Liefde & Croissants | Gestopt

12: Waarom toch altijd die jongens?

'Ben je nu alwéér aan het skypen met je vrienden?' Julie kijkt me fronsend aan. 'Dan doen jullie zo'n beetje elke dag.'

Ik zit weer in mijn vensterbank, het is vijf uur en ik ben net een uur thuis van school. Zodra ik thuis was appte Émily me of zij en Sascha met me konden skypen en dus kletsen we nu al een uur over van alles en nog wat. Zonder de jongens praten we toch over heel andere dingen.

Geïrriteerd kijk ik op van mijn computer. 'Dit keer is het alleen met Émily en Sascha en dit is pas de tweede keer. En dan nog? Ik mag toch zelf bepalen wanneer ik met mijn vrienden praat? Wie heeft trouwens gezegd dat jij in mijn kamer mag komen. Ga eens weg!' Julie steekt boos haar tong naar me uit.

'Pleurnichar! Moet je ongesteld worden of zo?' Zodra ze dat gezegd heeft rent ze giechelend mijn kamer uit, waardoor het kussen dat ik naar haar toe gooide haar op een haar schampt. Rollend met mijn ogen richt ik me weer tot het scherm. Émily en Sascha hebben het gesprek precies kunnen volgen en lachen me - naar mijn mening geheel onterecht - uit.

'Dat jullie nou geen zusjes hebben,' roep ik uit. 'Jullie kunnen niet weten hoe verschrikkelijk vervelend ze soms kunnen zijn!'

Sascha houdt daarbij op met lachen en kijkt me serieus aan.
'Oh, maar ik heb twee oudere zussen en zij zijn geen haar beter.'
'En mijn broers zijn ook totaal geen pretje,' vult Émily aan.

Ik wuif hun argumenten weg. 'Zal allemaal wel, maar niets is zo erg als zusjes.'

Émily schudt haar hoofd. Ze is het duidelijk niet met me eens. 'Mij lijkt het juist heel leuk om zusjes te hebben. Om mee te gaan winkelen en elkaar op te maken. Of samen films kijken! Mijn broers kijken alleen maar horrorfilms, daar is toch niks aan?'

Ik grimas. Dan is mijn zusje net een jongen. Van al de dingen die Émily net opnoemde vindt ze niks leuk. Of toch wel, ze houdt juist van horrorfilms, iets waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Zie je, ze is echt een jongen. Ik zeg daar echter niets over, ik heb geen zin om het met Émily en Sascha te hebben over mijn zusje. We praten veel te weinig met elkaar, dus daar is gewoonweg geen tijd voor. In plaats daarvan vraag ik hoe het op school is.

'Saai,' zegt Émily. 'Nu ben ik het enige meisje en Hugo pest me de hele tijd.' Ze trekt een beteuterd gezicht, maar ik weet dat ze het eigenlijk helemaal niet erg vind. Hugo is als een broer voor haar, voor mij trouwens ook, en een leuke in dit geval.

Sascha zegt niets. Zij heeft haar eigen vrienden op school. Haar ouders stuurden haar naar een hele chique privéschool, hoewel ze heeft geschreeuwd en gehuild en gesmeekt. Alles om maar bij ons op school te mogen. Het mocht niet baten en nu zit ze al twee jaar op een kakkersschool in een dorp verderop. Zo noemt ze het zelf tenminste. Gelukkig heeft ze er genoeg vriendinnen, maar ik weet dat ze soms nog steeds verdrietig is dat ze van ons gescheiden moest worden. Zeker wanneer wij het over onze school hebben en zij niet mee kan praten. Ik richt me dan ook tot haar.

'En jij, Sas? Hoe is jouw klas? Zit je nog steeds bij Lucy en Camille in de klas?' Ik weet dat dat haar beste vriendinnen op school zijn. Éen keer heb ik ze gezien op haar verjaardag. Ze leken me erg aardig en precies zoals Sascha. Stoer van buiten, maar duidelijk heel lief als je ze beter leert kennen.

Sascha knikt verwoed. 'Gelukkig wel ja. En Caesar zit ook nog steeds in dezelfde klas.' Zodra ze de naam Caesar zegt, beginnen haar ogen te stralen. Dat kan ik zelfs via de webcam zien.

Caesar is nu twee maanden Sascha's vriendje en volgens mij heb ik haar nooit eerder zo gelukkig gezien. Hoewel we eerst allemaal onze bedenkingen hadden. Hij was ooit een goede vriend van Hugo, niet zo goed als Mathéas, maar ze zagen elkaar regelmatig, totdat hij op zijn veertiende helemaal de verkeerde kant opging en meerdere keren half-dronken bij Hugo kwam aanzetten - iets waar Hugo knallende ruzie met zijn ouders over heeft gekregen.

