Το μονοπάτι του έρωτα #TBA2019

Επιστροφή

Ο Κεμάλ στεκόταν όρθιος μπροστά απ'το παράθυρο του δωματίου του χαζεύοντας το μαρμάρινο σιντριβάνι που υπήρχε στην μέση του κήπου.
Πρίν μερικές ώρες ήταν σίγουρος πως δεν θα το ξανάβλεπε.
Ούτε αυτό,ούτε τ'αλλά μικρά πράγματα που γέμιζαν την καθημερινότητα του.
Μικρές συνήθειες που όμως μετά την ταλαιπωρία
που πέρασε είχαν αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία γι'αυτόν.
Ευτυχώς όλα είχαν πάει καλά και είχε γυρίσει ασφαλής πίσω στο παλάτι του.
Κι όλα τα όφειλε σ'εκείνη...σ'αυτό το αλλόθρησκο κορίτσι με καρδιά αγγέλου.
Στο μυαλό του ήρθε η μορφή της,τα καστανόξανθα μακριά μαλλιά της που έπεφταν γεμάτα ατίθασες μπούκλες μέχρι την λεπτή της μέση.
Τα εκφραστικά πράσινα μάτια της με τις έντονες βλεφαρίδες που μαγνήτισαν το βλέμμα του από την πρώτη στιγμή που τ'αντίκρισε.
Ξαφνικά ένιωσε ένα κενό στην καρδιά του, διαπίστωσε ότι η απουσία της ήταν πολύ πιο αισθητή απ'όσο άντεχε.

Ο κτύπος στην πόρτα τον έκανε να βγεί απ'τις σκέψεις του και να στραφεί προς τα 'κει.
Το πρόσωπο του πήρε μια έκφραση δυσφορίας μόλις αντίκρισε τον άντρα που μπήκε μπήκε μέσα.

"Θείε,πως από 'δω;" τον ρώτησε με μια έκφραση δυσαρέσκειας,ενώ το βλέμμα του κινήθηκε αδιάφορο προς το μέρος του.

Ο Μωάμεθ προχώρησε απτόητος προς το εσωτερικό του δωματίου του Κεμαλ.
Το πρόσωπο του είχε μια έκφραση που ο ανιψιός του δεν μπορούσε να εξηγήσει.

"Δεν ειδωθήκαμε απ'την ώρα που ηρθες.Ήθελα να μάθω τι έγινε στην Τρίπολη" είπε με ψυχρό ύφος.

Ο Κεμάλ δυσανασχέτησε.
Ένα ειρωνικό μειδίασμα φάνηκε στο πρόσωπο του.

"Κι εγώ που νόμιζα πως ήθελες να μάθεις αν είμαι καλά!"

"Μην γίνεσαι κυνικός,ανιψιέ,πληροφορήθηκα απ'τον γιατρό την κατάσταση της υγείας σου.
Η πληγή σου,αν και βαθιά,έχει αρχίσει να επουλώνεται,στάθηκες πολύ τυχερός...δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τους άντρες μου.Λοιπόν θα μου πεις τι έγινε;"

Ο Κεμάλ έκανε ένα βήμα πίσω και κάθησε στην άκρη του υπέρδιπλου κρεββατιού του,ενώ έκανε νόημα στον θείο του να καθήσει στον καναπέ απέναντι του.

"Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που φτάσαμε σ'ένα χωριό έξω απ'την Τρίπολη,διασχίζαμε ένα στενό δρόμο ανάμεσα στα βουνά,όταν ξαφνικά ακούσαμε φωνές και πυροβολισμούς να σκίζουν τον αέρα..."
ο Κεμάλ σταμάτησε για λίγο την διήγηση του, καθώς οι αναμνήσεις εκείνης της στιγμής εισέβαλλαν στο μυαλό του προκαλώντας του πόνο
"...μας είχαν στήσει ενέδρα,δεν είχαμε πουθενά μέρος για να προφυλακτούμε,μας επιτέθηκαν από ψηλά χτυπώντας μας κι από τις δύο μεριές...χάθηκαν όλοι,μόνο εγώ γλίτωσα" τελείωσε την διήγηση του με μια σκιά θλίψης να έχει απλωθεί στο βλέμμα του.