Freedom

Alone I

Τόσο καιρό εδώ πέρα, προσπαθώντας να καταλάβω τι έχω κάνει λάθος. Μα, είναι πολύ δύσκολο πλέον. Είμαι ένα πείραμα, ένα πείραμα που δεν πρόκειται να δει - ποτέ ξανά - το φως του ήλιου, παρά μόνο το φως αυτού του μέρους. Πλεον δεν ασχολούμαι καθόλου, έχω ενδώσει, έχω υποκύψει, δεν προσπαθώ πλέον. Απλά κάθομαι και περιμένω τον επόμενο γιατρό για το επόμενο τεστ. Και όπως πάντα, θετικό, όπως πάντα η ίδια διαδικασία αναμονή και ύστερα, εκείνο το μέρος. Παλιότερα με τρόμαζε τόσο πολύ εκείνο το μέρος, εκείνος ο διάδρομος, με τα άσπρα φώτα, και τους άσπρους τοίχους, τις μαύρες γραμμές και εκείνα τα νούμερα «D4», όλοι είναι τόσο απόμακροι. Το μέρος είναι τόσο κρύο, συχαίνομαι το κρύο ❄.
Οι στολές εκείνες, με τις μάσκες, τα μάτια τους να σε κοιτούν με βλέμμα είτε κενό είτε ανασφάλειας, λες και θα τους κάνεις κάποιο κακό, λες και θα τους πάρεις τη ζωή μέσα από τα χέρια. Ενώ οι ίδιοι μου παίρνουν τη ζωή λίγο λίγο.

«Blue ό,τι κι εάν γίνει μείνε εδώ, εάν ακούσεις κάποιον δυνατό ήχο μην βγάλεις αχνά, μείνε κρυμμένη εντάξει? Θυμήσου στο κρυφτό είσαι καλή, είσαι η καλύτερη σε αυτό, και εάν - στη χειρότερη περίπτωση χρειαστεί-τρέχα είσαι η πιο γρήγορη..»

με κοίταξε με βλέμμα όλο ανησυχία, η ανάσα της βαριά και κοφτη. Τρέμει, προσπαθεί να κρατήσει τα δάκρυα της αλλά δεν μπορεί. Καυτά δακρυα κυλούν στα μάγουλα της. Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει αλλά είμαι ακόμη - ίσως - πολύ μικρή-(όπως ακριβώς μου λέει συνέχεια η μητέρα μου) ίσως να έχει δίκιο, ίσως και όχι.
Δεν είμαι πλέον μικρή, και πλέον καταλαβαίνω πλήρως τον λόγο που μου έλεγε να κρύβομαι ή να τρέχω πάντα μου έλεγαν πως μπορείς να τρέξεις αλλά όχι να κρυφτείς και ίσως να έχουν δίκιο σε αυτό, ίσως να ήμουν γρήγορα στο τρέξιμο - κι ακόμη να είμαι - αλλά δεν μου έχουν απομείνει δυνάμεις για να με κρατήσουν όρθια τα πόδια μου.
Ένα ήσυχο πρωινό στο τραπέζι με τον ήλιο να χτυπά τα πρόσωπα μας, και η ζεστασιά να αγγίζει απαλά το δέρμα μας ακούγεται η σιγανή φωνή της μητέρας μου

«Είσαι μοναδική, και πολλοί θα προσπαθήσουν να σου κάνουν κακό ή ακόμη χειρότερα να σε πάρουν μακριά μου...»

φαινόταν φοβισμένη, και τόσο ανασφαλείς. Δεν πιστεύει αυτά που λέει, φαίνεται ότι λέει ψέματα ακόμη και στον ίδιο της τον εαυτό. Δεν μπορεί να πιστέψει καν αυτά που λέει είναι λυπηρό, και αξιοθρηνητο - όμως η ίδια δεν είναι αξιοθρήνητη - έχει περάσει πολλά ύστερα από τον χαμό του πατέρα μου. Αυτή η απώλεια ήταν μεγάλη και για τις δύο μας. Τα μάτια της αλλάζουν πορεία και κοιτάει έξω από το παράθυρο έξω στον κήπο μας την βελανιδιά, με τα όμορφα μπουμπούκια της. Ανοιγοκλεινει αρκετές φορές Στα μάτια της για να κρατήσει μέσα της τα δάκρυα αλλά της είναι δύσκολο. Συνεχίζει και με έναν αναστεναγμο λέγοντας μου