Fillimi i Fundit

Kapitulli 84//Kush Ka Thene Qe Lindja Eshte E Bukur Eshte Nje Cope Muti

Hena kishte marr nje ngjyre te perflakur dhe dukej si e lare ne gjak, kjo ishte hena e kuqe, hena qe lajmeronte fatkeqesi dhe makaber, ose keshtu thoshin gojedhenat.

Kurre su kam besuar ketyre gjerave, por se di pse sot kam nje parandjenje te keqe.

Leo sme la te hidhja as edhe nje hap vete, me mori ne krahe dhe nxitoi per brenda.

Prinderit e mi, te Leos, Ema dhe Mateo ishin atj duke na pritur. Te gjithe ishin te gezuar dhe po prisnin me padurim per mbrekulline tone te vogel. Ne ato caste u shfaq doktor Pauli, bashk me nje infermiere qe po mbante nje karroce invalidesh.

Leo me uli lehtaz mbi te dhe pastaj doktori u kthye nga ata dhe tha"Mos u shqetesoni ajo eshte ne duar te sigurta, do te bej te pamunduren" dhe ata tunden koken me mirkuptim. Vetem une e dija qe kjo sdo ishte e mundur. Gulcova nga dhimbja dhe ata kthen koken te gjithe nga une. Nuk ndihesha edhe aq mire kur vezhgohesha.

"Gati e dashur?" me pyeti duke vene duart mbi dorezat e karroces. Tunda koken per konfirmim

"Mirupafshim dhe do shihemi se shpejti" dhe ua bera me dore. Te gjithe ata me buzeqeshen dhe ma uruan fat te mbare.

"Leo, eja" i thash dhe ai me pa i tromaksur. Mos besonte se do te shpetonte nga kjo. Jo do te vuaj edhe ai ate ferr qe do vuaj une. Edhe pse nuk isha shume e sigurte per ate qe po me priste, por gjykuar nga keto dhimbje te tmerrshme besoj se sdo jete e lehte. Cthem keshtu, do jete tmerr fare.

"E sigurte?" me pyeti doktori

"Po normale, kujt tja thyej doren ne salle une doktor" ai leshoi nje grimce buzeqeshjeje dhe ktheu koken nga Leo

"Eja se kemi pune per te bere"

Pas disa minutash gjendesha e veshur me fustanin e shemtuar ne ngjyre jeshile te spitalit dhe Leo po ashtu. I pershendetem edhe njehere nga larg dhe hym brenda ne sallen e operacionit.

Kontraktimet kishin filluar te shtoheshin dhe doktori tha se kishte ardhur koha. U shriva ne krevatin e spitalit dhe djerset kishin filluar te dilnin nga shtrengimi qe leshonin hormonet.

Nje grup mjekesh dhe infermjeresh me rrethuan por Leon e mbajta te mberthyer ne te djathen time.

"Mire tani merr fryme thelle dhe nxirre jashte" thoshte doktori qete-qete. E ndjeja qe fuqite po me linin dhe kisha frike se mos vdisja pa lindur akoma femijen. Fillova te berrtisja sapo nje kontraktim me godiste. Ngrihesha ulur duke skermitur dhembet dhe pastaj bija perseri ne astik si nje thes me patate.

Kush ka thene qe lindja eshte e bukur eshte nje cop muti

'Jo mblidhe veten Harisa, pa mbaruar kete lindje nuk ke per te shkuar gjekundi' i peshperisja vetes per te marre me shume fuqi.

Ja shtrengova doren fort Leos kur kontraktimi me goditi dhe uleriva paksa si shume. Ai u ngrit ne kembe dhe u afrua me afer dhe ne kaloi nje fije pas veshit.

"Mir mitra u hap edhe dy centimetra, keshtu vazhdo Harisa, shtyj!" po kerkonte me ngulm doktori dhe ate bera. Ju binda urdherave te tij dhe pse po harxhoja te gjitha energjite e mia.

Ishte nje cikel i pafundem' MERR FRYME, NXIRRE JASHTE, SHTYJ' MERR FRYME, NXIRRE JASHTE, SHTYJ.

"Oh mut pse duhet te ishte kaq e dhimbshme, mut, mut" berrtita nga dhimbjet. Ngjante sikur po te shqyenin qente dhe ti smund te levizje asnje muskul.

Askush nuk u duk i prekur nga fjalet e mia, por ne fakt ata vazhdonin te kontrollonin trysnine e gjakut, rrahjet e zemres dhe disa gjera te tjera po truri im spo arrinte te perqendrohesh atje . Besoja se mos te gjithe keta ishin te shurdher, por ktheva koken nga Leo dhe ai po shifte sikur isha ndonje alien qe ka ardhur gabimisht ketu. Dukej i tromaksur por edhe i shqetesuar,por me shume i tramaksur. I kishte ikur ngjyra e fytyres, por cuditerisht dukej prap i bukur.