Wanneer ik de volgende ochtend om precies vijf voor half negen de C-vleugel van de UVAK betreed, vermoeid van mijn slaaptekort en totaal niet klaar voor een les transcriptie, ben ik verbaasd als ik het leslokaal aardig vol aantref, opgevuld met vele derdejaars studenten. Dubieus, denk ik, waarna ik mezelf langzaam dwing het lokaal in te lopen.
''Hey! Eduardo! Que pasa? Ook zoveel zin in de les?''
In de grote mengeling van leerlingen vind ik al snel de ogen van niemand minder dan Dylan (ja, rock metal Dylan) mijn kant uit turen. Als mijn ogen contact maken met die van hem stop ik abrupt even met lopen. In eerste instantie denk ik dat het komt omdat het nog zo vroeg in de ochtend is, maar na het verwerken van het beeld dat ik daadwerkelijk waarneem ben ik er zeker van.
Dylan is anders.
Zijn normale hanenkam heeft plaatsgemaakt voor een simpel zwart kapsel wat netjes met gel over zijn hoofd naar achteren gekamd is. De uiteindes zijn donkerblauw gekleurd, vergelijkbaar met de kleur van een bosbes.
Zijn haar komt nu nog maar net tot aan zijn nek, waar het vredig naar beneden blijft hangen, netjes op zijn plek gekamd.
De nieuwe stijl laat zijn gezicht er wat smaller uitzien dan voorheen en maakt plaats voor het altijd aanwezige zilveren ringetje in zijn rechteroorlel. Het blauw van zijn haar complimenteert de kleur van zijn ogen, namelijk grasgroen, een kleur die hem staat.
Ik ben er een beetje stil van. Van zijn transformatie.
''Wat denk je zelf gast, niemand heeft zin in deze les,'' moppert een verveelde Tycho, die duidelijk last heeft van een ochtendhumeur.
Tycho (ja, Tycho, de winnaar van de aanvullende beurs van vorig jaar Tycho. Wereldtournee Tycho. Geheime aanbidder verdachte 1 Tycho) bevindt zich naast Dylan, onderuitgezakt op zijn stoel; een beeld wat ik wel van hem gewend ben. Het donkere blond van zijn haar is een kleur die me nooit ontgaat. Bijna goud wanneer de zon ermee speelt op de juiste manier.
Hij slaat zijn hoofd achterover in verveling, sluit zijn ogen en kreunt.
''Zegt de jongen die zich de hele avond voorbereidt heeft op deze les,'' merkt Dylan op, waarna hij met zijn ogen rolt en opnieuw zijn aandacht naar mij verplaatst.
Dylan en Tycho zijn al een hele tijd kamergenoten, waardoor ik wéét dat Dylan de waarheid spreekt als hij het over Tycho heeft. Blijkbaar heeft Tycho de handleiding van het vak al doorgenomen en weet hij precies wat hij moet verwachten vandaag, in tegenstelling tot de rest van de studenten.
''We hebben je gemist de afgelopen paar weken Ed,'' merkt Dylan op. ''Sesamstraat was niets zonder jou. Waar hing je uit?''
Met Sesamstraat doelt Dylan op onze kleine band, die zich de afgelopen jaren steeds verder ontwikkeld heeft. Tycho als leadzanger en gitarist, Dylan als drummer en ik als bassist. Onze jams zijn best oké, al zeg ik het zelf, maar nooit helemaal perfect. We hebben lol samen.
''Gewoon even thuis,'' zeg ik, me bewust van het feit dat dit een halve leugen is. Gedeeltelijk in het ziekenhuis na mijn transitie. ''Ik eh, ben ziek geweest.''
Dylan lijkt de leugen makkelijk van me aan te kunnen nemen en knikt medelevend met zijn hoofd op en neer. Hij is niet bepaald een doordenker, iets wat hem vaak de term 'dom' of 'sukkel' oplevert in de les, maar op dit soort momenten kan ik die woorden totaal niet bij hem begrijpen.
''Balen,'' mompelt hij. ''Volgend weekend dan maar weer.''
Aan zijn gezichtsuitdrukking kan ik merken dat hij het echt vervelend vindt dat ik de afgelopen paar weken niets meer van me heb laten horen. Normaal mis ik niet één oefensessie in de week, maar ik kon het gewoon nog niet aan, zo vlak na mijn operatie.
JE LEEST
Een Ballade Vol Liefde (On Hold)
ChickLit"Je littekens maken je niet wie je bent, Timor. Ze definiëren je niet, maar ze liggen in het verleden, binnenin je waar niemand ze ooit kan wegkrijgen. Begrijp je dat? Jij bent gewoon jij, en dat ben je niet omdat anderen je zo gemaakt hebben of zeg...
