အခန္းထဲဝင္လာတဲ႔ ကာရန္႔ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကာရန္ကေတာ့ ဘာအျပစ္မွ မလုပ္ထားတဲ႔ပံုစံနဲ႔ စပ္ျဖဲျဖဲ။
"ဘာအၾကည့္ၾကီးလဲ အဲတာ"
မ်က္ႏွာကို ရႈံ႕မဲ႔ျပျပီး ေျပာေတာ့ အလကၤာစိတ္ရႈပ္ေထြးစြာေခါင္းကို ခါယမ္းျပလိုက္သည္။
"မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ"
"မင္းေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ၾကားလို႔"
"ဘယ္သူေျပာတာလဲ"
"သံစဥ္"
"သံစဥ္. . .?"
အလကၤာ တစ္ခ်က္ေတြေဝသြားသည္။
"ထားလိုက္ပါေတာ့ အခုငါေကာင္းေနသားပဲ ျပန္ေတာ့ေလ"
"ျပန္ဖို႔လာတာမွမဟုတ္တာ"
အလကၤာက ႏွာေခါင္းကိုရႈံ႕သည္။ ကာရန္ အလကၤာ့အခန္းကိုေရာက္ဖူးသည္။ လိုက္ကာအျပာေတြကေန အျဖဴ ေတြေျပာင္းသြားတာကလြဲရင္ ဘာမွမထူးျခား။ အရင္ကလိုပဲ ျငိမ္သက္လ်က္. . .အရင္ကလိုပဲ လႈပ္ခတ္လ်က္။ အျပင္မွာသစ္ရြက္ေတြေၾကြေနတာကို ကာရန္္ေငးေနမိသည္။
"ခဏေလာက္အိပ္လိုက္ပါလား သက္သာသြားေအာင္"
"မျဖစ္ဘူးေလ အခုပဲစာက်က္ေတာ့မလို႔ စာေမးပြဲကသန္ဘက္ခါ"
လူၾကီးဆန္စြာ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ျပီးေျပာေတာ့ ကာရန္ သေဘာက်ကာရယ္လိုက္သည္။
"သံစဥ္နဲ႔က်ေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖို႔အခ်ိန္ရတယ္ေပါ့"
"မင္းၾကားသြားတယ္လား"
"ၾကားတာေပါ့ ကေလးေတြအရုပ္လုေနသလိုပဲဟာကို ခုႏွစ္အိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကား"
"ဘာ အရုပ္ဟုတ္လား"
"အျဖစ္ေျပာျပတာပါ ေတးသစ္ကအရုပ္မဟုတ္မွန္း မင္းေရာငါေရာ သိတာပဲ သံစဥ္လည္းသိမွာေပါ့"
"ဘယ္သူကဘာေျပာေနလို႔လဲ"
ရွက္ရမ္းေတာ့ရမ္းေနျပီလို႔ေတြးကာ အၾကည့္လႊဲလိုက္ေတာ့ အလကၤာခင္းအိပ္ထားတဲ႔ အိပ္ရာခင္းကို ၾကည့္မိသည္။ သူေပးထားတဲ႔အိပ္ရာခင္ေလးမို႔လို႔ ေက်နပ္သြားသည္။ အလကၤာအျမဲေႏြးေထြးေနဖို႔ ရည္ရြယ္တာ အလကၤာ သိႏိုင္မည္မထင္ပါ။
"ခဏေလာက္လွဲေနပါလား ငါမင္းအိပ္သြားရင္ ျပန္ပါ့မယ္"
"မအိပ္ခ်င္ပါဘူးဆို"
စူပုတ္ပုတ္ေျပာ၏။ ကာရန္က အိပ္လိုက္ပါဆိုတဲ႔သေဘာနဲ႔ ေခါင္းထပ္ညိတ္ျပေတာ့ လူကို မယံုသလိုၾကည့္ေနသည္။
"ငါမင္းကိုကိုက္မစားဘူး"
ထပ္တိုက္တြန္းေတာ့ ေစာင္ကိုရင္ဘတ္အထိဆြဲျခဳံ ျပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းလွဲကာ မ်က္စိမွိတ္ထားသည္။စင္းမွိတ္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ။အလကၤာ့မ်က္ႏွာကို အသံတိတ္ ေငးေနမိသည္။
ေနမေကာင္းေနေတာ့ မ်က္ႏွာက ျဖဴ ေဖ်ာ့ကာ ေခ်ာင္က်ေနသည္။ ေယာက်ာ္းေလးသာေျပာတာ ဘယ္လိုမွထင္ရက္စရာမရွိ။ စကားေျပာပံု လႈပ္ရွားပံု အသံေတြေၾကာင့္သာ ေယာက်ာ္းေလးထင္ရတာ။ သြယ္လ်ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြမွာ ၾကည္လင္စြာ ေနရာယူေနတဲ႔ လက္သည္းခြံေလးေတြကို မနာလိုျဖစ္မိသည္။
