Την περίοδο της ακμής της οθωμανικής αυτοκρατορίας μία ελληνίδα πιάνεται αιχμάλωτη και οδηγείται στο ανάκτορο του σουλτάνου Κεμάλ.
Η ζωή στο παλάτι θ' αποδειχτεί δύσκολη για την νεαρή κοπέλα.
Μυστικά, πλεκτάνες και ίντριγκες συνθέτουν ένα σκηνικό μ...
Ο Κεμάλ βγήκε απ'το δωμάτιο με μια ήρεμη έκφραση στο πρόσωπο του. Δεν αμφέβαλλε βέβαια ούτε λεπτό για την καλοσύνη που κρύβει η ψυχή της θείας του της Γιασεμίν. Όμως το επίπονο παρελθόν της και οι πληγές που τόσα χρόνια μετά δεν είχαν κλείσει ακόμα στην καρδιά της,τον είχαν κάνει ν'αναρωτηθεί αν μπορούσε να νιώσει κατανόηση για την σχέση του με την Αγγελική. Με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε στην σάλα που είχε αφήσει την Αγγελική να περιμένει,μόλις πλησίασε την πόρτα έμεινε ακίνητος να την παρατηρεί,την ώρα που εκείνη χάζευε ένα πορτρέτο της Γιασεμίν που βρισκόταν στον τοίχο,ακριβώς πάνω απ'το τζάκι. Απεικόνιζε την μορφή της σαραντάχρονης τώρα γυναίκας σε μια νεότερη ηλικία,η Αγγελική την υπολόγισε γύρω στα είκοσι. Το χαμόγελο που υπήρχε στα χείλη της κι η ζωντάνια που εξέπεμπαν τα πανέμορφα μάτια της,δήλωναν με ανάγλυφο τρόπο την ευτυχία που βίωνε εκείνη την περίοδο της ζωής της η Γιασεμίν.
"Σου αρεσει;"άκουσε την φωνή του Κεμάλ,ακριβώς πίσω της και γύρισε να τον αντικρίσει μ'ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα κόκκινα χείλη της.
"Είναι πολύ ωραίο,η θεία σου ήταν...και ακόμα είναι πολύ γοητευτική γυναίκα.Σ'αυτόν τον πίνακα δείχνει όμως αλλιώτικη...ανέμελη,ευτυχισμένη,αλλά και ο τρόπος που έχει αποτυπώσει την μορφή της ο ζωγράφος είναι εξαιρετικός,σίγουρα έχει μεγάλο ταλέντο" κατέληξε η κοπέλα ενθουσιασμένη,δίχως να προσέξει τα μάτια του Κεμάλ που είχαν συννεφιάσει κοιτώντας τον πίνακα,την ώρα που άκουγε την Αγγελική.
"Είχε...πολύ ταλέντο...δεν ζεί πια"της είπε με μια χροιά θλίψης στην φωνή του.
"Λυπάμαι"αρκέστηκε να πει μόνο η Αγγελική,χωρίς να θέλει να επεκταθεί άλλο μ'ερωτήσεις που στο κάτω κάτω αφορούσαν το παρελθόν της γυναίκας που θα την φιλοξενούσε και θεώρησε πως θα ήταν άκομψο εκ μέρους της να φανεί αδιάκριτη.
Ο Κεμάλ της έπιασε το χέρι καθώς άφηνε ένα απαλό φιλί στα χείλη της.
"Πάμε να περπατήσουμε λίγο,θέλω να σου δείξω τον τεράστιο κήπο στο πίσω μέρος του κτήματος.Εκεί συνήθιζα να παίζω με τις ώρες ,όταν ήμουν μικρός."
Η Αγγελική συμφώνησε μ'ένα νεύμα του κεφαλιού της κι έτσι κρατώντας σφιχτά το χέρι του αγαπημένου της τον ακολούθησε καθώς έβγαιναν έξω και διέσχιζαν το πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγούσε σ'έναν ολάνθιστο,πανέμορφο τοπίο που έκανε την κοπέλα να βγάλει ένα επιφώνημα θαυμασμού,μαγεμένη από την ομορφιά των χρωμάτων και τις έντονες ευωδίες των άνθεων που είχε πλημμυρίσει τον αέρα γύρω τους. Ο Κεμάλ την τράβηξε απαλά για να την οδηγήσει μέσα σ'ένα γυάλινο θερμοκήπιο γεμάτο σπάνια φυτά και βότανα που στόλιζαν κάθε γωνία και καταλάμβαναν με τα πλούσια φύλλα και τα μικροσκοπικά άνθη τους μεγάλο μέρος του χώρου,αφήνοντας έναν μικρό διάδρομο στην μέση.
"Είναι υπέροχα εδώ!"αναφώνησε η Αγγελική,κοιτώντας έκπληκτη γύρω της.
"Εδώ είναι το κρυσφήγετο μου,το μέρος που έρχομαι κάθε φορά που θέλω να ηρεμήσω και να σκεφτώ.Όλη αυτή η ομορφιά της φύσης με γαληνεύει"της εξήγησε κι εκείνη συμφώνησε μ'ένα χαμόγελο.
Ο Κεμάλ μόλις αντίκρισε το υπέροχο χαμόγελο της,δεν άντεξε και δίχως δεύτερη σκέψη τα χείλη του ενώθηκαν με τα δικά της γεμάτα πάθος. Η Αγγελική έγυρε πάνω του και κόλλησε το σώμα της στο στοιβαρό του στέρνο. Ένιωθε πως είχε έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού,ήταν ένα προαίσθημα που είχε φωλιάσει στην καρδιά της και της προκαλούσε πόνο. Δεν ήθελε να τον αποχωριστεί,δεν άντεχε μακριά του,όμως ήξερε πως πολύ σύντομα θα έπρεπε να γίνει,όσο δύσκολο κι αν ήταν. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της για να μην καταφέρουν να ελευθερωθούν τα δάκρυα που απειλούσαν να ξεχυθούν δίχως την άδεια της. Όμως η προσπάθεια της δεν ήταν επιτυχημένη,βλέπεις η θλίψη δεν κρύβεται.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
" Τι έχεις ψυχή μου;",την ρώτησε, κοιτώντας τα υγρά μάτια της.
"Ήρθε η ώρα να φύγεις,έτσι;"
Εκείνος την έκλεισε σφιχτά στην αγκαλιά του.
"Ηδη είναι δύσκολη αυτή η ώρα. Σε παρακαλώ καρδιά μου...μην την κάνεις δυσκολότερη."
"Δεν το θέλω,αλλά δεν μπορώ να κρύψω τον πόνο που καίει την ψυχή μου" του είπε χαμηλώνοντας το κεφάλι.
"Δεν θα είναι για πολύ,σου τ' ορκίζομαι.Πολύ σύντομα θα είμαι πάλι μαζί σου."
Η Αγγελική σήκωσε το κεφάλι της και άφησε το βλέμμα της να χαθεί μέσα στα ερωτευμένα μάτια του Κεμάλ. Ναί,τον πίστευε,πολύ σύντομα θα ήταν πάλι μαζί. Ένας μικρός αποχαιρετισμός θα είναι, θα έκανε υπομονή. Κούρνιασε το καλίγραμμο κορμί της μέσα στο στιβαρό μυώδες στέρνο του και γεύτηκε την αρρενωπή μυρωδιά του σώματος του.
