RUHUMUN GÖÇÜĞÜ||TEXTING

1.7

Doğru dürüst kahvaltı yapmaya çalışıp kendimi zorladım. Telefon ekranıma düşen arama bildirimi ile çantamı takıp ailemle vedalaştım. Evden çıktığımda kapının önünde beklediğini gördüm.

''Günaydın.'' Şaşkınlığıma son verip yanına adımladım ve okula çıkan yola doğru yürümeye başladım. Onun adımları da beni takip ediyordu bu sırada.

''Günaydın. Anlatmaya nereden başlarsın?'' Anlamamazlıktan gelmeyi düşünürken bana doğrulttuğu bakışlarla yutkundum. Saçlarımı kulağımın gerisine itekleyip etrafa bakındım.

''Özel bir mesele. Anlatsam da anlamazsın zaten. O yüzden kapatalım konuyu?'' Ellerimi cebime koyduğumda bana anlam veremediğim derecede sıcak bakışlarla baktı. Şaşırmamak elde mi? Bu çocuğun ukalalık dışında bir bakışını görmemiştim etrafa karşı.

''Ön yargı. Evet, hak ettiğim bu sanırım. Ama dinlemek isterdim Nesli. Seni böylesine yıkan şeyi bilmek isterdim.'' Sensin diyemedim. Kelimeler tıkandı ruhumda.

''Biri var. Boşver. İmkansız zaten. O kurcaladı aklımı.'' dediğimde olduğu yerde durdu. Adımları kağıt kesiği gibi keskince son buldu. Gözlerime anlam veremediğim bir biçimde baktı. Ardından sertçe yutkunup bakışlarını kaçırdı.

''Evet, anlatsan da anlamazmışım Nesli.'' ve okula gidene kadar sesini çıkartmadı bir daha. Sınıflarımıza gittiğimizde sadece görüşürüz diyip bıraktı beni öylece. Tavrına anlam veremezken bir an önce derslerin son bulmasını ve ona anonimden yazmayı delicesine istedim.