Na de herfstvakantie had Caesar zo goed als al zijn haar afgeknipt, het haar dat hij altijd tot op zijn schouders droeg omdat hij dat gewoonweg leuk vond, en had hij twee piercings had laten zetten.

Toen hij Hugo op een gegeven moment zo'n beetje dwong om iets te stelen in een sieradenwinkel, heeft Hugo besloten dat hij hem voorlopig niet meer wilde zien. Dat voorlopig is veranderd in nooit meer en ik denk niet dat Caesar en Hugo ooit nog goede vrienden zullen worden. Hugo is een grappenmaker, maar van binnen ontzettend kwetsbaar. Waartoe Caesar hem wilde dwingen, zal hij hem nooit vergeven.

Dat Sascha dan ook opeens met hem kwam aanzetten, was voor ons allemaal een grote schok. Toch was het duidelijk dat Caesar veranderd was. De neuspiercings waren weg en zijn haar was weer de normale lengte. En sinds hij met Sascha is, lijkt hij weer helemaal de oude. Ze heeft hem als het ware ontdooid, iets wat alleen in sprookjes of hele slechte boeken gebeurd. Maar enfin, ook ik zie dat Caesar veranderd is en zolang hij Sascha geen pijn doet, zal ik geen kritiek hebben op hun relatie.

Zeker nu ik Sascha zo zie zitten, terwijl ze enthousiast verteld over het etentje dat zij en Caesar gisteravond hadden. Ze is duidelijk nog net zo verliefd als een half jaar geleden.

Émily luistert geboeid en ik kan er niets aan doen dat ik iets van jaloezie voel. Émily heeft al een jaar een vriendje en dat vond ik alleen maar leuk, maar toen Sascha iets met Caesar kreeg, begon ik me af te vragen waarom ik dan nog niemand had. Een hartstikke stomme gedachte natuurlijk, maar ik kon er niets aan doen. Als je beste vriendinnen allebei een vriendje hebben, dan voel je je soms een beetje alleen.

Gelukkig had ik altijd nog Hugo en Mathéas, die me trouwens extra vaak zijn gaan uitnodigen voor pizza-avonden. Ze moeten het duidelijk door hebben gehad. En dat vond ik hartstikke lief, maar toch baalde ik soms een beetje als Sascha en Émily allebei niet konden afspreken omdat ze iets met hun vriendjes gingen doen. Inmiddels voel ik me allang niet meer zo en ik vind ik mezelf vooral egoïstisch dat ik zo dacht.

'...en toen gingen we samen films kijken,' sluit Sascha haar verhaal af. Ik heb er eerlijk gezegd niets van meegekregen, maar dat laat ik niet merken. Haar enthousiasme zegt genoeg.

'En hoe was jouw dag, Finou?' vraagt Émily. 'Nog emmers water over je hoofd gekregen enzo?' Zij en Sascha beginnen te giechelen, maar heel anders dan Madelaine en Vivién vanmiddag deden.

Even staar ik ze boos aan, maar dat hou ik niet lang vol en dan vertel ik wat voor bedreigingen ik vandaag heb  gekregen. Sascha en Émily hebben moeite om hun lach in te houden.

'Wat een trutjes,' zegt Sascha. 'Alsof zij bepalen wie met wie omgaat.'

'Over met mensen omgaan gesproken', zegt Émily, terwijl ze zich naar voren buigt,' de naam Olivier komt wel heel vaak voor. Leuke jongen?' Ze grijnst veelzeggend.

Lachend schud ik mijn hoofd. 'Hij is best leuk Émily, dat durf ik wel toe te geven, maar ik vind hem niet leuk op die manier. Gewoon als vriend. Niet élke jongen waar ik wat over vertel is meteen mijn mogelijke nieuwe vriendje.'

Émily gooit in een wanhopig gebaar haar handen in de lucht. 'Nog maar twee dagen op school en je hebt nu al een knappe jongen gefriendzoned. Hoe moet dat nu met jou verder?'

Ik rol met mijn ogen, zoals ik eerder nog deed toen ik Julie de kamer uitjoeg. 'Hij is gewoon aardig, oké? Meer niet en meer hoef ik nu ook nog niet. Ik woon hier pas anderhalve week!'

Émily leunt achterover in haar stoel. 'En toch is het jammer,' zegt ze.

Grijnzend schud ik mijn hoofd. Ik ga haar maar niet vertellen dat ik het niet met haar eens ben. Dan zit ik hier morgen namelijk nog.

Pleurnichar: Zeurpiet
Enfin: Nou ja