Moordspel

>> 19 <<

Point of view Rik

Ik twijfel. Moet ik dit nou wel doen? Als ik vertel wat er gebeurd is eerder vanavond is mijn kans op nieuwe vrienden al helemaal weg. July zal me voor altijd haten. En een relatie? Schrijf die maar op je buik!

Toch besluit ik het te vertellen. Misschien houdt ik dan tenminste nog één vriend, Charlie.

'Jongens Charlie heeft het niet gedaan, echt niet.' Alle ogen schieten in een rap tempo mijn kant op. Iedereen kijkt me gespannen aan. De druk komt langzaam tevoorschijn. Oké Rik, je kunt dit.

'Ik was het. Ik heb Laila vermoord,' Ik slik hoorbaar. 'Het was niet mijn bedoeling! Ze richtte het eerst op mij. En toen.. Ja kreeg ik het te pakken en schoot. Charlie heeft alles gezien, maar dat betekent niet dat hij het heeft gedaan. Ik was het!'

July haar gezicht wordt langzamerhand steeds witter. Ze is geschrokken en dat is te zien. Ik wil haar zo graag helpen. Maar ik zou niet weten hoe. Mijn hulp is niet meer nodig. Ze zullen me gaan zien als een moordenaar.

Misschien hebben ze ook wel gelijk. Ik heb écht iemand vermoord. Of het nou bewust was of niet er is iemand dood.

Een moordenaar? Past eigenlijk totaal niet bij mij. Ik heb wel eens last gehad van kwellende gedachtes maar dit gaat wel erg ver.

'Dankjewel Rik. Hierbij is het spel afgelopen. Ik bespreek nog een paar dingen met mijn grote vriend hier en daarna zien jullie me weer terug. Maar of jullie Charlie en Marije nog terug zien?' Het beeld wordt zwart. Alles is verleden tijd. Niemand kan meer veranderen wat er zojuist gebeurd is.

Dit spel is gestoord!

Point of view July

Rik.

De jongen die ik al de hele tijd blind vertrouw, heeft iemand vermoord! Is hij niet helemaal lekker?! Zoiets doe je toch niet, eikel!

Ik voel dat mijn hoofd begint met bonken. Rik zijn naam blijft door mijn hoofd spoken. Alle dingen die er zijn gebeurd, alle dingen die hij heeft veroorzaakt.

Als Laila nu nog leefde waren we nu nog aan het feesten. Dan was het een gezellige avond geworden met veel drank en muziek. Maar ik heeft het moeten verpesten, en dat allemaal door een simpel schot.

Net op dat moment klinkt er een schot door mijn huis. Meteen word het muisstil. Niemand weet waar het vandaan kwam, of wat er überhaupt gebeurd is.

Maar wat ik wel weet is dat dit geen goed teken is!

Daisy komt naar me toegerend en houd me stevig vast. Ik voel hoe haar handen trillen. Of zijn het die van mij? Ik kan niet meer helder nadenken.

Ongeveer dertig seconden na het harde schot geluid komt er iemand naar ons toe rennen. Hij komt van veraf dus ik kan niet precies zien wie het is. Zal dit de spelleider zijn? Is dit het moment dat hij ons vermoord? Is dit het einde van dit verhaal? Of is het iemand anders..

Hij komt alsmaar dichter bij en we staan hier gewoon te wachten op onze dood. Onze pijnlijke dood.

'Charlie!' Daisy laat me los en rent op de persoon af, wat Charlie blijkt te zijn.

Ook ik en Rik rennen naar hem toe. Manon blijft stil zitten op de bank.

Ik schrik als ik voor hem sta. Zijn gezicht zit onder het bloed en zijn ogen staan vol tranen. Zijn kleding is vies en zweterig en om zijn polsen zitten striemen van de touwen die hij waarschijnlijk heeft omgehad. Arme jongen.

'Oh my god! Alles oké? Oh my god, je ziet er echt niet uit! Wat heeft hij toch met je gedaan? Oh my god.'

Het lijkt wel alsof oh my god het enige is wat uit Daisy haar mond kan komen. Ja we zijn allemaal in shock Daisy, maar van jou oh my god word ik misschien nog wel gekker dan van dit stomme spel. Nou, nee dat is niet helemaal waar. Door dit stomme kut spel raak ik mijn vrienden kwijt en misschien zelfs wel mijn leven.

'Ik..' Charlie probeert wat te zeggen. Maar het lukt hem niet. Hij barst in tranen uit en probeert zijn gezicht te verstoppen voor die van Daisy. Hij schaamt zich. Wat ik op zich wel begrijp, hij is desnoods één van de populairste van de school. En ja, om jezelf dan huilend te laten zien? Njah ik zou me ook niet op mijn gemak voelen als ik hem was.

'Het is oké, kom even rustig op de bank zitten. July maakt wel wat water voor je.'

Oh ja tuurlijk Daisy. Ik regel het wel weer hoor, maak je vooral geen zorgen.

Als ik terug kom met een glaasje water voor Charlie zit hij al op de bank. Daisy zit bijna boven op hem en Rik zit aan de overkant.

'Bedankt.' Zegt Charlie terwijl ik het glas water aan hem geef. Ik zou geen probleem kunnen zeggen, maar ik verstijf. Hij kijkt me aan met zijn mooie betraande ogen. Ik wil zeggen dat het allemaal goed gaat komen. Maar van mijn ouders mag ik niet liegen. En een happy end? Denk niet dat dat er voor ons in zit.

'Charlie? Kun je al wat meer vertellen over wat er nou gebeurd is?' Daisy gaat met haar hand over zijn wang. Het ziet er lief, maar toch ongemakkelijk uit.

'Marije, hij heeft haar dood geschoten waar ik bij stond.'

Na de woorden van Charlie valt er een onrustige stilte. Het is stil, maar toch hoor je ons alle vier stressen. Dit loopt uit de hand. Dit is niet leuk meer! En het wordt tijd dat we actie gaan ondernemen.

'Rik kom eens hier.' Ik roep Rik hierheen zodat we allemaal dichtbij elkaar zitten. En elkaar kunnen verstaan.

'Dit kan zo niet langer. Het wordt tijd dat we die stomme spelleider zijn lesje gaan leren. We laten ons niet verslaan door zo'n sukkel. Wij zijn met vier! Hij is alleen jongens, alleen!'

Het blijft stil. Hebben mijn woorden dan letterlijk niets opgeleverd? Ik kijk de groep hoopvol aan. Maar ze lijken wel geshockeerd. Wat is er nou weer aan de hand?

'Tijd voor spel drie.'

Ik schrik. Er klinkt een zware stem door de hele woonkamer. Alleen dit keer niet door een speaker of televisie. Nee, de spelleider staat recht voor onze neus.

©valorse