Το μονοπάτι του έρωτα #TBA2019

Πρόλογος

Κωνσταντινούπολη 1475 μ.Χ

Οι κατακτήσεις του οθωμανικού στρατού διεύρυναν όλο και περισσότερο τα σύνορα της αυτοκρατορίας.
Ο σουλτάνος Μωάμεθ β' ήταν ο επικεφαλής αυτής της επιτυχίας.
Είχε καταφέρει να συνεχίσει επάξια το έργο του προκατόχου του Μουράτ β'.
Μεγάλη σημασία είχε παίξει ο αυταρχικός χαρακτήρας του και η δίχως οίκτο σκληρή ψυχή του.
Λαοί ολόκληροι σφαγιάστηκαν, ενώ λαμπρές πόλεις κατέληξαν στάχτες και αποκαΐδια στο πέρασμα του από την δίψα του επεκτατισμού που τον είχε κυριεύσει.
Η φήμη του είχε απλωθεί ως τα πέρατα της αυτοκρατορίας και προκαλούσε δέος και φόβο.

Υπήρχαν όμως και κάποιοι φιλειρηνιστές που δεν ενέκριναν τις βίαιες μεθόδους του.
Ένας απ' αυτούς ήταν ο ανιψιός του ο Κεμάλ.
Μεγαλωμένος με την ανατολίτικη κουλτούρα, αλλά είχε σπουδάσει σε πόλεις που ήταν η καρδιά του πολιτισμού και των ελεύθερων ιδεών,όπως το Παρίσι και η Βιέννη.
Είχε αναπτύξει έναν τρόπο σκέψεως που απήχε πολύ από τις βάρβαρες μεθόδους των υπόλοιπων σουλτανάτων.
Αν και μικρός σε ηλικία, μόλις είκοσι χρόνων, είχε καταφέρει να είναι ψηλά σε θέσεις εξουσίας και αυτό οφείλονταν όχι μόνο στην καταγωγή του αλλά και στο κοφτερό μυαλό του,που είχε κερδίσει τον σεβασμό όλων, εχθρών και φίλων.

Κωνσταντινούπολη
10 Δεκεμβρίου

Τα βήματα του Κεμάλ ήταν νευρικά καθώς έμπαινε στην μεγάλη αίθουσα του παλατιού.
Δεν περίμενε τόσο σύντομα την επόμενη επίσκεψη του θείου του,
ειδικά μετά την τελευταία αντιπαράθεση που είχαν.

Μόλις μπήκε μέσα όλα τα πρόσωπα στράφηκαν προς το μέρος του.
Δεν έδωσε σημασία, προσπέρασε με αγέρωχο βήμα όλους τους δήθεν πατριώτες.
Υποκριτές ήταν όλοι τους,που κρατώντας την σημαία του πατριωτισμού αύξαναν την γη και την περιουσία τους.
Τους σιχαινόταν όλους τους και δεν το έκρυβε.
Πλησίασε τον θείο του και όρθωσε το γεροδεμένο κορμί του με θάρρος.

"Σε τι οφείλω την ξαφνική επίσκεψη στο ταπεινό μου σπιτικό,θείε;"

Το πρόσωπο του Μωάμεθ συσπάστηκε από μια έκφραση δυσαρέσκειας.
Γνώριζε πολύ καλά τον ατίθασο χαρακτήρα του ανηψιού του, όμως το ίδιο καλά γνώριζε και τις στρατιωτικές του ικανότητες και ακριβώς αυτές χρειαζόταν αυτή την στιγμή.

"Η πατρίδα σε χρειάζεται" του είπε μ' έμφαση υπερηφάνειας στον τόνο της φωνής του.

Τα κάστανα μάτια του Κεμάλ σκοτείνιασαν για μια στιγμή.
Την αγαπούσε την πατρίδα του, θα έδινε και την ζωή του γι' αυτήν,αλλά όχι με τον τρόπο που ήθελε ο θείος του.

"Νόμιζα πως η πατρίδα χρειάζεται μόνο άξιους ανθρώπους σαν εσένα και τους υπόλοιπους εδώ μέσα" είπε με αργή,ειρωνική φωνή, δείχνοντας όλους εκείνους τους ανεπιθύμητους που είχαν εισβάλει στο παλάτι του.

