Suïcide note

1

Tom geeft me een klap op mijn schouder. "Zullen we geschiedenis skippen?" Ik zucht geïrriteerd en schud mijn hoofd.

"Sorry gast. Als ik dit college skip moet ik een vervangende opdracht maken."

"Niemand verlaat de hogeschool als maagd. Deze school naait je aan alle kanten." Lach Tom. Ik schud mijn hoofd door zijn opmerking. Tom heeft altijd van die droge opmerkingen.

We vervolgen onze weg naar de collegezaal en droppen onze tassen naast onze stoel. "Welke film?" Vraag ik aan Tom als hij zijn laptop uit zijn tas haalt. Hij haalt zijn schouders op en wacht tot Netflix is opgestart. Het is ons vaste ritueel: achterin de collegezaal, Netflix en oortjes in. Dus ook nu doet Tom de splitter in zijn laptop en sluiten we de oortjes erop aan. Tom zet één of andere film aan en ondertussen begint het college.

Na een kleine vijf minuten dwalen mijn ogen af naar Maan. Het meisje voorin de collegezaal. Ze zit weer driftig in haar schrift te tekenen en te schrijven. Het liefst sta ik op en pak het schrift van haar af, maar ze heeft iets kwetsbaars waardoor ik het niet eens probeer.

Ze doet iets met me, terwijl ik haar niet eens ken. Ik zie haar alleen maar tijdens de colleges. "Hunter?" Ik kijk naar Tom die mij met een grijns aankijkt. "Wat?"

"Waar zit jij met je gedachten? Heb je gister een leuke nacht gehad?" Tom haalt zijn hand door mijn haar en ik sla zijn hand snel weg. "Nee, gewoon."

"Als de heren achterin ook even stil zijn kan ik het college vervolgen." Tom en ik kijken naar de docent en houden onze mond. Even laat ik mijn ogen weer naar Maan afdwalen, maar besluit om me op de film te focussen.

~

Als het college afgelopen is kijk ik naar Maan die haar schrift snel in haar tas stopt en de zaal uit loopt.

"Zullen we vanavond naar de boks?" Tom kijkt me vragend aan, als hij de laptop terug in zijn tas stopt.

"Is goed. Morgen hebben we toch pas 's middags college."

"Daarom en misschien loopt er wel wat leuks rond." Tom geeft me een knipoog en we lopen de zaal uit.

"Ik ben met de auto. Ik app je wel over vanavond." Met die woorden loopt Tom via de hoofdingang naar buiten. Ik vervolg mijn weg naar de fietsenstalling, want vanuit daar is mijn huis nog maar 4 minuten lopen.

Ik ren de trap af en pak mijn telefoon om te checken of ik wat nog wat gemist heb. Ik rol geïrriteerd met mijn ogen als ik zie dat ik alleen maar berichten in oninteressante groepsapps heb.

Ik kijk op van mijn telefoon als ik Maan weg zie lopen bij haar fiets, ze ziet er een beetje gefrustreerd uit. Is dit mijn kans om haar aan te spreken? Wat doe ik nou moeilijk? Normaal heb ik nul problemen om een meisje aan te spreken.

"Hé, is er wat?" Ze lijkt te schrikken van mijn harde stem, want ze kijkt met een ruk omhoog. "Uh ja. Nee, laat maar." Ze ziet er een beetje verward uit. Misschien, omdat ik het ben? Ik weet van mezelf dat niet iedereen mij als de aardige gast ziet. Ik geef ze ook geen ongelijk trouwens.

"Echt niet? Je ziet er een beetje gefrustreerd uit." Het komt er botter uit dan bedoeld. "Het is een beetje stom. Mijn slot zit vast." Ik lach en ze kijkt een beetje beledigd. Shit. Zo bedoel ik het niet.

"Kom. Laat me je helpen." Ze blijft stilstaan en kijkt me aan alsof ik een andere taal spreek. "Ik bijt niet hoor." Probeer ik de situatie is luchtiger te maken. Ze knikt enkel en draait zich om en loopt terug naar haar fiets.

In stilte vist ze haar sleutel uit haar jaszak en steekt hem in het slot. Uit frustratie haalt ze haar hand door haar haar. Ze doet haar rugtas af en legt hem tegen een andere fiets, vervolgens gaat ze door haar knieën.

"Kijk. Hier blijft die steken." Haar stem is zo zacht en puur, dat ik niet kan geloven dat ze ooit boos kan zijn. Ik volg haar vinger en zie dat het slot inderdaad blijft steken.

"Met een beetje kracht, moet dit wel lukken." Gein ik naar haar, maar ze lijkt het niet grappig te vinden. Ik leg mijn rugzak tegen die van haar en trek aan het slot. Na nog geen drie seconden trekken schiet hij al los.

"Ik zei het toch." Ik knipoog naar Maan en ze perst er een gemaakt glimlachje uit. "Bedankt." Mompelt ze en ze trekt haar fiets uit het rek. "Ik uh. Ik uhm nee laat maar." Struikelt ze over haar woorden en ze fietst weg. Verbaasd kijk ik haar aan, wat is er aan haar wat ik zo interessant vind? Ik snap mezelf niet eens. Snel schud ik mijn hoofd en pak mijn tas.

Mijn ogen worden groot als ik de blauwe tas van Maan erachter zie staan. De tas met het mysterieuze schrift. Zonder na te denken pak ik de tas en loop naar huis.

Dit is mijn kans, maar toch voelt het niet helemaal goed.