His Love Series 1: Loving Haru (COMPLETED)

••Chapter 2••

"HARU'S OTHER SIDE"

Dylan's PoV:

Kainis! Hindi man lang ako nakatulog kagabi dahil sa lintek na letter na yun. Yung nakita ko sa locker ko. I don't know but it smell so familiar na parang hindi.

Buong mag-damag kong inisip kung sino ba ang maaring pwedeng bumigay nun sakin. Pero dalawa lang talaga ang pumapasok sa isip ko. It can be that freaking Kiddo or it could be Jamm. I don't know!

Isang malalim at mahabang bunting hininga ang pinakawalan ko. And because of what I did it caught Mira's attention.

"Napakabigat naman ata niyan masyado, bespren." She said with a smirk. "Ano problema natin?"

I rolled my eyes on her. "Wala to. Just exhaling negativity."

"Asus! Reason." Sagot ni Mira na binalewala ko na lang.

We're in the middle of our discussion in English right now. And this subject is my nap time. But I can't bring myself to sleep a wink. I'm blaming the letter for this! At isa pa ang hinayupak na Haru na yun!

And speaking of the devil... dahil ang seat ko ay malapit sa glass walls na nakaharap sa garden ay nakikita ko yung sinusumpa kong lalaki noong isang araw. May tatlong lalaki din sa harap niya na parang ewan ang mga itsura. The three of them look at Haru as if he's a very scary man.

While looking closer at him... biglang sumakit ang utak ko. Ano ang ginagawa niya? Ngayon nagdududa ako kung siya nga ba yung nasa baba.

No... It's really him. It's Haru Saijou Alexandrov. It's the guy who helped me with a cheerful smile yesterday. It's him.

But why is he showing that evil grin? He looks so... so... scary.

"Dylan! Ano ba? Kanina pa kita tinatawag." Nagulat na lang ako ng bigla akong hawakan ni Mira sa braso.

I can feel my sweat on my forehead. "W-what?"

"Ano ba ang problema mo? Bakit parang wala ka sa sarili mo ngayon?" Tanong ni Mira ng may pag-alala.

"No... it's nothing. Wala to, gutom lang siguro ako." Dahilan ko.

Mira sighed. "Yun naman pala. Tara na, mag lunch na tayo."

Tumango na lang ako at sumama na kay Mira. Habang kumakain kami hindi parin maalis sa isip ko yung nakita kong ngiti ng Haru na yun. It's not like the smiles I saw yesterday. Today is different. Parang may iba.

"Mira... kelan mo yang nakilala yung senior Haru na yan." Pa simple kong tanong.

Tumigil siya sa pagkain at nag-isip ng sagot. "Last year ata. Sabi nila dapat nasa college na daw yang si senior Haru. But he dropped out to school when he was 15. Some said that... he never went to school for almost four years. Nang mag-aral siya ulit he jumped to grade eleven immediately."

"Bakit daw?" Now I'm pretty curious.

"Ang sabi kasi ng mga nakakilala sa kanya namatay daw ang mama niya five years ago. Ang sabi nasa household daw nila ang pumatay---"

"Hold up!" I shouted in a whisper. "Pinatay ang mama niya?"

Tumango naman si Mira. "Yes. Some said that his mama was killed infront of his eyes. Kasamahan daw nila sa bahay ang pumatay. Since then daw natakot na daw si senior Haru sa mga tao so he distance himself from people."

"That's terrible." Yun na lang ang nasabi ko.

Maybe the person who killed his mom was so close to them. Kaya ng gawin yun ng taong pinagkakatiwalaan nila sa mom niya, natakot na agad siyang mag tiwala sa tao.