Zawgyi
Mr.Jeon-ကေလး
Tae-မေခၚနဲ႔....အဲ့နာမ္စားကိုေယာင္လို႔ေတာင္မေခၚနဲ႔မႀကိဳက္ဘူး
ေဒါသေၾကာင့္နီရဲေနေသာမ်က္ဝန္းႏွင့္ခါးခါးသီးသီးေျပာေနေသာထယ္ေယာင္းအားMr.Jeonသက္ျပင္းခ်ၿပီးတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္.....ဒါေတြအားလံုးဟာသူ႔အျပစ္ေတြခ်ည္းသာ.... ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိရင္..ရင္ထဲဆစ္ကနဲ.....ထယ္ေယာင္းေ႐ွ႕ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး
Mr.Jeon-Junghyungနဲ႔တင္လံုေလာက္ၿပီမလား....Jungkook.....jungkookကိုေတာ့လႊတ္ေပးပါ....သူကထယ့္ကိုသိပ္ခ်စ္႐ွာတာ....က်န္တဲ့အျပစ္ေႂကြးကိုေတာ့ဦးဆပ္ပါ့မယ္....Junghyungနဲ႔တင္ရပ္လိုက္ၾကရေအာင္...ေတာင္းပန္ပါတယ္
ထယ္ေယာင္းဆီမွေျခာက္ကပ္ကပ္ရီသံ.....Mr.Jeonေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့....နာက်ည္းခ်က္မ်ားျဖင့္ပါးျပင္တေလွ်ာက္တသြင္သြင္စီးက်ေနေသာမ်က္ရည္မ်ားႏွင့္မ်က္ဝန္းတစံု
Tae-ဟက္.....သိတတ္လိုက္တာ....ကိုယ့္သားသမီးအလွည့္က်သိတတ္လိုက္ၾကတာ.....ကြၽန္ေတာ္ကေရာ....ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ကေရာ....ဟမ္....ေျဖေလ.....ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းဘဝကိုဖ်က္စီးခဲ့ၿပီး....အခုမွ
ထယ္ေယာင္းထရပ္လိုက္ကာ mr.jeonအားစိုက္ၾကည့္လ်က္
Tae-ကြၽန္ေတာ္Jeonကိုမစြန္႔လႊတ္ဘူး....ေနာက္လည္းမဆုတ္ႏိုင္ဘူး....ဒါကိုသိထားေပးပါ
ေျပာၿပီးတံခါးကိုေဆာင့္ပိတ္ကာထြက္သြားေလသည္....အခန္းထဲကMr.jeonကေတာ့နာက်င္စြာငိုလ်က္အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္လဲက်သြားၿပီး...ပါးစပ္မွလည္း....ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟုသာအႀကိမ္ႀကိမ္ရြတ္လ်က္
အခန္းထဲဝင္ေတာ့ကိုကိုကကုတင္ေပၚမွထလာကာ
Jh-ဘာျဖစ္လာတာလဲကေလး...ဟင္....ကေလးငိုေနတာလား
ရင္ခြင္ထဲအတင္းတိုးဝင္ေနေသာထယ္ေယာင္းအားJhတစ္ေယာက္အလိုက္သင့္ဖက္ထားလ်က္
