"Sparklin' Weasley"- Wemel Tweeling

H29. Rustig

Ik en George stonden nu voor elkaar, en we keken elkaar woedend aan. Hij had tranen in zijn ogen, van verdriet, en van woede.

'Luister nou gewoon naar me!'

Ik schudde mijn hoofd.

'Ik heb vaak genoeg naar je geluisterd,  en het enige wat er uit kwam waren beledigingen en scheldwoorden, dus waarom zou ik dat nu wel doen?' Hij leek even te twijfelen voor hij antwoord gaf.

'Weet ik niet, misschien omdat het me spijt!?'

Ik lachte schamper. 'Geloof je het zelf!?' Een traan gleed over zijn wang.

'Hazel alsjeblieft, ik bedoelde het niet zo, ik was alleen verbaasd!' Ik sloot mijn ogen even.

'Natuurlijk was je verbaasd! Ik zelf ook, maar ik begon mezelf niet uit te schelden en te negeren!' 

George bleef stil. Het was frisjes in de leerlingenkamer; het vuur was gedoofd en het was ver na middernacht.

'Luister, ik weet dat wat ik heb gedaan ontzettend fout was, en dat ik dat nooit had mogen doen, maar ik- ik-' George viel stil en keek weg.

'Ja?' Vroeg ik met mijn armen over elkaar geslagen. Hij sloot zijn ogen en slikte even.

'Het liefste vandaag nog, als het even kan.'

'Ik wilde alleen zeggen dat ik-' Weer maakte hij zijn zin iet af.

'Ga je het nou nog zeggen of niet?!'

'Ik vind je leuk oké!?'

Boem. Die kwam hard binnen. Mijn hart leek er mee te stoppen en het zweet brak me uit.

Wàt zei hij nou?

Hij vind me leuk? Ik kreeg een vreemde kriebel in mijn buik. Wacht, vind ik hem ook leuk?! Nee, dat kan niet, dat mag niet, ik haat hem.

'Ik weet dat jij me niet leuk vind en me haat maar ik dacht dat ik het even moest zeg-'

'George?'

'Het maakt me echt geen ene reet uit want ik vind jou wél leuk, Hazel. Dus alsjeblie-'

'George?!'

'Vergeef me, dan beginnen we opnieuw, gewoon als vrienden, dat vind ik al genoeg, als we maar-'

'George.'

'Alsjeblieft zeg dat je me kan vergeven want ik-'

'GEORGE!?'

'Ja?'

'Ik jou ook.'

'Wat?'

'Ik vind jou ook leuk George.'

Hij keek me met open mond aan.

'You're catching flies.'

Hij glimlachte.

'D- die zag ik even niet aankomen.' Zei George terwijl hij een stapje dichterbij kwam.

'Ik ook niet, om eerlijk te zijn.'

Nu begonnen bij mij de tranen ook opeens te stromen.

'Wat is er?' Vroeg George bezorgd.

'Ik weet het niet, dit was gewoon opeens zo onverwachts. Ik had het echt nooit aan zien komen.' George glimlachte terwijl hij voorzichtig mijn tranen wegveegde.

'George?'

'Ik ben Fred babe.'

Mijn ogen schoten open en ik zette geschrokken een paar stappen achteruit.

'W-wat?'

'Grapje babe.' George lachte terwijl hij mijn pols vastpakte en me naar hem toe trok. 'Sorry voor mijn humor.' Ik grinnikte. 'Welke humor?' Hij leek me nep-boos aan. 'Dat zet ik je betaald Spark!' Ik zette het op een lopen, en George kwam meteen achter me aan. Ik gilde en sprong over een stoel heen. We circelden om elkaar heen. 'Kom hier!'

Ik lachte terwijl ik een barkruk omgooide in het pad.

'Ik krijg je heus wel te pakken!' Riep George terwijl hij steeds harder begon te rennen.

Een paar seconden later grepen zijn gespierde armen mijn middel, hij tilde me op en zette me bovenop een barkruk, de enige die nog wel overeind stond.

'Ik heb je!'  Riep hij triomfantelijk.

Onze ogen waren nu op ongeveer dezelfde hoogte, omdat ik op een hoge barkruk zat. Het is niet dat ik zo klein ben, maar vooral dat George zo lang is, waardoor ik normaal gesproken een kop kleiner ben dan hem.

Ik schrok toen hij de barkruk een stukje naar zich toe trok. Zijn gezicht was opnieuw maar enkele centimeters van me verwijderd, en ik voelde zijn warme adem tegen mijn gezicht aan.

Voorzichtig legde hij zijn hand op mijn heup, en zijn andere plaatste hij op mijn rug. Zelf legde ik mijn handen in zijn nek.

'J-je bent wel zegmaar mijn eerste, uhm-' George glimlachte.

'We doen het rustig aan oké?' Ik knikte.

Zijn ogen sloten zich, en die van mij ook. Toen raakten onze lippen elkaar opeens, en het leek allemaal vanzelf te gaan; hoe onze lippen over elkaar heen bewogen, onze handen op elkaars lichaam lagen en hoe George steeds dichter bij kwam.

We deden niks met onze tongen, we deden het echt gewoon rustig aan, geen haast, alleen even genieten van het moment.

George plaatste zijn andere hand ook op mijn heupen, en tilde me voorzichtig op. We onderbraken de zoen even om wat adem te halen en elkaar aan te kijken. Na een paar seconden begonnen we weer te zoenen, terwijl George rustig richting de grote brede bank liep. Hij zette me daar neer en duwde me achterover.

'I-ik ga wel even een dekentje pakken ofzo.' Ik knikte.

Holy shit, wat is er zojuist gebeurt?

Ik wilde eigenlijk vluchten, maar ik wist dat ik dan Anne onder ogen moest komen, en daar waren we beide niet klaar voor, dacht ik. Dus ik bleef liggen.

Na een paar minuten kwam George terug met een donkerrood dekentje.

'Je durft niet terug naar je slaapzaal hè?' Vroeg hij terwijl hij naast me ging liggen. 'Ik durf Anne hier niet mee te confronteren, denk ik.' Fluisterde ik zacht. 'Snap ik, al is het al bijna twee jaar geleden dat Anne en ik wat hadden.' Ik begroef mijn gezicht in George's  dekentje, tegen zijn borst aan. Hij gaf een kus op mijn voorhoofd.

'Slaaplekker Hay.' Fluisterde George.

Slaaplekker George.'

Ik viel bijna onmiddellijk in slaap, met een fijn gevoel in mijn maag.

fjergoehjfarhgpin

Dit hoofdstuk is soort van de definitie van cuteness en mijn hart kan dit niet aan help me. Heb dit ongeveer in de zomervakantie geschreven maar ben er nog steeds best wel tevreden mee dus ik gebruik hem gewoon haha. en, GELUKKIG NIEUWJAAR!!!! Het is eindelijk 2019 (wat ik nog niet helemaal kan bevatten) en het is tijd voor goede voornemens! (eugh) Mijn goede voornemens voor dit jaar zijn denk ik dat ik gezonder moet leven (ik ben een vreetzak oeps) en dat ik graag dit boek voor 2020 af wil hebben geschreven. 2020 klinkt nu nog heel ver weg, maar dat klonk 2019 vorige week ook. Ik hoop dat jullie ook allemaal een fijne jaarwisseling hebben gehad en dat 2019 een geweldig jaar word!

Xxx MH