အလကၤာသာ မိန္းကေလးအျဖစ္ေမြးလာခဲ႔ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ကာရန္သာမိန္းကေလးအျဖစ္ေမြးဖြားလာခဲ့ရင္ အရာအားလံုး အခုထက္ ပိုလြယ္ကူေလမလား။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္ခ်စ္မလာမယ့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိျခင္းသည္ ကာရန္႔အတြက္ အလြန္ရယ္စရာေကာင္းေသာ ကိစၥျဖစ္၏။ တျခားလူမေျပာႏွင့္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အျပစ္တင္ခ်င္မိသည္။
"အလကၤာ. . ."
ဘာမွျပန္မေျဖ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါ။
"အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီလား ျမန္လိုက္တာ"
ခံုေပၚကဆင္းကာ ကုတင္ေဘးၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အလကၤာ့မ်က္ႏွာကိုျမင္ရေအာင္ ကုတင္ေပၚကို ေမးတင္ထားလိုက္သည္။
"တကယ္အိပ္တာလား"
လက္ေတြကို မ်က္ႏွာေရွ႕ေဝွ႕ယမ္းၾကည့္ေတာ့ တစ္ခ်က္လြန္႔လူးကာ ပက္လက္လွဲေနရာက သူ႕ဘက္ကိုလွည့္လာသည္။ မ်က္လံုးကေတာ့မဖြင့္။ ကာရန္ ဒီမွာ ထိုင္ေနတာကို သတိမထားမိဘူးထင္သည္။ နီးကပ္ေနတဲ႔ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲတာေၾကာင့္ သူလည္း မ်က္လံုးမွိတ္ထားမိသည္။ ဒါေတာင္မွ ရင္ခုန္သံေတြက တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္။
"အလကၤာ. . ."
ထူးသံမၾကား။
"ငါလည္းသံစဥ့္လိုဘယ္အခ်ိန္ထြက္သြားမိမလဲ မသိဘူး အလကၤာရယ္"
". . . . ."
"ဒီတိုင္းေလးပဲ ေတးသစ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ျပီး ငါ့ဆီလာခဲ႔လို႔မရဘူးလား"
အလကၤာ့မ်က္လံုးတို႔ဖြင့္ၾကည့္လာရဲ႕လားသူမသိ။ နားတို႔စြင့္ေနရဲ႕လားသူမသိ။ ကာရန္႔မ်က္လံုးေတြမွိတ္ထားလိုက္သည္။ ၾကားသည္ျဖစ္ေစ မၾကားသည္ျဖစ္ေစ. . .သူေျပာခ်င္ပါသည္။
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
"သံစဥ္က အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတယ္ ဟုတ္လား"
YOU ARE READING
Be A Melody ( already completed but never complete ) Zawgyi + Unicode
Romanceတစ်ပုံစံတည်းမို့လို့သာချစ်နိုင်မယ်ဆို ကိုယ်ဟာထပ်တူညီတဲ့ သံစဉ်တိုင်းကို ချစ်မိနေမှာပေါ့. . .မဟုတ်ဘူး သံစဉ်. . .မင်းကငါ့ရဲ့ပထမဆုံးနဲ့နောက်ဆုံးဖြစ်တည်လာတဲ့ အထူးခြားဆုံးသံစဉ်တစ်ခုလေ... တစ္ပံုစံတည္းမို႔လို႔သာခ်စ္ႏိုင္မယ္ဆို ကိုယ္ဟာထပ္တူညီတဲ႔ သံစဥ္တိုင္းက...
