The Mystery of the Moongoddess - Dutch - Lopend

- 115 -

Deel 114:
'Myra, rustig! Alles komt goed!' Hoor ik zijn stem naast mijn oor zeggen terwijl hij me bij mijn polsen pakt en me laat omdraaien, me vervolgens goed omarmt en ons vervolgens zachtjes heen en weer laat wiegen. Snikkend en huilend laat ik mijn wang op zijn schouder rusten . Dan voel ik hoe de dam pas echt goed breekt en er een vloed aan tranen uit mijn ogen stroomt.

'H-hélp me toch!'

----------------------------------------------------------------------------------------

Luid snikkend sta ik klem tussen Kai's sterke armen maar heb ik de strijd wel opgegeven. Langzaam maar beheerst voel ik hoe hij ons een bepaalde richting uit laat lopen en voel ik hoe hij me duidelijk probeert te maken om op het bed te gaan zitten.

Gehoorzaam zak ik neer op het matras terwijl Kai nog steeds troostend en beschermend zijn arm om mij heeft geslagen. Zijn aanraking zorgt ervoor dat er een kalmerend gevoel door mijn lichaam gaat. Alsof zijn tintelende prikkels een signaal aan mijn hersenen geven om zich te laten ontspannen.

Voor mijn voeten zie ik hoe Laura door haar knieën gaat en daarna dus op de vloer van de slaapkamer is gaan zitten, tegenover mij. Ze legt haar hand op mijn bovenbeen waarna ik haar beschaamd en twijfelend aankijk.

'Myra, ik snap dat het allemaal moeilijk en verwarrend is voor jou.' Begint ze en begin ik met een gebogen hoofd, lichtjes te knikken als ik ook een snik probeer te onderdrukken. Kai zijn hand wrijft gemoedelijk en troostend over mijn rug.

'Laten we eens kijken hoe we het kunnen ophelderen, mijn kind. Ik zal al je vragen proberen te beantwoorden,' fluistert ze glimlachend als ze even over mijn bovenbeen wrijft.  Vervolgens trekt ze haar hand terug en slaakt ze een zucht.

'Zoals we allemaal weten, is dus de wolf van de Maangodin inderdaad wit.' begint ze meteen recht voor haar raap waarbij ik mijn hoofd knik en haar nieuwsgierig aankijk. 'Het is voor ons allemaal ook een mysterie waarom het bij jou nog niet tot uiting is gekomen.

Dat is dus ook één van de redenen dat ik contact heb opgenomen met mijn heksenkring. Wij hebben samen een paar rituelen gedaan om de vorige maangodin proberen op te roepen. En zoals je nu weet was dat dus jouw oma Nana, oftewel Naomi.

Na een paar pogingen hebben wij gevoeld dat haar geest nog wel aanwezig is, maar is het ons niet gelukt om contact met háár te maken. Alsof ze haar geest verborgen heeft gehouden of heeft gekoppeld aan een ánder geest.

Zo kwamen we erachter, dat Naomi's geest is gebonden aan die van...Miakoda. Jullie tweeën weten wel wie zij is, hè?' Vraagt ze voorzichtig aan ons waarna ik stilletjes met mijn hoofd begin te knikken. Voorzichtig draai ik mijn hoofd naar Kai om en zie ik hem met een zachte 'ja' antwoorden. 'Miakoda is de wolvengeest van de Maangodin, hè?' vraagt hij zachtjes.

'Juist,' begint Laura. 'Maar doordat Naomi dus aan haar geest is gebonden, kan Miakoda zich niet aan jou verbinden.' Zegt ze op een droevige toon en slaakt ze een zucht waarna ze naar haar gesloten handen kijkt in haar schoot.

En ineens zie ik haar, haar rug rechten. 'Maar, nu wij toch over haar praten...,' fluistert ze ineens met een spanning in haar stem.

'We zouden thuis ook iets kunnen proberen...,' fluistert ze zachtjes en mysterieus terwijl ze haar hoofd heel langzaam weer opheft. Haar ogen schitteren vervaarlijk en zie ik haar mondhoeken lichtjes omhoog krullen. 'Dat zou een goede optie zijn nu jij hem hebt gemarkeerd...,' fluistert ze nog zachter en beginnen mijn ogen zich te verwijden.

'Eh...' stamel ik terwijl ik voel hoe knalrood mijn wangen aan het worden zijn en wend ik mijn blik gauw van haar af. Een intens gevoel van onbehagen stroomt er door mijn lijf nu dus ook de Luna van de roedel weet wat ik haar zoon heb aangedaan.