The So Called Destiny

Chapter 15:

Chapter 15

Gwendolyn Point of View:

Nagising akong itim lamang ang nakikita.. Nananaginip ba ako? O tulog ako?. Hinawakan ko ang aking mata pero nakamulat naman ako. Perp bakit napakadilim ng paligid.. Wala akong makita. I started to panic.

May humawak sa aking mga kamay na lubos kong ikinagulat. "Huminahon ka.. Gwen.. Huminahon ka."

"W-who a-re y-you at bakit hindi kita nakikita,lumabas ka sa dilim." Niyakap niya ako at sinabi niya ang sagot sa aking katanungan.. "You can't see anymore... You are blind now." Tila natuptop ko ang aking sariling bibig.. "A-ano pong nangyare?"

"Na-aksidente kayo ni Aljon." Biglang luminaw sa aking isipan ang pangyayare. I'm with my Pan pero nasan siya. "Nasaan na ho si Aljon? Nasa mabuti ho ba siyang kalagayan."

"I-i know i-its hard.. Gwen,Aljon was dead hindi niya nakayanan ang operasyon." Tila nangbingi ako sa balitang nalaman ko.. Oo bulag na ako pero bakit nangyare sa akin ito.. "P-pan... " niyakap niyang muli ako wala akong ibang nagawa kundi ang umiyak ng umiyak sa ganitong pagkakataon.

Hindi ko manlang siya na silayan sa huling pagkakataon..

Nagising ako dahil narinig ko ang boses ni Pan.. "P-pan nandiyan kaba?" Pero tila hangin lang ang sumagot sa akin.. Marahil isa lamang iyong panaginip.

Narinig kong bumukas ang seradura ng pinto. May taong humawak sa aking kamay at niyakap ako. "G-gwen.. I'm sorry." Napapaiyak na lamang ako dahil sa sarili kong sitwasyon.. I feel weak.. Mahina na bulag pa.

Panay ang kwento ni Pen about sa nangyare sa kaniya.. Mula ng magising siya tila ang saya saya niya dahil muli na niyang kapiling s Kier.. Gusto ko siyang tanungin about kay Pan.. Kung saan ito inilibing? Kung kailan ang hulung burol? Pero I found na wag ng ituloy..

Bumukas ang pinto.. I asked Pen kung sino ang mga pumasok.. She said na mga nurse ito. Bale tatlo silang lahat.. Ang isa ay inaayos ang dextrose na nakakabit sa aking palad,ang isa naman ay marahil chinecheck ang machince dahil naririnig ko itong nagsasalita ng mga numbers.habang ang huli chinecheck ang aking mga mata.

Bakit pa kailangang icheck ang mga mata kung ganoong alam naman nilang transplant ang kailangan nito..

Ng makaalis ang mga nurse dun lang ako umiyak ng magsagi ulit sa aking isipan ang mukha ni Pan.. Gusto gusto ko siyang makita pero papaano gayung bulag na ako..

Gustuhin ko man siyang sisihin sa nangyare sa mga mata pero wala eh.. Patay na siya sino nalang ang sisisihin ko.

Ilang araw rin akong namalagi sa loob nitong silid.. Araw araw ring dinadalaw at pinapakain ako ng aking mga kaibigan.. Araw araw din nila kinekwento kung gaano kaganda ang araw habang lulubog at lilitaw.. Sunset is my favorite part..Ito kase ang nagpapatunay na araw araw your day end beautiful..

Yun ang pinanghahawakan ko dahil bulag ako.. My Mom Marsha said na may nahanap na akong donor.. At bukas daw ililipat nila ako sa US for opperation. Kating kati na akong malaman kung nasan si Pan pero sa muli itinikom ko na lamang ang aking bibig.. Pangako kapag nakakita na ako,araw araw kitang dadalawin Pan.. Kahit sa puntod mo na lamang.. "Shhh! Don't cry honey.." Pinunasan niya ang aking hula..

1year? Isang taon na ang nakakalipas ng mag-success ang operasyon ko. Mahirap pero kinaya ko para kay Pan.. Pumunta ko sa bahay nila ngunit walang tao.

Naghintay ako ng ilang oras pero wala talaga. Marami ang nagsabing umalis na raw si Mr. Almond dahil sa di malamang dahilan.. Siguro dahil hindi niya nakayaan ang pagkamatay ni Pan.

I tried to ask my Mom kung saang sementeryo inihimlay si Pan pero wala siyang sagot na ibinigay.. Ang sabi niya lamang ginawang abo ito at dinala ni Mr. Almond sa pag-alis.

Hindi ko alam pero may tumutulak sa aking wag maniwala.. Isang buntong hininga na lamang ang pinakawalan ko habang naglalakad ako sa loob ng mall.

Ang dami ng na-miss ko sa lugar na ito.. Huli kong pinuntahan ang restaurant na huli naming pinagkainan.

Lahat ng kaibigan ko hinihilis ang usapan sa tuwing pinapasok ko ang pangalan ni Pan.

At ngayon nakaharap ako sa salamin hindi makapaniwalang suot ko na ang gown na pinapangarap ko. It was the wedding day.. Ngayon ang araw na kailangan ko nang kalimutan si Pan at nangako ako kay Jemica noon. "Nak, ready kana ba?" Opo.. I open the car at dahan dahang papasok sa loob ng simbahan. All of my friends are here even my cousin Kiro and Nyth..

My sister Ella is here also.. Trying to be emotional.. Bakit kaya sila nagiging emitional edi dapat maging masaya sila dahil sa kasalang ito.

Ilang sandali pa dumating na rin ang ikakasal.. Si Jemica na nakasuot ng napakagandang wedding gown.. I'm so very happy to see her..

Josiah take her hand and the ceremonial started.

After the weeding.. Umalis ako dahil may kailangan akong puntahan..

Dahil sa pamamadali ko.. May nakabunggo akong tao.. Humingi ako ng tawad.. Tila isa itong bulag dahil nakasuot ito ng itim na shades at may hawak na patpat.

I volunter myself to help him but he refuses.. "Ano kaba! Alam ko ang buhay bulag kaya wag kang tumanggi pa sa alok ko.. Kita mo mga oh muntik kapang masagasaan."

"Let go of my hand.. " napatigil ako nang marinig ko ang kaniyang boses.. "P-pan?" Hindi makapaniwala kong tanong.. "P-pan ikaw ba yan?"

"I'm sorry miss..pero hindi ako ang taong hinahanap ko." He started to walk pero hinigit ko ang kaniyang kamay dahilan upang malaglag ang salaming suot niya.

Nakapikit ang kaniyang mga mata.. "Oh gosh Pan..Nabulag ka din ba nang dahil sa insidente?" Niyakap ko siya.. Niyakap ko siya ng napakahigpit.. I really miss his scent.. Namiss ko siya.. "1 year ago.. I decided to give my eyes to the girl I love the most.. Ako rin ang nagsabi sa kanila na palabasing patay na ako.. Pero buking muna ako." Iyak ako ng iyak dahil sa sakripisyo niya para sa akin.. Center of the attration na rin kami sa gitna nitong kalsada.. Pero wala akong paki--ang mahalaga kasama ko nang muli ang aking Pan.