Too late

Welcome to Norwest Christian College

Sloffend liepen we het lokaal uit.

"Het spijt me.", zei Luke toen we buiten waren.

"Kan jij toch niets aan doen?"

Hij hief nonchalant zijn schouders op. Zwijgend volgde ik hem richting het secretariaat.

"Meneer Hemmings wat kan ik voor jou doen.", vroeg Nicole, de vrouw achter de balie.

Haar naam stond op haar kaartje geschreven dat ze netjes op haar kleedje had opgestoken.

"Ik en Jessica moeten nablijven.", mompelde hij.

"Jessica en hoe nog?", vroeg ze terwijl ze me strak aan keek en haar blik keurend over me heen liet glijden.

"Payne."

Ze krabbelde wat op een papiertje en overhandigde het dan aan mij.

"Zo, jullie kunnen in de eetzaal gaan zitten en wachten tot het pauze is.", glimlachte ze.

Ik had eigenlijk nood aan een sigaret. Maar besloot Luke te volgen aangezien ik niet nog eens wou verdwalen. Toen we de kantine in liepen, keken enkele mensen op.

"Luke!!!!", joelde iemand en kwam naar ons toegerend.

De jongen had iets raars gedaan met zijn haar. Er zaten allerlei kleuren in. En ook hij was stoerder gekleed. Hij besprong Luke bijna en gaf hem een stevige knuffel. Die was dus blij om hem te zien.

"Michael, dit is Jessica. Jessica dit is Michael.", stelde Luke me voor.

"Hallo!", glimlachte de jongen veel te enthousiast en sloeg zijn armen om me heen.

Die kerel was raar, maar ik mocht hem wel.

"Sorry voor Mikey's gedrag, hij kan nogal raar zijn.", grijnsde Luke.

Ik grinnikte.

"Het is oke. Ik ben wel wat meer gewend."

Het was ook de waarheid. Als je Niall, Louis, Cait, Jane, Ysa, Liam en Harry in één ruimte zetten, dan mocht je er zeker van zijn dat het geen twee seconde stil was en dat het ene rare moment na het andere volgde. Ik voelde hoe een traan achter mijn oog prikkelde. Shit, niet huilen Jess.....

"Gaat het wel?", vroeg Luke zacht.

Blijkbaar had hij gemerkt dat ik bijna aan het huilen was.

"Ja, hoor. Zit gewoon iets in mijn oog.", loog ik.

Ze namen plaats aan de tafel en keken me uitnodigend aan.

"Euhm vraagje, weten jullie een plekje waar je onopgemerkt kan roken?", vroeg ik zacht.

Hun blikken stonden geschrokken, maar herstelde zich.

"We kennen wel een plekje. Ik wist niet dat je rookte.", merkte Luke op.

"Je kent me dan ook niet.", zei ik wat botter dan bedoelt.

"Sorry.", mompelde ik meteen.

"Het is oke.", glimlachte hij en gebaarde naar Michael dat we weg gingen.

"Rookt één van jullie?", vroeg ik dan.

Hij knikte.

"Michael rookt en Calum ook, Ash en ik niet.", deelde hij mee.

"Houden zo. Het is slecht voor je gezondheid."

Hij lachte.

"Zegt mevrouwtje die rookt."

Ik lachte ook zacht en Michael kennelijk ook want ik hoorde rare geluidjes van achter ons komen.

"Rook je al lang?"