Beni Evime Götür! - ChenSung / SungLe-

~4~

Birine sormama gerek kalmadan evime giden yolun yarısında elimi bırakarak garip bir sesle gülmüş, ellerini çırparak sevinç içinde bir eve koşarak kapıyı yumruklamaya  başlamıştı.
Kapıyı yakışıklı ve endişeli bir adam açtı.

Adam Chenle'ya, Chenle'da adama sarıldığında yutkunarak arkamı döndüm ve yavaşça ilerlemeye başladım.

"Hey, Çocuk!"

Arkamdan birinin seslendiğini duyduğumda tekrar arkamı döndüm. Chenle'ya sarılan kişinin bana el salladığını gördüğümde durdum.

"İki dakika bekleyebilir misin?"

Benim dilimden konuştuğunda şaşırdım. Chenle konuşmayı bilmiyordu ama adam çok rahat bir şekilde korece konuşabiliyordu. Kafamı salladığımda hızla evin içine girdi ve gözden kayboldu. Tekrar görüş açıma girdiğinde elinde bu sefer bir kutu vardı. Chenle'ya dönüp kutuyu uzattı ve eliyle beni gösterdi.

"Bǎ tā gěi nǐ de péngyǒu"

Bu sefer Chenle'nun anladığı dilden konuştuğunda Chenle kutuyu aldı ve bana getirdi.

"Oğlumu getirdiğin için teşekkürler, kaybolduğunu sanmıştım."

Chenle ince kollarını bana sarıp yanağıma ufak bir öpücük kondurdu. Ben ona ağzım aralık bir şekilde şok olmuş gibi bakarken kutuyu elime tutuşturdu.

"Thank you!"

Gülümseyip evin kapısına gittiğinde babasına baktım. O da Chenle'nun bunu yapmasını beklemiyormuş gibi ağzı açıktı. Chenle bana el salladığında babası da salladı.
Gerginlikten hızlıca el sallayıp arkamı dönerek koşmaya başladım. Bir üst sokağa yani kendi sokağıma geldiğimde babamların eve girmekte olduğunu gördüm.  Çok oyalanmış olmalıydım. Eve yaklaştığımda ikisinin de bakışları bana döndü. Annem saçlarımı karıştırdığında babam yorgunlukla gülümsedi. Sürekli işteydi ve çok yorulduğunu biliyordum. Annem elimdekine bakıp kaşlarına çattı.

"O ne?"

"Şey biriyle tanıştım ve babası bunu verdi."

Tanışmak? Sadece iki cümle konuşmuştuk oysa ki.

"Ben sana herkesin verdiğini alma demedim mi? Hem belki içine bir şey koy-"

Babam annemin ağzını kapattığında babama baktım.

"Eve girelim hayatım, sonra başla sorgu sualine."

Annem başıyla onayladığında hep beraber içeri girdik. Ayakkabıları bırakıp ceket ve hırkaları astığımızda annem elimdeki kutuyu aldı. Anneme Chenle ve babasını anlattığımda az da olsa yumuşamıştı.

"Ama yine de tedbirli olmak lazım."
Kutuyu masaya bırakıp giyinmeye giden babamı çağırdı. Babam odaya girdiğinde annem babamın karşı koyamadığı tatlı halleriyle konuşmaya başladı.

"Kocacığım, şu kutuyu bizim için açabilir misin~"

Babam yorgunluğunu unutarak güldü ve bize yaklaştı.

Kutuya dokunduğunda annem babama dur işareti yaparak bana döndü.
"Oğlum koltuğun arkasına saklan!"