Moordspel

>> 13 <<

Point of view Charlie

Daar sta ik dan. Ik zie mijn hand gewoon trillen, zo gespannen ben ik.

'Laat me gaan.' Komt er toch nog zelfverzekerd uit mijn mond.

Even staat de man stil. Hij lijkt wel in shock. Maar hij herpakt zich al snel weer.

'Volgende keer mag je best vragen of je m'n spullen mag lenen hoor.' Zegt hij droog en gaat verder met waar hij mee bezig was.

'Maar..' Nu ben ik degene die in shock is. Boeit het deze man dan helemaal niets? Ik kan
hem altijd nu nog neer steken. Vanuit mijn hoofd is die gedachte gelijk naar mijn arm gefloept want mijn hand schiet naar voren. Ik zie hoe het mes vast zit in zijn jasje.

Please val dood neer!

Maar nee hoor, de man draait zich gerust om. 'Ik had wel wat meer van je verwacht kerel. En nu weer met je neus tegen de muur.' Hij trekt het mes uit z'n jasje en geeft me een kleine duw. Ik bots met mijn neus tegen de muur aan en merk dat het begint met bloeden. Ik probeer het bloed een beetje tegen te houden met mijn handen, maar dat staat hij natuurlijk niet toe.

'Handen naast je lichaam! Als mijn muur vies wordt heb je flink wat schoonmaak werk te doen dus ik zou maar een stapje naar achteren doen.'

Ik plaats mijn handen naast m'n lichaam en doe een klein stapje naar achteren.

Ik snap deze gozer nog steeds niet. Hoe kan hij zo chill blijven? Hij heeft wel zes tieners gegijzeld. En houd ze vast in een vieze oude kelder. Maar toch kan ik geen enkele emotie zien in zijn blik. Alles is leeg en dood. Het lijkt wel alsof hij ervaren is in dit soort dingen. Het is tenminste niet zijn eerste keer anders had hij wel wat stress gehad. Het is tenslotte ook maar een mens.

'Tadaa.' Hoor ik hem zeggen. Ik durf niet om te kijken. Straks ligt er een lijk. Of een of ander gek martel ding waar hij me in gaat vermoorden. Op dit moment kijk ik nog liever naar de donkere muur.

Ik hoor de man geïrriteerd zuchten. Natuurlijk had je verwacht dat ik om zou kijken, maar ik hoef nog niet te zien hoe ik doodga.

Uit het niets voel ik twee zware handen mijn hoofd vast pakken. Hij trekt mijn hoofd naar achter en legt hem op zijn schouder.

'Knap ventje hoor. Jammer dat het zo moet eindigen.' Hij draait mijn hoofd naar rechts.

Ik kijk verward naar wat ik zie. Een hondenhok?

Hij trekt mijn hoofd weer terug. 'Woef woef.' De man begint honden geluiden te maken met als einde een kwaadaardige lach. Ondertussen heeft hij m'n hoofd alweer losgelaten en heeft hij me dicht tegen zich aangetrokken.

'Je stopt me in een hondenhok?' Voor de derde keer vandaag hoor ik mezelf slikken.

'Wees gerust. Het is een hok voor grote honden.' Hij geeft me een duwtje richting het hok.

'Dit is gestoord! Je kunt me niet in een hondenhok stoppen!' Ik probeer me los te wurmen van zijn greep, maar hij is sterker dan hij lijkt.

'Let maar eens op. Tuurlijk kan ik dat.'

Hij begint aan mijn arm te trekken. Ik probeer nog steeds los te komen maar het lukt me echt niet. Langzamerhand komen we dichterbij het hok. Hij duwt m'n hoofd omlaag en vanaf dat moment ging alles heel snel.

Daar zit ik dan. Opgepropt in een hondenhok. Al zeg ik eerlijk, hij heeft inderdaad wel een grote maat gekocht want ik kan nog net rechtop zitten.

'Handen naar buiten.'

Handen naar buiten? Wat bedoelt hij nou weer. Maar wanneer hij via de bovenkant aan mijn handen begint te trekken wordt alles duidelijk.

Hij bindt mijn handen vast aan de bovenkant van het hok.

Nu is het zeker, hier kom ik dus echt niet meer uit.

Point of view Rik

Nog tien seconden. En ik weet honderd procent zeker dat Charlie niet binnen deze tien seconden binnen komt huppelen. Hij heeft gefaald. En niet zo'n klein beetje. Hij heeft Marije haar leven opgegeven.

'Het is te laat jongens,' Hoor ik Marije zuchten. 'Hij komt echt niet meer.'

Iedereen zakt naar de grond. Het is die eikel gewoon niet gelukt. Ik had wel wat meer van hem verwacht.

July en Manon lopen samen naar Marije, die huilend op de grond zit.

'Het komt vast wel goed.' Fluistert July in Marije haar oor maar nog wel hard genoeg zodat iedereen het kan horen.

'Hé eikeltje, had je niet even kunnen regelen dat dat vriendje van jou gewoon terug kwam en er nu niets aan de hand was geweest.' Ik hoor de stem van Daisy, een boze stem.

Pas als Daisy boos voor me neus staat heb ik door dat ze het tegen mij heeft. Ja hallo, alsof ik hier iets tegen kon doen. Ik zat hier net zo goed vast hoor. Mijn hoofd zegt dat ik geen boos antwoord moet geven want ruzie kunnen we nu niet echt gebruiken.

'Nee.. Ik heb hier niets mee te maken. Charlie moest het zelf doen. En blijkbaar kan hij dat niet.' Daisy' ogen staan in vuur en vlam. Ze lijkt wel kwaad. Langzaam begint ze stappen naar voren te zetten. Waardoor ik mijn stappen naar achteren zet.

'Mijn Charlie is weg. En dat allemaal door jou!' Ze begint te schreeuwen. Ik kan er niets van verstaan. Maar de hoge toon van haar stem is bijna net zo irritant als dat alarm in dit huis.

'Daisy! Hou je bek!' Manon grijpt in wanneer ze ziet dat Marije tranen in haar ogen krijgt.

De kleine zoute tranen lopen over haar wangen als een rivier. Ik heb nog nooit iemand zo intens zien huilen. Maar ik denk dat ik hetzelfde had gedaan als ik haar was.

Haar leven is wel bijna voorbij. En dat komt allemaal door een of andere gek die het leuk vond om een huis binnen te glippen en een gestoord spel te gaan spelen.

Plotseling schiet het beeldscherm aan. We zien de 'spelleider' zitten op een stoel. De hele kamer is pikkedonker. Het enige wat te zien is, is de man zijn zwarte capuchon.

De man begint met praten: 'beste spelers, zoals jullie al hebben gemerkt heeft één van jullie spelers het niet gered. Tenminste hij was niet op tijd terug. En daden hebben consequenties. Dus daarom blijft hij voorlopig nog even bij mij. Maar dat stopt het spel niet. Binnen enkele minuten verschijnt er een spel uitleg op het bord. De uitleg voor spel twee.'

©valorse