Miljardair (BxB)

13.

A/N Okay ik ben eindelijk weer een beetje op dreef en ga écht mijn best doen om elke week in het weekend te updaten. Maarr.. de examens komen eraan en daarna ga ik van 29 mei tot 10 juni zónder laptop op examenreis. 

Thijmen probeerde de weg te vinden in het doolhof van gangen in het immense gebouw.
'Hier rechts,' mompelde hij tegen zichzelf. 'Wacht nee, volgende, of moest ik links? Shit...'
Thijmen viste zijn telefoon uit zijn broekzak terwijl hij een gang naar links nam, in zijn contacten zocht hij naar Menno en net toen hij op het belicoon wilde drukken, werd zijn telefoon uit zijn handen geslagen.
'Oh mijn god,' een meisje keek hem met grote bruine ogen aan. 'Het spijt me zo erg, ik was niet aan het opletten en – '
Thijmen staarde haar aan terwijl ze bleef ratelen. Ze had lange, bruine haren die in een knot gebonden zaten en haar zwarte bril was iets naar beneden gezakt.
'Hier is je telefoon, nogmaals sorry,' sloot ze haar verhaal af.
'Geeft niet,' mompelde Thijmen, met een kleine glimlach. 'Kun je me toevallig vertellen hoe ik terugkom bij de jongensslaapkamers?'
Het meisje giechelde, maar nog geen twee seconden later werd haar blik ontzettend serieus. 'Wacht, je mag hier helemaal niet komen.' Ze staarde hem met grote ogen aan en keek vluchtig om zich heen. 'En daar komt Lois. Shit.'
'Snel, mijn kamer in!' Een roodharig meisje opende een kamer links van hen en trok het meisje en Thijmen naar binnen.
'Wacht eens even, mevrouw Doopmans,' klonk een scherpe vrouwenstem door de gang. 'Zou ik uw kamer even mogen zien?'
'Natuurlijk,' zei het roodharige meisje uitnodigend, terwijl ze Thijmen en het andere meisje een nauwe kast induwde. 'Kom vooral binnen mevrouw Lois.'
'Hm.' Een statige vrouw met een strakke knot stapte de kamer binnen.
Thijmen begon een beetje benauwd te worden en schoof onrustig heen en weer in de kast.
'Sta een stil,' siste het meisje naast hem, terwijl ze Mevrouw Lois en het andere meisje, die kennelijk Sarah heette, al pratend door de kamer liepen.
'Ik heb claustrofobie,' gromde Thijmen benauwd, terwijl hij het zweet op zijn voorhoofd voelde parelen.
'Oh...' ze was even stil. 'Ik ben Nicole, wat is je naam?'
'Thijmen.'
'Oké, Thijmen. Luister naar mijn stem, ik ben hier,' ze pakte zijn hand vast en kneep zacht, terwijl ze met haar andere hand ruimte maakte in de kast.
Thijmen begon misselijk te worden en voelde naar de muren van de kast waarin ze zaten. Hij wilde zich langzaam naar beneden laten zakken, maar Nicole hield hem tegen. 'Niet gaan zitten, dan wordt het alleen maar erger.'
Ze wreef zacht over zijn arm en drukte zichzelf tegen de muur aan om hem meer ruimte te geven.
'En dit is uw garderobe?'
De stem van mevrouw Lois was akelig dichtbij en Nicole trok Thijmen dicht tegen zich aan terwijl ze net op tijd een jas voor hen schoof. Licht drong de ruimte binnen toen de deur open ging en de hand van Nicole voor Thijmens mond voelde koel tegen zijn hete adem. Met haar andere hand bleef ze over zijn schouder wrijven, totdat de deur traag weer dicht ging. Nicole liet hem direct los en Thijmen drukte zich trillend tegen de andere kant – die maar twintig centimeter verder was – aan.
'Gaat het?' Nicole observeerde hem bezorgd nadat Thijmen direct de kast uit gesprongen was toen deze open ging.
'Ja, ja, 't gaat,' hijgde Thijmen, die zich met wijd opengesperde ogen tegen de muur aan liet zakken en de kamer in zich opnam. 'Wil een van jullie me alsjeblieft terugbrengen?' vroeg hij vermoeid.
'Ja tuurlijk, kom. Bedankt Sarah,' ze lachte liefjes naar het meisje en trok Thijmen aan zijn elleboog mee de gang op. Daar volgde hij haar door talloze gangen en kwamen ze uiteindelijk bij de met sneeuw bedekte binnenplaats aan.
'Dankjewel,' zei Thijmen, terwijl hij zijn blik aan haar bruine ogen vastpinde.
Het was even stil en Nicole draaide op haar hielen heen en weer.
'Goed,' begon Thijmen ongemakkelijk. Hij wilde zich omdraaien maar ze hield hem tegen en keek hem doordringend aan. 'Mag ik je nummer?'
Overdonderd pakte Thijmen haar telefoon aan, waarna hij zijn eigen nummer intoetste en de zwarte LG teruggaf. Nicole lachte naar hem en begon terug te lopen naar haar afdeling.
Met een schaapachtige glimlach dwaalde Thijmen een paar minuten later over de tweede verdieping. Eenmaal in zijn eigen kamer kwam Aaron overeind op het openende geluid van de deur. 'Waar was jij nou?'

Die nacht, in een onbekend gebouw, een onbekende kamer, een onvertrouwd bed en met een praktisch onbekend persoon op vijf meter afstand, lag Thijmen wakker. Nog geen vijf uur geleden had hij in de auto gezeten en bedacht dat hij een vriendin zou gaan zoeken, nu had een leuk meisje zijn nummer. Dat kon toch geen toeval zijn? Hij kreunde en rolde zich op zijn buik, was dit vreemde gevoel verliefdheid? Of was hij aangetrokken tot het meisje? Direct kwam Menno over zijn netvlies zweven. Thijmen begon het warm te krijgen terwijl hij terugdacht aan Menno, in enkel zijn onderbroek bij de douche, of hun zoensessie bij de pooltafel, of het prachtige schilderij van hen dat op een ezel in de achterkamer stond. Thijmen kreunde vermoeid en keek op zijn wekker, die aangaf dat het half drie 's nachts was. Hij stond op en liep in zijn onderbroek naar de badkamer, waar hij zijn gezicht waste en nog druipend van het water naar zichzelf in de spiegel keek. Hij staarde naar zijn gezicht en haalde een hand door zijn basic bruine haren. Alles aan hemzelf was basic, vond Thijmen. Bruine haren, bruine ogen, witte, rechte – beugel – tanden en een gemiddelde lengte – een meter tachtig. Hij rolde zijn ogen naar zichzelf en depte zijn gezicht droog met een handdoek. Nog een paar tellen staarde hij naar zijn spiegelbeeld en in die tellen besloot hij dat hij Menno zou negeren, dat hij niets meer voor hem zou zijn dan een stiefbroer. 

Ik zou het trouwens super leuk vinden als jullie een reactie achterlaten met tips of ideeën voor het verhaal!