlies! Ik zie nog net hoe een grijnzende Kai via mijn polsen, mijn lichaam gecontroleerd achterover laat zakken, richting het koude water.

I-ieks!!  Het licht golvende en opspattende water maakt contact met de achterkant van mijn lichaam. Brr, koud! Ik sluit mijn ogen voor even en ril kort, maar dat neemt mijn lachende smoel niet weg.

Nu lig ik daar, nog steeds breed grijnzend met Kai boven mij die op een voet en knie steunt langs mijn zijden. Hij, die daarna een sluwe glimlach trekt. Zijn intens blauwe ogen kijken me ondeugend aan. 'Koud hè?' fluistert hij plagend. Direct kijk ik met opgetrokken wenkbrauwen. 'Néé hoor!' zeg ik met een hoog en vrolijk stemmetje. 'Ik zag je wel rillen hoor.' fluistert hij terug. 'En dat heb je verdiend, na wat je me hebt aangedaan.' Hij grijnst flauw.

Ik schud eigenwijs mijn hoofd. 'Het water is juist héérlijk!' fluister ik recht in zijn gezicht. Met het woord heerlijk kom ik dichter bij zijn gezicht en doorboor ik ondeugend zijn ogen. Kort erna blijf ik erin vastgehaakt...in zijn mooie eindeloze ogen... Maar hoe langer ik kijk, hoe donkerder zijn ogen lijken te worden.

Zijn mysterieuze ogen flitsen van mijn ogen naar mijn mond en terug. Hij likt zijn lippen en houdt zijn hoofd schuin. Ik voel een lichte blos opkomen, al helemaal als ik zo onder hem lig, met nog steeds zijn handen om mijn polsen, die ondertussen ook fijn beginnen te tintelen.

Ik frons licht mijn wenkbrauwen. Het lijkt alsof hij in gevecht is met zichzelf. Hij blijft namelijk een paar tellen geruisloos in deze houding boven mij hangen. Ik zie hoe zijn ogen van lichtblauw naar donker blauw kleuren en terug. Ik begin me een beetje ongemakkelijk te voelen. 'Alles goed?' fluister ik naar hem.

Hij knippert dan met zijn ogen, alsof hij erg in de war is en neemt wat afstand van mij. Hij richt zich op en trekt me overeind. Als ik overeind ben gekomen, slaat hij ineens zijn sterke armen om mij heen. Zonder enige reden. Maar ik laat het toe. Ik weet niet waarom, maar het voelt fijn. Warm. Zachte elektrische schokjes trekken door mijn lichaam. Op alle plekken waar we elkaar aanraken. Huid op huid.

Het voelt gewoon goed. Vertrouwd. Zijn armen is net als een schild die mij beschermt voor het gevaar. Zuchtend sluit ik mijn ogen voor even en laat ik mijn hoofd tegen zijn borstkas rusten. Zijn hoofd rust erna op mijn kruin. Zijn sterk ritmisch bonzende hart klinkt rustgevend.

Na even voel ik zijn hoofd zich oprichten en zijn omhelzing wat verzachten. Hij laat me voorzichtig los en ik richt mijn hoofd op. Hij glimlacht naar me met zijn lieve glimlach en warme, zachte ogen. Hij zucht en wijst met zijn hoofd naar een zandbult en loopt ernaar. Hij laat zich zakken zodat hij op de bult zit. Ik volg zijn voorbeeld en we zitten samen, stil, naast elkaar te kijken naar het kalme meer. Helemaal alleen.