DEPLASMAN • tamamlandı

Bölüm ☆50☆ Ara Vermek?

  Selaaam.

Linç yemem umarım cmxövjxlcj. Neredeyse bir aydır bölüm atamıyorum,tamamen ilham perilerimle alakalı. Kurgunun sonunu nasıl getireceğimi inanın bilmiyorum. Finali mutlu bitireceğimi düşünüyordum aslında ama farkettim ki,mutsuz sonlar her zaman daha akılda kalıcı oluyor. Tamamen kararsızım açıkçası.

  Bundan sonra özel bölüm gelir sanıyorum,sürprizlerim var ckdşvjxşcj

  Yorumlarınızı özledimm,hadi çıkın çıkın gelin de az muhabbet edelim vdldkxhdh.

  Bu arada bölüme başlarken olan ilk cümleyi bir kitapta okumuştum bu uygulamada ama hangi kitap olduğunu unuttum (Juliet Yaşamak İstiyor olabilir,emin değilim jcjxlcjlxh)

  Neyse,keyifli okumalar♥️

🦅

☆☆☆

Bir Hafta Sonra

Bazı zamanlar bazı şeyler olurdu.Bazı zamanlar bazı insanlar ölürdü.

Bir insanın doğuşu ne kadar zorsa,ölümü bir o kadar kolaydı ve bunu bizler engelleyemezdik.Yüce yaradanın bir çeşit imtihanıydı işte.

Yine de,sanırım o an bir dilek hakkım olda sevdiğim kızın annesinin ölmemesini dilerdim.

Gözlerimi Deniz'in üzerinde gezdirdim.Öyle boş boş gökyüzünü izliyordu,başını banka yaslamıştı.Fazla değil,bir kaç saniye sonra gözlerinden birer damla firar etti ve yanaklarından süzülüp saçlarına karıştı.

Bir haftadır böyleydi. İhtiyacı olmadıkça konuşmuyor,annesinin odasından çıkmıyordu. Her ne kadar normal bir anne-kız ilişkileri olmasa da,her ne kadar annesi tarafından defalarca terk edilmiş ve terk etmiş olsa da...Annesiydi sonuçta. Yıllarca ona bakmıştı ve bunun için bile o kadına minnettardım.

Cenazeden beri ilk kez yalnız kalmıştık çünkü Deniz benden özellikle kaçıyordu. Nedenini az çok tahmin ettiğimden sesimi çıkarmıyordum. Sadece...Özlüyordum.

"Sence mutlu mudur orada?" Diye sordu Deniz,gökyüzünü işaret ederek.Hafifçe gülümseyerek kolumu omzundan geçirdim ve göğsüme çektim.Birlikte karanlık gökyüzünü izlemeye başladık.

"Mutludur tabii,orada kim mutlu olmaz ki?"

"Acıları sona ermiş midir?"

"Büyük ihtimalle."

"Peki...Pişman mıdır?"

"Neden?"

"Benim gibi bir evladı olduğu için." İç geçirerek gözlerimi gözlerine çevirdim. "Deniz,yapma. Annenin seninle gurur duyduğuna eminim."

"Gurur duyulacak tek bir şeyimi söyler misin bana?"

Ortamdaki ciddiyet biraz olsun dağılsın diye sırıttım. "Benim sevgilimsin." Gözlerini devirip güldü. Günler sonra ilk kez.

"Ben ciddiyim."

"Deniz gözlüm,bence biraz iyi tarafından bakmalısın. Annen... O çok acı çekiyordu. Kurtuldu bir anlamda."

Deniz bir şey demeyip başını boynuma gömdü.Onun kafasını nasıl dağıtacağımı düşünürken,sahilin ilerisindeki halı sahayı kestirdim gözlerime.

Tabii ya!

"Deniz,kalk." Diyerek kalktım ve onu da kaldırdım.Bana sorarcasına bakıyordu.

"Nereye gidiyoruz?" Diye sorup duruyordu.Onu geçiştirdim ve arabaya bindirdim.Deniz hala bana bakıyordu cevaplamam için.Ona hafif bir tebessüm gönderip aşina olduğum yola sürmeye başladım.