Moordspel

>> 14 <<

Point of view July

'De uitleg voor spel twee. De deur is trouwens gewoon open dus jullie kunnen er makkelijk uit. Behalve Marije, die blijft hier. Als jullie ook maar proberen Marije mee naar buiten te nemen brengen jullie een leven in gevaar.'

De man staat op. Even blijft het beeld zwart. Maar dan schiet het licht aan. De hele kamer wordt verlicht. Ik kijk met volle verbazing naar het scherm. Ik wist niet eens dat mijn huis deze kamer had. Het ziet er kwaadaardig uit. De schilderijen aan de muur komen me wel vaag bekent voor. Alsof ik ze eerder heb gezien. Maar ik weet wel zeker dat ik ze niet eerder heb gezien in dit huis.

De man komt dichterbij de camera en pakt hem van de standaard. Hij kijkt een beetje rond om ons de kamer te laten zien. 

Bang kijk ik Manon aan. Wat is hij toch allemaal van plan? 

Ik voel iemands hand de mijne vast pakken. Even voelt het goed, vertrouwt. Tot dat ik zie dat het niet Manon is. Wie huh wat?

Ik durf amper te kijken. Mijn gedachtes hadden gelijk. Ik sta hand in hand met Rik. Ik haal een keer diep adem en probeer me niets van Rik aan te trekken. Maar aangezien hij mijn hand vast heeft is dat lastiger dan gedacht.

Dan laat de man per ongeluk de camera vallen. Ik schrik van de harde smak die je camera maakt. Nog geen seconde later horen we de man schelden alsof het niets is. Woorden die ik nog nooit heb gehoord floepen uit zijn mond. Het ene na het andere scheldwoord vliegt me om de oren. Gelukkig houdt het al snel op.

Terwijl hij de camera weer oppakt, maakt hij een honden geluid. Gelijk daarna word er gepiept. En dat was niet de man. Wat gebeurt daar toch allemaal?

'Jongens, jongens, jongens toch. Ze denken altijd dat ze beter zijn dan andere. Dat ze elke meid kunnen krijgen. Honden daarentegen zeggen niet veel. Plassen en poepen dat is wat ze goed kunnen.'

We kijken elkaar verward aan. Waarom verteld die man dit? Het slaat nergens op en het heeft ook nergens mee te maken.

De man doet weer een paar stappen naar voren. Maar hij stopt bij een.. Kist? Het is tenminste iets groots met een zwart doek eroverheen.

Hij begint als een gek aan het doek te trekken. Het ziet er eigenlijk best wel komisch uit. Maar wanneer hij het doek er vanaf heeft verdwijnt mijn kleine glimlach onmiddellijk.

Charlie? Ik doe een paar stappen dichterbij het beeldscherm. Waardoor ik gelijk van Rik zijn hand af ben. Twee vliegen in één klap, oh yeah. 

 Nu zie ik het pas goed. Het is echt Charlie.

Ik hoor wat gesnik achter me. Dat waarschijnlijk van Daisy zal zijn.

Daar zit hij dan. Vastgebonden in een hondenhok. Zijn handen zitten pijnlijk vast aan de boven kant. En er zit een dik stuk ducktape op zijn mond geplakt.

De camera zoemt in op Charlie zijn gezicht. Zijn ogen zien er bang uit. En in zijn ooghoeken zie ik wat verborgen tranen. Tranen die hij verbogen probeert te houden. Maar die toch zichtbaar zijn voor mij, voor ons.

'What the fuck?' Rik lijkt verbaasd, alsof hij het niet zag aankomen. Niet dat wij het wel zagen aankomen, maar hij reageert toch anders, opvallender.

'Charlie!' Daisy begint te schreeuwen tegen het beeldscherm alsof Charlie haar zou kunnen horen, maar dat kan hij niet en dat weet ze zelf ook.

Arme Charlie. Hij zou op dit moment juist de held van het verhaal moeten zijn. Maar dat is een klein beetje anders gelopen. Nu is hij degene die in gevaar is. Nu zijn wij degene die hem moeten helpen.

Ik zie hoe de man de camera wegdraait van Charlies gezicht. Hij zet de camera weer op het statief en gaat zitten.

'Zijn jullie al een beetje bang?' Ik hoor een irritante lach door zijn gepraat heen. Blijkbaar is dit gedoe heel erg grappig, zo grappig dat ik de lol ervan niet snap.

'Laat ik maar doorgaan met het volgende spel, aangezien jullie niet echt veel uitbrengen op dit moment. Het volgende spel heeft 'natuurlijk' iets te maken met Charlie. Nee, jullie moeten hem niet zoeken want dan is het spel snel klaar. Ik ga Charlie zo vragen stellen. Daarna stel ik dezelfde vragen aan jullie. Als jullie hetzelfde antwoord geven is de kans groter dat ik hem laat gaan. Meer dan drie foute antwoorden? Game over..'

Ik slik zodra het beeldscherm zwart wordt. Game over? Als in, einde Charlie?

'Dit spel is gestoord!' Schreeuwt Manon die blijkbaar haar mening ook even wilde uiten.

'Zullen we naar de woonkamer? Ik word helemaal gek van de claustrofobische ruimte.' Vraagt Rik. Ik snap hem wel. Ik word er langzamerhand ook al gek van.

'Ga maar, ik overleef het wel.' Ik geef mijn allerlaatste knuffel aan Marije. Die hier, zoals de 'spelleider' zei, achterblijft. Ik zou haar het liefst mee willen smokkelen. Maar dat brengt ons nog meer in gevaar. En dat voorkom ik liever.

Ik loop als laatste de kelder uit en sluit de deur voorzichtig achter me.

Game over, Marije.

Zoals de spelleider zou zeggen.

©valorse