Ύστερα από αρκετές ώρες ταξιδιού, η βροχή πλέον είχε σταματήσει. Το μέρος φαίνεται αρκετά απομονωμένο από κάθε άλλη επαφή με κάποιο άτομο.
Δεν μου κάνει πλέον εντύπωση, καθώς βρισκόμαστε όλοι σε πολύ δύσκολη θέση.
Με πήρε για δύο ώρες ο ύπνος, από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη. Δεν γνωρίζω καν την διαδρομή, για να μπορέσω να δραπετευσω. Αλλά και να την θυμώνουν θα μου έπαιρνε με τα πόδια μια ή και δύο μέρες τουλάχιστον για να πάω, που?
Ουτε εγώ ξέρω καλα, καλά τι θέλω. Ποιον κοροϊδεύω?
Τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω, και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τότε γιατί σκέφτομαι να φύγω, εφόσον δεν έχουμε ακόμη φτάσει στον προορισμό μας?
Πλέον το τοπίο ήταν τελειως διαφορετικό από την τελευταία φορά που είδα.
Αριστερά και δεξιά υπήρχαν δέντρα, μεγάλα σε ηλικία και αρκετά ψηλά, πολλά πεύκα και κυπαρίσσια φαινοντουσαν.
Ένα πράσινο τοπίο σε έναν τόσο μουντό καιρό. Τα σύννεφα ήταν ακόμη πάνω από τα κεφάλια μας, το γκρι χρώμα τους ήταν πιο απαλό σε σχέση με τη προηγούμενη φορά. Τριγύρω όμως υπήρχε ένα στρώμα ομίχλης.
Όσο πιο βαθιά μπαίναμε μέσα στο δάσος τόσο πιο δύσκολο ήταν το να προσανατολιστεις.
Ο δρόμος άρχισε ύστερα από ένα χρονικό διάστημα να είναι τραχύς. Αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα αλλά το οπτικό πεδίο.
Πάντα ήθελα να έρθω σε ένα δάσος, σε μια καλύβα, ένα σπίτι φτιαγμένο είτε από ξύλο είτε από πέτρα, με τζάκι, την κατάλληλη εποχή.
Ενώ θα είμαι μπροστά στο τζάκι, και θα φοράω over-sized μπλούζες.
Ξαφνικά γυρνάει να με κοιτάξει ο Jack και στην αρχή φαίνεται να είναι κάπως μπερδεμένος, αλλά αμέσως αλλάζει την στάση του σώματος του και ισιώνει την πλάτη του και μου λέει με ήρεμη φωνή
«Γειά σου Blue, πως κοιμηθηκες?» εκείνη την στιγμή ο Jon γυρνάει για μερικά δευτερόλεπτα να με κοιτάξει και ξανά γερνάει το βλέμμα του στο δρόμο, έτσι εγώ απαντάω κάπως νυσταγμένη
«Μία χαρά, δεν το πήρα καν είδηση ποτέ με πήρε ο ύπνος μπορω να σου πω» ένα θερμό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του και μου απαντάει γεματος ενέργεια
«Αυτό είναι αρκετά καλό τότε, και φαίνεται πως χόρτασες τον ύπνο σου. Να ξες πως σε λίγο φτάνουμε, ίσως σε μερικά λεπτά οπότε χαλάρωσε για λίγο ακόμη. Θα βγούμε και θα μπορούμε να απλώσουμε τα πόδια μας σε ένα κανονικό κρεβάτι και όχι όπως αυτό το "κρεβάτι '' εδώ..»
Φαίνεται πως αστειεύονταν, ενώ έδειξε ταυτόχρονα το κάθισμα στο οποίο το είχε κατεβάσει ελάχιστα προς τα κάτω για να μπορέσει να βολευτει κάπως καλύτερα για να κοιμηθεί.
Ένα χαμόγελο σχηματιζεται και στα δικά μου χειλη και γελάω με αυτό που μου είπε, κάνει και εκείνος το ίδιο.
Ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Jon
YOU ARE READING
Freedom
Mystery / Thriller~A girl named Blue, trying to escape from her True nature , her True self and destiny. Will she ever gonna find out what her Mother have been hiding from her, her beloved daughter? Will she be able to find her lover? Or she is gonna lose, also her t...
