BENİM TATLI KANSERİM

FİNAL

Ekin

Gözyaşlarımı silme lüzumunda bulunmadım. Kimse bulunmadı. Pekte kalabalık olmayan kalabalığa baktım.

Bir kez daha. Ve bir kez daha. Bir darbe daha toprağa.

Elimdeki küreğe biri uzanınca küreği kendime çektim ve kafamı kaldırdım.

"Ekin. Ver biraz ben yapayım"

"Fatih. S***ir git bu cenazeden"

"Organlarını bağışlamış"

Aniden kafamı kaldırdım.

"Ne dedin sen?!"

"Organlarını bağışlamış "

Yutkundum. "Kalbi, kalbini sana mı vermiş?"

"Evet. Bana bağışlamış"

"Sende bunu kabul mu ettin a*****a k**ayım?"

"Ekin, yemin ederim bilmiyordum. Doktor sonradan söyledi bana da. Bilmiyordum. Bilsem böyle bir yükü alır mıyım? "

Küreği bırakıp ona doğru ilerledim. "Fatih "

"Efendim?"

"Sen şimdi bu kalple birini sevebilecek misin? Bu kalple birine nasıl değer vereceksin ulan!?!"

"Vermeyeceğim"

"Hıh, ayran gönüllüsün oğlum sen. Bunu ikimizde biliyoruz"

"Bak,o gece gör-"

"Ben gördüğüme inanırım. Sen o gece, o gece Yaşam ameliyat masasından yeni çıkmış iken o Merve denen hemşireyleydin ve!"

"Hiçbir şey olmadı diyorum! Neden dinlemiyorsun?"

"Ben gelmeseydim. Olacaktı. "

Gözündeki morluğa baktım. Tiksindim. Kalan her şeyimi alandan tiksindim. Kalan her şeyimin her şeyinden tiksindim.

"O kalp çok değerli, duydun mu beni? Onu kimse kırmasın. Yoksa ben gelir ve seni kırarım"

Geri işime döndüm ve gözyaşımın topraktan evini kazmaya devam ettim.

Ve gerçek oldu yaşamın dileği, kalbi sonsuza dek aşık olduğu adamın oldu. O manevi dilemişti. Mevla maddi gerçekleştirdi.

Buraya not yazmayacağım bşr sonrakç bölim herşeyi yazacağım zaten:)