Odamda yatağın üstünde oturmuş kapıya bakıyordum.
Gelecek misin Fatih? Üşüyorum sevgilim. Isıtacak mısın beni?
En sonunda pes edip gözlerimi kapıdan çektim. Tamam belki önemli bir şeydi. Ama bu bana haber verememesini açıklamıyordu. Giderken bana bakmamasını açıklamıyordu. Bakmasa bile bir şeyler söylememesini açıklamıyordu.
Fatih bana hiçbir şeyi açıklamıyordu.
Saate baktığımda sabahın 5.23'ü olduğunu gördüm. Geceden beri ne uyumuştum ne de Fatih gelmişti. Üzerimdeki hastane elbisesini çıkarıp dolaptan bir şeyler giydim.
Hayır hastaneden kaçmıyordum . Sadece biraz dolaşacaktım. Ayakkabılarımı ayağıma geçirdim. Telefonumu arka cebime atıp kafama beremi geçirdim.
Pekte kalabalık olmayan şu saatlerde günlük kıyafetimle dikkat çekmemeyi umuyordum. Sessizce çıkıp koridoru hızla adımladım.
Çıkışa yaklaştığımda Fatih'i gördüm. Köşede, hemşirelere bir şeyler anlatıyordu.
Gözlerimi ondan çekip hızla çıkışa yöneldim. Temiz havayı içime çektiğimde kendimi özgür hissettim. Adımlarımı hızlandırıp hastanin bahçesinden çıktım.
O kadar uzun zamandır çıkmamıştım ki bu bahçeden dışarıya. Adımlarımı hızlandırıp evimin yolunu tuttum.
Ailemi çok özlemiştim.
Annem,ben geleceğim. Bekle beni . Abim,öküzlüğün bile güzeldi be. Çok özledim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENİM TATLI KANSERİM
Teen FictionÖlümlü: her şey güzel olsaydı insanlar ölmezdi Fatih Ölümlü: ve ben bunu fark ettiğimden beri ölmek istiyorum
