His Love Series 1: Loving Haru (COMPLETED)

••Chapter 3••

"ALEXANDROV BROTHERS"

Dylan's PoV:

Gabi na ngayon at titig na titig pa din ako sa letter na nakita ko sa locker ko nung isang araw. Tinanong ko si Kiddo kanina kung may nilagay ba siya sa locker ko. Pero sabi niya wala naman daw.

Who the heck gave me this letter? Kung ibang babae ako, sigurado akong kikiligin ako. But, no. I'm Dylan Kertia. Hindi ako kinikilig.

The letter says...

"When we first met, I honestly had no idea that you would be so important to me." -Spring

Seriously... is 'Spring' even a name of a person? Wala naman akong kakilalang 'Spring' ang pangalan.

Augh! Baka nga siguro prank lang to. I better keep it for the mean time.

Nilagay ko na ang letter sa loob ng cabinet ng study table ko. I stretched my arms and look at nowhere and then the moon caught my eyes.

It looks so beautiful...

Muntik na akong tumalon ng biglang lumitaw sa isipan ko ang itsura ng Haru na yun. Goodness! Anong ibig sabihin nun? I'm not thinking of him, right? I'm not! Why would I think of him?

Hindi ko namalayan na parang hinihingal ako at ang bilis ng tahip ng dibdib ko. Mag papa-check up na ba ako? Baka may problema na sa pangangatawan ko.

Napagdesisyonan kong lumabas na muna para mag pahangin. Pakiramdam ko kasi parang ang init ng pisngi ko. Why is that?

Naglalakad na ako sa may salas ng makita ko si mama na nakaupo sa sofa at nanonood ng TV. How childish... nanonood kasi siya ng 'The Little Mermaid'.

"Ma, magpapahangin lang ako sa labas saglit." Paalam ko.

"Wag kang magtagal at gabi na." Sagot niya na busy pa din sa panonood.

I sigh then open the door of our condo unit. Ang malamig na pasilyo agad ang sumalubong saken. Nakakatakot pa naman tuwing gabi dito.

Dali-dali akong lumapit sa elevator at pinindot ang ground floor. Sa totoo lang mukha man akong matapang pero babae lang din naman ako. Takot din ako sa multo.

Mag-isa lang kasi ako sa elevator at ang lamig pa dito. Feeling ko may katabi ako. Tumatayo ang balahibo ko sa braso. Kaya laking pasalamat ko nang bumukas na ang elevator at nasa ground floor na ako.

Lumabas agad ako sa building at sumagap ng sariwang hangin. Ang lamig dito. Palinga-linga ako sa paligid ng may nakita akong hindi inaasahang tao.

"Ayato?" Tawag ko sa kanya.

"Oh! Yo, Dylan-chan." Sabi niya sabay ngiti.

Bigla akong may naalalang tao sa ngiting yun ni Ayato. Shit! Why does Ayato resemble him when he smiled? Sa pagkakaalam ko, Japanese din naman si Ayato. Tsaka magkakamukha lang naman ang mga hapon kaya siguro may resemblance.

"Anong ginagawa mo dito, Ayato? Gabi na ah." Sabi ko ng makalapit siya saken.

He chuckled. "Ako dapat ang nagsasabi niyan. Wala namang problema kung lalabas ako tuwing gabi. I'm a man, I can handle myself just fine. But a girl should stay inside their house at this hours."

"I'm brave." Simpleng sagot ko na ikinatawa niya.

Nasabi ko noon na ayaw ko sa mga lalaki. But Ayato is my school mate friend. At hanggang ngayon wala pa siyang girlfriend. He never have one from the beginning.

Tinanong ko siya noon kung bakit hindi pa siya nagkakaroon ng girlfriend. Sa itsura niyang to masasabi mong para siyang magaspang na prinsipe na habulin ng mga babae. He can have one anytime. Pero ang sagot niya saken... ayaw daw niya.