Το μονοπάτι του έρωτα #TBA2019

Δίχως γυρισμό

Εδώ και αρκετή ώρα στο χωριό επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση,άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών,έτρεχαν πανικόβλητοι για να σωθούν απ'την καταστροφική μανία των αντρών του Μωάμεθ.
Μια μανία που δεν υπολόγιζε κανέναν,ούτε καν τα μικρά παιδιά ή τους ηλικιωμένους,όλοι τους θυσιάζονταν στον βωμό του μισους του αδίστακτου αυτού ανθρώπου.
Δίχως ίχνος οίκτου πρόσφεραν τον θάνατο,με τα πρόσωπα τους ανέκφραστα,λες και δεν κυλούσε αίμα στις φλέβες τους.
Στο πέρασμα τους το μόνο που άφηναν ήταν σπίτια ζωσμένα στις φλόγες και νεκρούς.
Οι μόνες που γλίτωναν τον θάνατο ήταν οι γυναίκες νεαρής ηλικίας,αφού για αυτές είχαν ορίσει μια άλλη μοίρα,πολύ χειρότερη.
Σκλαβιά,βια και ταπείνωση τις περιμενε στα σαράι των Τούρκων ευγενών.
Ένα μέλλον τόσο δυσοίωνο που ήταν χιλιες φορές πιο ζοφερό κι απ'τον ίδιο τον θάνατο.

                   *************************

Η Αγγελική ήταν κλεισμένη στο δωμάτιο της έπειτα από την αυστηρή εντολή του πατέρα της που πίσω  απ'τις λέξεις που έμοιαζαν πιο πολύ σαν διαταγή,
έκρυβε τον φόβο του γονιού να μην πάθει τίποτα το παιδί του.
Τον ένιωσε αυτόν τον φόβο η Αγγελική,για πρώτη φορά στην ζωή της είδε τον πατέρα της να χάνει τα λόγια του καθώς της εξηγούσε τον λόγο που δεν έπρεπε να βγεί απ'το σπίτι,όταν εκείνη παρατήρησε απ'το μπαλκόνι της τους μαύρους καπνούς που είχαν τυλιξει ολόκληρο το χωριό.

"Δεν θα βγεις από εδώ μέσα"είχε καταλήξει,με τα χέρια του να έχουν ένα ελαφρύ τρέμουλο,καθώς άνοιγε την πόρτα του υπνοδωματίου της κατά την έξοδο του,για να την κλείσει ευθυς μετά αφήνοντας την μόνη και γεμάτη ανησυχία.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα,ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και εισβάλλει μέσα ένας τρομοκρατημένος Γιώργος.

"Αγγελική ετοιμάσου,φεύγουμε" της είπε λαχανιασμένος,βγάζοντας τις λέξεις διακεκομένες απ'τα χείλη του,λόγω των γρήγορων ανασών που έπαιρνε.

Η Αγγελική τον κοίταζε σαν άγαλμα στο βλέμμα είχε αποτυπωθεί μια έκφραση απορίας.

"Τι εννοείς;Που θα πάμε;"

"Ο τουρκικός στρατός έρχεται προς τα 'δω,πρέπει να φύγουμε γρήγορα."

"Και οι γονείς μου;Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτούς"του δήλωσε με στόμφο.

"Αγγελική άσε τα πείσματα,δεν έχουμε χρόνο."

"Οι γονείς μου γιατί δεν έρχονται μαζί μας;"

"Ο πατέρας σου θέλει να διαπραγματευτεί μαζί τους για να αφήσουν τις κοπέλες του χωριού και η μητέρα σου δήλωσε πως δεν τον αφήνει μόνο του."

"Ούτε εγώ φεύγω"του είπε η Αγγελική, σταυρώνοντας τα χέρια για να δώσει έμφαση στα λεγόμενα της.

Ο Γιώργος ανασήκωσε τα φρύδια σε ένδειξη αγανάκτησης,δεν είχε ούτε χρόνο,ούτε όρεξη,για μια ακόμη διένεξη μαζί της.
Κινδύνευε αν έμενε εδώ και έπρεπε να την κάνει να το καταλάβει γρήγορα.

"Αγγελική,είναι εντολή του πατέρα σου...μην με αναγκάσεις να σε κουβαλήσω στην πλάτη"της δήλωσε με σοβαρό ύφος.

"Μα..."ξεκίνησε να διαμαρτυρηθεί εκείνη.

"Δεν έχει μα...έτσι όπως τα κατάφερε ο φίλος σου,δεν έχουμε άλλη επιλογή.Εμείς του σώσαμε την ζωή κι εκείνος έστειλε στρατό για ν'αφανίσει ολόκληρο το χωριό"της είπε οργισμένος,με την φωνή του να έχει ανεβάσει ένταση.

"Μπορεί να μην φταίει αυτός"ψιθύρισε με θλίψη.

"Άσε με,βρε Αγγελική!Ακούς εκεί,δεν φταίει αυτός. Σου έκανε τον καλό για να σώσει το τομάρι του κι όταν το κατάφερε έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο"της είπε με θυμό.

Εκείνη δεν του απάντησε,παρά μόνο έσκυψε το κεφάλι για να κρύψει ένα δάκρυ που είχε δραπετεύσει απ'τα μάτια της.
Δεν ήθελε να πιστέψει πως είχε πέσει τόσο έξω μαζί του.
Πως μπόρεσαν αυτά τα καστανά μάτια του που την κοιτούσαν μ'ευγνωμοσύνη,να την είχαν εξαπατήσει.
Δεν αντεχε να σκέφτεται ότι ήταν τόσο διπρόσωπος,ότι την είχε απλά χρησιμοποιήσει για να σώσει το τομάρι του,όπως της είχε πει μόλις ο Γιώργος.

"Αγγελική δεν έχουμε χρόνο,ακολούθησε με επιτέλους"άκουσε την αγανακτισμένη φωνή του Γιώργου.

"Εντάξει"συμφώνησε με βαριά ψυχή,ενώ έπιανε το τεντωμένο του χέρι για να την οδηγήσει μακριά απ'τον κίνδυνο.

Όμως ήταν πλέον αργά.
Πλησιάζοντας την εξώπορτα,είδε τον τουρκικό στρατό να εισβάλλει στο σπίτι της.
Η καρδιά της άρχισε να κτυπάει γρήγορα απ'τον φόβο,βλέποντας τα σκληρά,ανέκφραστα πρόσωπα του,ενώ τα δάκτυλα της τυλίχτηκαν σφιχτά γύρω απ'την παλάμη του Γιώργου.
Ένα άσχημο συναίσθημα γέμισε την ψυχή της,την στιγμή που εκείνος τοποθετούσε το κορμί του μπροστά της σαν ασπίδα.
Τα σπαθιά των αντρών του Μωάμεθ ήταν ήδη ορθωμένα,έτοιμα για μάχη και όλα φαίνονταν δισοίωνα για την όμορφη κοπέλα.