Miljardair (BxB)

17.

'Het heet neuralgische amyotrofie,' vertelde Nicole, terwijl ze Thijmen een kop thee inschonk en tegenover hem aan de eettafel ging zitten.
'Een spierziekte,' voegde ze er aan toe toen ze Thijmen zag fronsen.
'Oh,' mompelde Thijmen. 'Is het chronisch?' hij wriemelde nerveus aan zijn vingers en vroeg zich af hoe hij in godsnaam met deze situatie moest omgaan.
'Ja, ze is er mee geboren.'
Het was een tijdje stil, alvorens Thijmen vroeg hoe de ziekte dan precies in elkaar stak. Ze vertelde over het virus hepatitis E, dat er voor zorgde dat je immuunsysteem zó hard ging werken dat er antistoffen tegen je zenuwcellen ontstonden. Daardoor raken de zenuwcellen ontstoken en kunnen de verbindingen breken, wat er voor zorgt dat je lichaam geen signalen meer kan versturen en een deel van de spier het niet meer doet. Nicole legde uit dat het met aanvallen kwam. Dat wanneer haar moeder haar spieren overbelastte, dat haar immuunsysteem zoveel van de antistoffen aanmaakte dat er spieren uitvielen, waardoor ze vervolgens én heel veel pijn had en niets meer kon doen.
'Hoi lieverd.'
Thijmen keek om en zag een vrouw in de deuropening staan. Ze zag er inderdaad ontzettend ziek uit, met haar bleke huid en wandelstok onder haar rechterhand. Toch kon ze niet ouder dan vijftig zijn.
'Maman!' Nicole sprong op en omhelsde haar moeder voorzichtig. 'Dit is Thijmen,' zei ze, terwijl ze een stap achteruit deed en naar hem omkeek. 'Mijn vriendje.'
Thijmen – die ook opgestaan was toen de vrouw de kamer binnen gekomen was – deed een stap naar voren en wilde de vrouw een hand geven, maar ze trok hem direct in een warme omhelzing terwijl ze haar naam – Sophia – noemde. Thijmen glimlachte naar haar toen ze hem losliet en ze legde kort een hand langs zijn gezicht.
'Krijg ik toch nog kleinkinderen,' zei ze gelukzalig terwijl ze zich op een stoel liet zakken.
Thijmen keek haar met grote ogen aan en Nicole lachte opgelaten, 'je moet hem niet zo pesten, mam!'
Sophia keek grijnzend naar hem om en knipoogde speels.

Die avond kookte Nicole samen met haar vader, terwijl Martin en Thijmen zich over zijn collectie wijnflessen bogen. Thijmen wist niet bijzonder veel van wijn, maar Martin had een diepe passie voor de vloeistof en wist precies op te noemen uit welke streek ze kwamen en wat voor smaak ze zouden hebben.
'Wit of rood?' vroeg hij tenslotte, een beetje afwezig.
'Rood!' riep Nicole vanuit de keuken. 'We eten wild.'
'Goed,' Martin trok een fles uit het rek. 'Gezien vrouwen de baas zijn.'
Na het avondeten – dat verrukkelijk was – deden ze met zijn allen een spelletje, alvorens Sophia aankondigde naar bed te gaan.
'Ik heb je bed al opgemaakt,' zei ze tegen haar dochter, alvorens ze door haar man naar boven geholpen werd.
Toen Thijmen en Nicole even later ook naar bed gingen, vroeg Thijmen zich plots af of van hem geacht werd bij Nicole te slapen. Voor haar slaapkamer bleef hij staan, terwijl zij al naar binnen ging.
'Kom je nog?' vroeg ze lachend en met een lichte aarzeling in haar stem.
Thijmen kuchte zachtjes. 'Ja, ja natuurlijk.'
Traag stapte hij de kamer in, waarna hij de deur achter zich sloot. Nicole glimlachte naar hem en liep naar een aangrenzende kamer, waar Thijmen de kraan open hoorde gaan. In zijn tas zocht hij zijn toilettas, waarna hij ook naar de badkamer liep.
Nicole was al bijna klaar met het poetsen van haar tanden en keek hem via de spiegel glimlachend aan, alvorens ze met water spoelde, een kam door haar lange, bruine haren haalde en haar slaapkamer weer in liep.
Thijmen poetste afwezig zijn tanden en staarde een tijdje in de spiegel, hij besefte hoe gespannen hij was om bij haar te slapen. Haar ouders wisten natuurlijk niet dat ze technisch gezien pas een paar uur een relatie hadden. Thijmen liep terug de kamer in, waar Nicole het grote licht al uit had gedaan en er alleen maar een zwakke gloed van het bedlampje was. Thijmens ademhaling ging steeds sneller terwijl hij zich tot op zijn boxer uitkleedde en richting haar grote tweepersoons bed liep. Zenuwachtig stapte hij naast haar onder de dekens, waar Nicole direct tegen hem aan kwam liggen. Thijmen vroeg zich af waar hij eigenlijk nerveus voor was, hij kende Nicole inmiddels best goed en ze hadden meerdere keren samen in bed gelegen. Echter nog nooit als koppel.
'Hè Thijm?' vroeg Nicole zacht.
'Hmm?'
'Mag ik ook eens mee naar jou ouders?'
'Ja, tuurlijk,' antwoordde Thijmen, verbaasd door de vraag. Hij had er geen seconde over nagedacht dat zij zijn ouders misschien ook wel zou willen ontmoeten.
In het zwakke licht zag hij dat Nicole naar hem opkeek en glimlachte, alvorens ze iets overeind kwam en hem zoende. Al snel verdiepten ze zich in de kus en trok Thijmen Nicole boven op zich. Een warm gevoel van spanning gleed door zijn lichaam heen terwijl hij zijn handen over haar rug liet glijden.

De rest van het weekeind genoot Thijmen van de plagerige opmerkingen tussen de gezinsleden, de gezellige gesprekken, het heerlijke avondeten en de gemoedelijke sfeer in het Franse huis. Toen ze zondagavond na het eten hun koffers aan het inpakken waren, keek Thijmen er enorm tegenop om weer terug naar het Hieronymus te moeten.
'Het was zó leuk je te leren kennen,' zei Sophia, terwijl ze Thijmens handen vasthield en hem met een doordringende blik aankeek. 'Zorg goed voor mijn meisje, en kom snel weer mee, goed?'
Thijmen glimlachte naar haar en bedankte haar voor het weekeinde, alvorens hij beloofde nog eens langs te komen en goed voor Nicole te zorgen.
Martin gaf hem een stevige handdruk en een klap op zijn schouder en Pièrre nam hen mee naar de auto.
Opnieuw zaten Thijmen en Nicole achterin, maar deze keer brachten ze de tijd zoenend en kletsend door, waardoor ze binnen no time de grote poorten van het internaat binnen reden. Vlug namen ze afscheid van Nicoles vader, waarna ze in de warme zomerlucht over het grindpad naar het grote kasteel toeliepen.