ROXY [ON HOLD]

|02|

''Want ik ben soms alleen'' 

R O X Y

Twee jaar later.

Lachend met de twee jongens loop ik door de stad heen, wachtend op de rest. Anouk en Nick moeten ook nog komen, maar ze hadden ons een berichtje gestuurd dat ze wat later zouden komen. Anouk en Nick heb ik vorig jaar leren kennen samen met de jongens, het was een feestje en we raakte in de praat. Uiteindelijk is het zo gezellig geworden dat we nu vrienden zijn geworden.

''We moeten naar links jongens! Daar is de Bakker Bart.'' De jongens wouden naar rechts gaan, maar daar was de hema en links is de Bakker Bart. ''sorry, we wij komen hier niet zo vaak he. Jij kwam hier elke maand honderd keer!'' ''Kwam ja!'' Zeg ik pissig tegen Diego en hij trekt zijn wenkbrauwen omhoog. ''Rox, doe nou niet zo!'' Ik snuif en loop richting de Bakker Bart. Ondertussen zijn wij al vijf minuten te laat en denk ik dat Anouk en Nick er al zijn.

''Lekker bezig pik.'' Hoor ik Justin zeggen tegen Diego en zucht. Ik negeer Diego wel even en vergeef hem daarna wel, het is altijd wel geinig om te zien hoe vaak hij sorry zegt. Eenmaal aangekomen zien we dat Anouk en Nick ook net komen aan lopen. ''Nouk!'''Schreeuw tegelijk als Anouk, ''Rox!'' Schreeuwt en we geven elkaar lachend een knuffel en de jongens groeten elkaar ook. ''Hey Nicky!'' Nick lacht en geeft mij een knuffel. ''Laten even wat drinken en eten.'' stelt Anouk voor en ik knik.

''Ik heb honger!'' zeggen we tegelijk en we grinniken even. Met zijn allen lopen we naar binnen en bestellen we gelijk wat te eten en te drinken. Als we alles hebben gaan we buiten zitten in de schaduw. ''Het is echt te warm eigenlijk.'' Lacht knik ik naar Nick. De andere raken in gesprek en ik voel een tikje op mijn schouder. Ik kijk op en zie dat Diego mij aankijkt. ''Wat is er Diego?'' hij zucht en schuift een stukje dichterbij. ''Het spijt me van net oké? Het spijt me echt! Geloof me.'' Lachend geef ik hem een knuffel, omdat ik hem niet weer ' het spijt me'  hoef te horen zeggen. ''Het is al goed. Ik weet dat je het niet zo bedoeld hebt.'' Diego zucht opgelucht en knikt glimlachend. 

''Ik hoop echt voor je dat ze je ooit gaan vergeven.'' Glimlacht hij en ik knik, glimlachend.  Diep van binnen weet ik dat het lastig gaat worden om met hun te kunnen praten, maar ik hoop dat het lukt. Ik schud mijn gedachtes van mezelf af en praat gezellig mee met de rest. Hier gaan zitten en jammeren heeft geen zin, dat heb ik wel gemerkt de laatste twee jaar. De laatste twee jaar heb ik best gezeurd over alles wat ik gedaan heb, na een jaar ben ik gaan nadenken en weer aan mezelf ben gaan denken.

Ik volg iedereen nog op social media, want ik ben benieuwd wat ze doen en wat ze bereiken.  ''We gaan er vandoor Rox.'' Ik kijk omhoog en zie iedereen opstaan. Ik knik glimlachen. ''Is goed! Ik spreek jullie later wel!'' Na een tijdje sta ik ook op en loop richting mijn huis. Het is daarentegen bijna vijf uur en dat betekent bij ons thuis dat het bijna etenstijd is. Met mijn gedachten ergens anders loop ik het centrum uit . De anderen gingen naar Nick zijn huis, om daar samen te eten. Maar Roxy hier mocht niet van haar ouders. Zonder het door te hebben bots ik tegen iemand. ''Sorry! Ik keek nie-''

''Roxy?'' Ik kijk omhoog en zie twee bruine ogen mij aankijken. 

''Pascal?''