RAN World (ON-GOING Fiction)

Chapter 8

Chapter 8

 

“All the stars in the sky will fall

For beginning of the end just started.”

“Everyone will sing a song,

A song of longing, sadness & suffering”

“All the magic that surrounds us is yet to be a dream onwards.”

“Remnants of light will be unforeseen”

“Despair itself will be the home of all thee”

 

Iminulat ko ang mata ko.

Another dream?

Tumagilid ako ng higa. Ano na namang weird dream iyon?

May naaninag kasi ako sa panaginip ko na mukha –mukha ng isang babae.

Malabo... tanging yung bibig nya lang ang nananatiling malinaw sa paningin ko.

Kumakanta sya. Hanggang sa maka tulog ako.

Tumagilid ako ng higa.

Anong oras naba?

Wala na akong oras para pag nilaynilayan pa ang mga ganung klaseng panaginip.

Tumayo na ako sa higaan ko. Ang balak kasi naming ngayong araw ay bumuo ng party sa pagpapa level.

Dumiretso na ako ng banyo para maligo. Iniwan na naman kasi ako ni Krishnel.

Haiiist! Ang babaeng iyon talaga. Ni hindi man lang ako ginising.

After kong maligo at mag bihis ng uniporme, bumaba na ako sa local canteen namin para mag almusal.

“Ang babaeng iyon... Hindi lang naman ako ginising, nauna pa dito.” Bulong ko sa sarili ko.

Lumingon si Krisnel sakin saka sya kumaway.

“Gai! Almusal ka na!” yaya nya pa. =__=

Tumango nalang ako sa kanya. Kukunin ko pa kasi yung almusal ko sa kitchen counter eh.

“Yun lang po ba?” tanong nung kusinera.

“Opo.” Sagot ko. Magalang eh. Hahahaha!

“Okay! 1 cup rice, 2 omelette and 1 mug of cappuccino coming up!” masiglang sabi ng kusinera bago sya pumasok sa loob ng kitchen.

Pag katapos kong kunin yung order ko, sumalo na ako sa mesa nila Krishnel, Lalaine at Aiko.

Siniko ko si Krishnel.

“Hindi mo ako ginising.” Sabi ko sa kanya.

“Eh mukha kasing masarap tulog mo eh. Ngingiti ngiti ka pa nga!”

Nag tawanan si Laine at Aiko.

Hiya naman ang beauty ko noh!

Hindi ko naman alam kung bakit ako ngumingiti ng mga oras na iyon. Baka may part lang sa panaginip ko ang masaya.

Tsaka normal naman iyon eh.

Natigil yung tawanan namin ng mawala yung

mga bulungan ng iba pang estudyante.

Lumingon ako sa paligid. Ang tahimik nila. Anong meron?

Yumuko ako ng bahagya sa table namin.