Στο πρόσωπο του Μωάμεθ δεν φάνηκε καμία έκφραση, μόνο τα μάτια του μαρτυρούσαν τον θυμό του για την ασέβεια που εισέπραττε κάθε φορά που συναντούσε τον ανηψιό του.
Μ' ένα μόνο κοίταγμα ο Κεμάλ μπορούσε να καταλάβει πως ένιωθε ο όχι και τόσο αγαπημένος του θείος.
Όμως δεν έδινε δεκάρα γι' αυτό, δεν ήταν κόλακας,ούτε θα μπορούσε να γίνει ποτέ.
Είχε μάθει να υπερασπίζεται τα πιστεύω του με κάθε κόστος.

"Η πατρίδα χρειάζεται κάθε δυνατή βοήθεια. Και τώρα χρειάζεται την δική σου βοήθεια, αγαπημένε μου ανηψιέ."

Ο Κεμάλ δεν μίλησε, ήξερε οτι για να 'ρθει μέχρι εκεί ο θείος του κάτι σοβαρό γινόταν.

"Σε ακούω τότε" του απάντησε μονολεκτικά, ύστερα από κάποια δευτερόλεπτα σιωπής.

"Θέλω να πάρεις εκατό άντρες μου και να πας στην Τρίπολη.
Ο Γιατζίκ πασάς μου έστειλε γράμμα πως επικρατεί μια αναστάτωση στην περιοχή.
Αυτός ο απείθαρχος λαός μου προκαλεί πονοκέφαλο κάθε λίγο και λιγάκι. Θέλω να σκοτώσεις το κακό στην ρίζα του πρίν θεριεύσει."

"Το κακό που λες δεν είναι τίποτα άλλο από σκλαβωμένους ανθρώπους που μάχονται για την ελευθερία τους" του απάντησε ο Κεμάλ, υψώνοντας τον τόνο της φωνής του.

Η αλήθεια ήταν πως θαύμαζε την σθεναρή ψυχή των Ελλήνων.

"Ανιψιέ,σε συμβουλεύω να προσέχεις τα λόγια που ξεστομίζεις,δεν πιστεύω να θέλεις να θεωρηθείς προδότης, γιατί ξέρεις την τιμωρία που περιμένει τους προδότες και ακόμα κι εγώ που είμαι θείος σου δεν θα μπορέσω να σε σώσω."

Η απειλή ήταν ξεκάθαρη και έγινε αμέσως αντιληπτή απ' τον Κεμάλ.

"Τα λόγια σου είναι απολύτως κατανοητά,θείε.Μου λες πως αν δεν δεχτώ να πάω στην Τρίπολη, θα θεωρηθώ προδότης" του είπε με τα χείλη του να έχουν σφιχτεί σε μια ευθεία γραμμή.

"Ακριβώς. Δεν πιστεύω να θες να σπιλώσεις την μνήμη του πατέρα σου και να ντροπιάσεις την πολυαγαπημένη μου αδερφή και καλή σου μητέρα..."

Ο Κεμάλ δεν τον άφησε να συνεχίσει.
Έπρεπε να υποκύψει στις διαταγές του θείου του,όσο κι αν ερχόταν σε αντίθεση με τα δικά του πιστεύω.
Δεν τον ένοιαζε για τον εαυτό του,αλλά δεν θ' άφηνε κανέναν να σπιλώσει τ' όνομα της οικογένειας του,δεν άντεχε να τους κάνει να ζουν ντροπιασμένοι.

"Ετοίμασε τους άντρες, φεύγουμε αύριο το πρωί."

Στο τελείωμα της φράσης του γύρισε το κορμί του και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.
Δεν άντεχε ούτε άλλο ένα λεπτό εκεί μέσα.
Τα χέρια του έτρεμαν απ' τα νεύρα και αναγκάστηκε να τα σφίξει σε γροθιές για να σταματήσει το τρέμουλο.
Ηρέμησε Κεμάλ,ψιθύρισε, προσπαθώντας να κατευνάσει τον θυμό του.
Τον περίμενε μια δύσκολη αποστολή και έπρεπε το μυαλό του να ήταν καθαρό και σ' ετοιμότητα.