Liefde & Croissants | Gestopt

9: Het gaat altijd alleen maar over jongens

'Wauw,' mompelt Émily. 'Hij heeft je gewoon gered. Wat sprookjesachtig.'

Ik haal mijn schouders op. 'Dat valt wel mee hoor', zeg ik, maar ik kan er niets aan doen dat ik daarna zacht giegel.

Verschrikt sla ik mijn hand voor mijn mond. Dát was niet de bedoeling. Die jongen was dan wel knap, maar de situatie was alles behalve leuk.

Alhoewel, Hugo denkt daar waarschijnlijk anders over, want hij zit nu al een minuut lang stikkend van de lach op de bank.

'Ze...ze...' brengt hij moeizaam uit,' ze gooiden een emmer water over je heen omdat je met de klássenvertegenwoordiger aan het praten was? Dat meen je niet. In wat voor klas bij jij beland? De toneelklas?' Hij hapt lachend naar adem.

'Geweldig!' roept hij. 'Ik had het zelf niet beter kunnen bedenken.' En meteen daarna barst hij weer uit in een lachbui, continu 'geweldig', 'geweldig' zeggend. Sascha kijkt hem geïrriteerd aan.

'Zo grappig was het waarschijnlijk niet toen Finou doorweekt op de wc zat.'

'Maar toen kwam die mysterieuze jongen,' roept Émily opgewonden uit, voordat ik met Sascha in kan stemmen. 'Vertel me, Finou, zag hij er goed uit?'

Dezelfde dromerige blik die Laure vanmiddag in haar ogen had, verschijnt nu ook in haar ogen. Mijn ogen schieten naar Mathéas, maar hij staart onbewogen naar het scherm.

Ik bijt op mijn lip en voel mijn lippen omkrullen als ik naar Émily staar en ook Sascha kijkt me inmiddels met een nieuwsgierige blik. Hugo hikt nog na van de lach en geeft geen aandacht aan het scherm. Mathéas toont geen uitgesproken emoties. De steek die dat veroorzaakt, negeer ik.

'Ik moet toegeven dat hij er niet verkeerd uit zag,' zeg ik uiteindelijk met een lachje. 'Eigenlijk helemaal niet.'

'Vertel gewoon hoe hij eruit ziet!' roept Émily. 'Ik wil álles weten.'

Ik grinnik. 'Ach, niet heel bijzonder of zo. Nou ja, gewoon knap. Groene ogen en donkerbruin haar. Een licht gebruinde huid en hoge jukbeenderen. En oh ja, een iets te kleine neus.' Op het moment dat ik dit vertel, schiet meteen door mijn hoofd hoe ik dit nog zo precies kan weten, maar ik ben de enige die zich dit af lijkt te vragen.

Émily daarentegen wil meteen allemaal dingen weten. Hoe oud hij is, in welke klas hij zit, of hij sport, wie zijn vrienden zijn. Op geen van die vragen kan ik antwoord geeft, tot ergernis van Émily.

'Je weet dan toch in ieder geval hoe hij héét?' Ook dat antwoord moet ik haar schuldig blijven. Émily zucht. 'Daar schieten we dus helemaal niets mee op. Nog andere jongens?'

Dat is het moment waarop ik besluit in te grijpen. Ik ben niet van plan om het de hele avond te hebben over jongens als we het ook over andere dingen kunnen hebben.  Maar voordat ik iets kan zeggen doet Mathéas dat al.

'Zo is het wel genoeg, Émily. Niet alles draait om jongens.' Hij richt zich tot mij. 'Dat meisje, Laure, is ze aardig? En heeft Julie het ook een beetje leuk?'

Dankbaar kijk ik hem aan, alhoewel ik betwijfel of hij dat kan zien. Émily sputtert nog wat tegen als ik begin te vertellen, maar haar nieuwsgierigheid is te groot en al snel luistert ook zij met de anderen mee naar mijn verhaal.

De tijd vliegt en voordat ik het weet zijn er al twee uur verstreken. Sascha vertelt net over haar laatste volleybalwedstrijd als er op mijn deur geklopt wordt, waarna mijn moeder binnenkomt. Ze glimlacht als ze ziet dat ik nog steeds aan het skypen ben.

'Ga je zo slapen, Finou? Het is al bijna tien uur.'

Ik knik. 'Doe ik, maman,' eerst nog even afscheid nemen.'

'Salut, Ines,' roept Hugo wanneer hij doorheeft dat mijn moeder in de kamer staat. Ook de anderen begroeten haar. Lachend loopt mijn moeder naar mijn laptop, om een kort praatje te maken met mijn vrienden. Anderen zouden dat misschien ongemakkelijk vinden, maar Hugo, Sascha, Émily en Mathéas kwamen zo vaak bij mij thuis dat mijn moeder hen bijna net zo goed ken als ik. Bij wijze van spreke dan. Ik vind het dan ook geen probleem als ze kort informeert naar hun zomervakantie.

Als mijn moeder is verdwenen en ik haar nogmaals heb beloofd snel te gaan slapen, kijk ik weer naar het scherm. Met z'n vieren naast elkaar staren ze me aan. Émily kijkt een beetje bedroefd.

'Ik mis je nu alweer,' mompelt ze.

'We gaan gewoon elke dag appen en heel vaak skypen,' zeg ik, maar ik kan er niets aan doen dat mijn ogen prikken van de opkomende tranen. Met moeite kan ik ze bedwingen.

'Komt goed, Finou,' zegt Sascha. 'Donderdag weer? Op dezelfde tijd?'
Ik knik verwoed. 'Doen we.'

We nemen afscheid en ik sluit Skype af. Zodra het beeld op zwart springt voel ik hoe de tranen over mijn wangen stromen.

A/N: Vrij kort hoofdstuk, daarom ergens deze week nog een update!