Soğuk yüzünden dişlerim birbirine çarpıyordu.Oturduğum kaldırımda iyice büzüşüp ellerimi dizlerimin arkasına koyup başımı dizime yasladım.
Yine aptal gibi ilk sorunumda ona koşmuştum.Geçen 6 ay benden çok şey alıp gitmişti ama hala ona bağımlıydım.Oğuz ve Emir defalarca kez aramışlardı.Açmamıştım.Çünkü neden?Aybars aptalı Gökdeniz'in gelip onu almasını bekliyordu.
Dakikalardır onu beklediğim için sarhoşluğum gitgide azalmıştı.Sonunda siyah bir araba önümde durduğumda kafamı kaldırdım.Arabanın kapısı açılıp içinden eşofmanıyla ve kapüşonlu hırkasıyla aşağıya inen Gökdeniz'i izledim.
Hızlı adımlarla önüme gelip eğildi.Göz göze geldiğimizde yavaşça yutkundum.
Çok özlemiştim.
Ben hasretimden ölüyorken o neden ifadesiz bir yüzle bana bakıyordu?Deniz'im neden bana karşı bu kadar soğuktu?Biliyordu.Ben çok çabuk üşürdüm.Neden yine sarılmıyordu bana?
Tek yaptığı üstündeki hırkayı çıkarıp omuzlarıma bırakmak oldu.Ayağa kalkıp benim de doğrulmamı sağladı.Arabanın kapısını tek kelime etmeden açıp yolcu koltuğuna oturmamı sağladıktan sonra sürücü koltuğuna oturup arabayı çalıştırdı.
Ne zaman ehliyet aldığını bilmiyordum?Ya da bu arabayı alacak parayı nereden bulduğunu da?En son baktığımda Nesrin teyze hemşire maaşıyla onlara tek başına bakıyordu.
"Bu yaptığın sorumsuzluk."
Nihayet konuşmaya karar vermiş olmalıydı.
"Sorumluluk duygusunu senden öğrenecek değilim."
"Çocuklaşma Aybars.Gecenin bu saatinde bana mesaj atamazsın.Biz ayrıldık.Unuttun mu?"
"Biz ne zaman ayrıldık Gökdeniz?Bana tek kelime etmeden gittiğinde mi?Yoksa evinin önüne geldiğimde annenin bana İngiltere'ye gittiğini söylediği zaman mı?Bana net bir tarih söyle.Çünkü kalbimin en çok kırıldığı günün tarihini hayatım boyunca unutmak istemiyorum."
Daha fazla dayanamayıp patlamıştım işte.Gözyaşlarımı durduramıyordum.Yavaşça sırtımı ona dönüp beni görmesini engelledim.Gerçi yeterince görmüştü.
Araba yavaşça durduğunda evimizin yakınındaki parkta olduğumuzu anladım.
"Burada in.Evine kadar bırakırsam dikkat çekecektir."
"Tamam."
Diyebildiğim tek şey buydu.Yavaşça arabadan inip kapıyı kapattım.Arkamı dönmeden evime doğru yürümeye başladım.
Bu kadar yeterdi.O gittiğinde hep bir nedeni olduğunu düşünmüştüm.Deniz beni bırakıp gitmezdi.Bir nedeni olmalıydı.Haklıydım da.Bugün açıkça görmüştüm ki bir nedeni vardı.Deniz beni sevmiyordu.
Ben de yüzmeyi bilmediğim denizden boğulmadan önce çıkmalıydım.
Bugün ben Gökdeniz'e son şansımı vermiştim.
