Την περίοδο της ακμής της οθωμανικής αυτοκρατορίας μία ελληνίδα πιάνεται αιχμάλωτη και οδηγείται στο ανάκτορο του σουλτάνου Κεμάλ.
Η ζωή στο παλάτι θ' αποδειχτεί δύσκολη για την νεαρή κοπέλα.
Μυστικά, πλεκτάνες και ίντριγκες συνθέτουν ένα σκηνικό μ...
Η Αγγελική πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεφύσσηξε προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Πλησίασε με αποφασιστικά βήματα και έβαλε το κορμί της ανάμεσα στον Κεμάλ και τον άλλον άντρα που τον απειλούσε. Σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε με τόλμη στα μάτια.
"Μην το κάνεις" του είπε με όσο μπορούσε πιο σταθερή φωνή.
Ο νεαρός άντρας την κοίταξε με ψυχρό ύφος. Στα μάτια του μπορούσες να διακρίνεις την σύγχυση και τον θυμό.
"Σε ρώτησα κάτι,Αγγελική, τι δουλειά έχεις εδώ,μ' αυτόν τον άντρα;"
Η κοπέλα τα έχασε για λίγο, γρήγορα όμως ανέκτησε την αυτοκυριαρχία της και σήκωσε το κεφάλι της περήφανα. Δεν είχε κάνει τίποτα για να ντρέπεται!
"Ήταν άσχημα κτυπημένος, δεν μπορούσα να τον αφήσω να πεθάνει"του είπε αργά,σαν να προσπαθούσε να μετρήσει την κάθε της λέξη "κατάλαβε με Γιώργο" κατέληξε σχεδόν παρακλητικά.
Ήξερε πως ο παιδικός της φίλος έτρεφε μεγάλο μίσος για τους κατακτητές,όμως ήλπιζε οτι η στενή σχέση που είχαν μεταξύ τους θα τον έκανε να την καταλάβει. Ήλπιζε στην αδελφική τους φιλία, αλλά ο τρόπος που την κοιτούσε αυτή την στιγμή την έκανε να χάσει τις ελπίδες της.
"Αυτός εδώ" ξεκίνησε να λέει δείχνοντας υποτιμητικά τον Κεμάλ "θα σκότωνε άνετα δεκάδες από εμάς,όλοι τους είναι κτήνη και εσύ λυπήθηκες έναν τέτοιο άνθρωπο;" την ρώτησε με φωνή που ξεχύλιζε από οργή.
Το πρόσωπο του Κεμάλ αγρίεψε ακούγοντας τα τελευταία λόγια του Γιώργου. Ναι,ο λαός του είχε φερθεί βάναυσα μερικές φορές στους Έλληνες,αυτό μπορούσε να το δεχτεί,αλλά ο ίδιος δεν είχε σκοτώσει ποτέ του,παρά μόνο όταν είχε αναγκαστεί να το κάνει. Είχε ακούσει να τον χαρακτηρίζουν με πολλές λέξεις, όχι και τόσο κολακευτικές, αλλά κτήνος ποτέ. Δεν τον δεχόταν αυτόν τον χαρακτηρισμό.
"Δεν είμαι κτήνος" του φώναξε με οργή.
Τα μάτια του είχαν στενέψει καθώς κοιτούσε τον άντρα απέναντι του. Το πρόσωπο του είχε πάρει ένα κόκκινο χρώμα και η έκφραση του ήταν γεμάτη θυμό.
Ο Γιώργος γύρισε το βλέμμα του και τον κοίταξε για άλλη μια φορά με έκφραση που έδειχνε ότι αδιαφορούσε για ότι κι αν του έλεγε. Έτεινε πάλι το μαχαίρι απειλητικά προς το μέρος του.
"Εσύ μην μιλάς" του είπε με χροιά που φανέρωνε απειλή.
Ο Κεμάλ όρθωσε το ανάστημα του και ετοιμάστηκε ν' απαντήσει αλλά η Αγγελική μπήκε πάλι ανάμεσα τους, καθώς έβλεπε πως τα πράγματα ετοιμάζονταν να ξεφύγουν απ' τον έλεγχο.
"Πιστεύεις ότι αυτός είναι κτήνος, όμως σκέψου... αν τον σκοτώσεις στην κατάσταση που είναι,θα είσαι πολύ καλύτερος απ' ότι πιστεύεις γι' αυτόν;" του είπε δεικτικά.
"Και τι θέλεις να κάνω; Μήπως θέλεις να τον αφήσω να γίνει καλά και να τον βοηθήσω να γυρίσει στην πατρίδα του, έτσι ώστε να γυρίσει μετά με πιο πολύ στρατό και να μην αφήσει κανέναν μας ζωντανό;"
Η Αγγελική αναστέναξε. Δεν ήξερε τι έπρεπε να του πεί για να τον πείσει να μην κάνει αυτό που είχε στο μυαλό του. Ένιωθε πως προσπαθούσε να κερδίσει μια μάχη που ήταν εξαρχής χαμένη.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
"Η βία γεννάει βία. Αν θες την γνώμη μου...πιστεύω πως αν τον αφήσεις να ζήσει θα σε βλέπει σαν φίλο κι όχι σαν εχθρό."
"Βρε Αγγελική, σε τι κόσμο ζεις; Στο μυαλό σου έχεις φτιάξει έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, που όλοι οι άνθρωποι είναι έχουν αγνά συναισθήματα..." της είπε ειρωνικά και συνέχισε "ξυπνά όμως... δεν υπάρχει κάτι τέτοιο."
Η Αγγελική πειράχτηκε απ' τα λόγια του και πιο πολύ απ' τον τρόπο που τα είπε. Ένιωσε πως την θεωρούσε το λιγότερο χαζή και θίχτηκε. Δεν ήταν χαζή, απλώς πίστευε πως ο Κεμάλ δεν ήταν κακός, είδε καλοσύνη μες στα μάτια του. Δεν ήταν διατεθημένη να τον αφήσει να πεθάνει.
"Ωραία λοιπόν, αφού το έχεις αποφασίσει, κάντο..." του φώναξε μ' ένταση "όμως πρώτα πρέπει να σκοτώσεις εμένα."
Τελειώνοντας την φράση της έβαλε το κορμί της σαν ασπίδα μπροστά στο σώμα του Κεμάλ. Οποίος την κοιτούσε λες και έβλεπε κάτι υπερφυσικό. Ένα τέτοιο πλάσμα,που ρίσκαρε την ζωή του για έναν άγνωστο δεν ανήκε στον σκληρό κόσμο που ζούσαν.
"Μην το κάνεις" της ψιθύρισε πολύ κοντά στο πρόσωπο.
Η Αγγελική δεν του έδωσε σημασία. Αυτή η παράνοια έπρεπε να τελειώσει τώρα... με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Σήκωσε τα μάτια της και κοίταξε τον Γιώργο. Είδε το μπερδεμένο βλέμμα του να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αποφασιστικότητα που υπήρχε στην δική της έκφραση. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη ένταση. Για μερικά λεπτά επικράτησε σιωπή ανάμεσα τους.
"Ωραία νίκησες..." άκουσε ανακουφισμένη την φωνή του Γιωργου "τι θέλεις να κάνουμε;"
