Discord [COMPLETED]

Chapter 2

Ang sakit ng ulo ko sa biglaang pagkagising. Hindi naman umiikot ang mundo ko pero parang pinupukpok ng martilyo ang bumbunan ko.

Tangina. Naman, oh.

Hanggang panaginip ko sinusundan ako ng letseng Presidente na iyon.

Hindi na ako pumasok sa lahat ng subject ko dahil sa kanya, nakakainis kasi. Mamatay na sana siyang hayop siya. Pati tulog ko nasisira. Wala pa akong matinong tulog! Hayop, eh. Naunahan ko pa yung alarm clock!

Hanggang ngayon nakakaramdam pa rin ako ng kilabot nang hawakan niya ako and worse ─ she even called me her girlfriend!

What's her name again? Eris? Whatever. Lesbian ba iyon? Tomboy? Ang gandang babae, babae rin ang hanap.

Wala naman akong problema sa kanila as long as hindi ako involved. Sa katunayan, wala akong problema sa lahat ng tao basta walang mangingialam sa buhay ko.

Gusto ko lang mabuhay ng payapa. Payapa na walang epal na tao. Napaungol ako at napasabunot sa buhok sa sobrang pagkaasar. Ah, I hate humans. Lahat na lang sila ang hilig manggulo ng tao na wala namang ginagawa ─ parang ako.

Bumangon na ako after dismissing the alarm. Mabagal na nalaglag ang kumot ko, exposing my naked upper body. Hindi kami close ng damit sa tuwing matutulog ako kaya palagi kong hinuhubad, nakasanayan ko na lang din kasi. Ako lang naman ang nakatira sa pamamahay ko.

Ang tagal ko na rin palang walang kasama sa buhay.

Bago pa ako magsimulang mag-drama ay bumangon na ako. Kaagad akong nagpalit ng damit. I always make sure that all of my clothes are clean, like, fucking clean. Walang germs bugbog sarado. I just can't bear na madumi ang sinusuot ko.

Pagkatapos kong mag-ayos ay kaagad na rin naman akong naglinis ng bahay. I always wake up early to clean the house and everything. Since may pasok ako ay mas maaga ngayon.

Palagi kong sinisigurado na lahat ng parte ng bahay ko ay walang bakas ng dumi o kahit alikabok. I want everything to be clean and properly organized.

It takes a lot of time to do those things but I don't mind. I like the results in the end naman. It's tiring but satisfying at the same time. I never fail to clean my house ever since I came out.

Maybe some would think that I'm a mild case of someone having OCD. Hindi naman talaga nila alam kung ano nga ba ang ganoong sakit. Some would just use the depression word like it's not a big deal and everyone can acquire it easily.

Hindi iyon germs na kapag dumikit sa iyo at nag-multiply, may sakit ka na. What's the use of professionals kung ganoon kadali i-distinguish ang mental illness? Like what the other psychology practitioners would say ─ don't say you're mentally ill unless you are diagnosed.

Although I won't generalize it. People in need seek professional help because they know something is wrong. In my case, I don't feel that I need to be helped. This is my comfort zone.

Plus, hindi pa naman ako impaired, I'm fully functional and is very productive.

People should stop romanticizing mental illness like it's some kind of a privilege to have one. They don't know it's curse for some. But anyway, at the end of the day, ano nga ba naman ang pakialam ko? Kahit mamatay sila riyan, bahala sila. Tangina.

I don't have to make it clear that I don't have OCD. Cleaning and organizing is just my way of coping up, it's my way of reminding myself that shit is real and I'm sane enough. It's my way to feel safe dahil noon pa man ay partikular na ako sa usapang kalinisan.

And it keep my mind off of things, some things na hindi na dapat inaalala at ino-overthink pa.

Naipilig ko ang ulo. Stop thinking too much, Bianca. Napahinga ako ng malalim. This is life. It's okay, Bianca, everything will be fine. This is what I truly wanted since then. I want this, iyong ako lang mag-isa, walang kailangan mangialam. I'd rather be alone than suffer not being able to be who I wanted to be.