I'm ur teacher

28

Oboje leżąc w łóżku patrzyliśmy na sufit tak jakbyśmy zobaczyli go pierwszy raz w życiu. Zamyśleni i smutni faktem, że wszystko wokół nas się psuje. Od prawie godziny w ogóle nie zamieniliśmy ze sobą dłuższych zdań, co sprawia, że jestem zdenerwowana ale zarazem rozgoryczona faktem bo powinniśmy wszystko sobie mówić. W sumie nie jesteśmy oficjalnie parą i aż do tej pory mi to nie przeszkadzało. Może w głębi duszy oboje wiemy, że wzajemnie dzielimy się swoim życiem ale w moim sercu zaczynam odczuwać pewną pustkę. Potrzebuje w życiu kogoś kto będzie na zawsze, nie ucieknie podczas gorszych dni. Mając świadomość, że nie mogę go oficjalnie nazwać swoim chłopakiem, nie wiem czy pewnego ranka nie obudzę się sama w łóżku z smsem o treści: żegnaj. Wielka niewiadoma, która zaczyna coraz częściej występować w moim życiu.
Chcę żeby Dan coś powiedział, wyjaśnił ale on nadal milczy. Nie jestem w stanie wytrzymać tej niepewności, która coraz częściej kumuluje się pomiędzy nami. Nie chcę również być natrętna w stosunku co do niego, choć Cody polecił mi rozmowę. Muszę postawić na swoim, inaczej oboje źle na tym wyjdziemy.
Zanim pytam Dana wprost o co chodzi, zaczynam delikatnie przeczesywać jego włosy palcami. Leży wtulony we mnie i aż nie mam ochoty zadręczać go teraz pytaniami, ale muszę.

-Wszystko w porządku? - pytam odważnie cały czas wpatrzona w jego twarz. - Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć, prawda? - Ten tylko przytakuje delikatnie głową i nadal patrzy w jeden punkt przy oknie. Chcę mu oddać moje szczęście, chce żeby był uśmiechnięty i pewny siebie jak dawniej. Wiem, że muszę postawić na swoim, inaczej całkowicie oddalimy się od siebie, a nie chcę żeby przez jego sekret wszystko się doszczętnie posypało. Szczególnie teraz kiedy sprawy z moją matką mają się minimalnie lepiej. Delikatnie odsuwam się od Dana, przez co sam musiał się podnieść do pozycji siedzącej. Spoglądając mu w oczy jest mi jeszcze ciężej powiedzieć co czuję w tym momencie. Jakby wszystkie moje stłamszone uczucia były za jakąś cienką warstwą i mimo wysiłku nie mogą się wydostać. Dan zauważył moją niezbyt szczęśliwą minę na co westchnął.

-Wiem, że chcesz wytłumaczeń, ale nie jestem w stanie ci teraz o tym powiedzieć. Dla twojego dobra, Beth. - mówi a ja kręcę głową.

-Jeśli dbałbyś o moje dobreo już dawno byś mi o wszystkim powiedział. Jeśli nie powiesz mi teraz, będę zmuszona cię stąd wygonić i nie żartuję. - starałam się zachować pewność siebie niemalże mówiąc przez łzy. Chyba wywołane gniewem i bezradnością co do decyzji Dana.

-Nie rozumiesz, że nie mogę? - wysoki ton jego głosu sprawił, że się wzdrygnęłam, co chyba zauważył. - Myślisz, że nie chcę ci powiedzieć? Chcę i to bardzo! - odparł, po czym wyszedł z pokoju zatrzaskując za sobą drzwi mojego pokoju. Nie na taką odpowiedź liczyłam. Nie myślałam, że tak zareaguje. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie mogę nic z tym zrobić. Jestem zupełnie bezradna i wiem, że nic nie przekona go do wyjawienia mi prawdy. Ale ja chcę ją znać, nawet jeśli miałaby ona przekreślić wszystko co między nami zaszło. Po prostu chcę znać prawdę i nie chcę być okłamywana przez najbliższą dla mnie osobę.
Wyszłam z pokoju, kierując się od razu na dół. Wyszedł i ponownie zostawił mnie zupełnie samą. Zamknęłam drzwi na zamek, bo mu to obiecałam. Usiadłam na kanapie nie wiedząc co ze sobą zrobić. Może gdybym miała lepsze stosunki z mamą, pomogłaby mi. Chciałabym powiedzieć jej o Danie i naszych problemach, ale boję się, że nie potrafię. Po tylu latach nienawiści i obwiniania jej o odejście taty. Boję się, ale chyba nie mam innego wyboru.
Lekko zestresowana biorę telefon do ręki i szukam numeru mamy. Naciskam zieloną słuchawkę i przysuwam dłoń do ucha. Po dwóch sygnałach odbiera, a ja kompletnie nie wiem od czego zacząć. Nie jestem przyzwyczajona do przyjacielskich rozmów z matką.

-Hej córko. Coś się stało? - pyta chyba zaskoczona tym, że do niej dzwonię.

-Nie. - mówię stanowczo. - Chociaż w sumie tak. Pokłóciłam się z Danem, właściwie to ostatnio tylko to z nim robię, kłócę się. - wzdycham na samą myśl, co usłyszę po drugiej stronie. - Kiedy wracacie z George'm?

-Och.- słyszę jak kobieta wzdycha. - Nie pomyślałabym, że zwrócisz się z tym do mnie, wiesz? Wracamy jutro, Elizabeth. Dobrze? - pyta a ja z trudem przełykam ślinę, na myśl, że opowiem jej o dosłownie wszystkim.

-Tak. - odpowiadam szybko, żegnam się i rozłączam. Nie było tak źle jak myślałam, że będzie. Mam nadzieję, że George to mężczyzna, który zostanie w jej życiu na dłużej, bo naprawdę jest to jedyna osoba, która związała się z moją matką i którą szanuje i popieram.
Skoro od jutra nie będę siedziała sama pośród czterech ścian, postanawiam trochę posprzątać w mieszkaniu. I tak nie mam nic lepszego do zrobienia, a nie chcę siedzieć i się użalać nad samą sobą. Od razu wstaję energicznie z kanapy i podążam do kuchni, aby tam zacząć pierwsze porządki. Tylko szkoda, że kuchnia to nie moje życie, tam nie mogę zamieść pod szafkę swoich problemów.