Entry No. 4: Weekends

281 5 0
                                    

Today is Saturday and I woke up early. I decided to have a walk at the school grounds. Its cold outside pero nagpatuloy lang ako sa paglalakad. The sky is still dark and when I checked the time, it is quarter to 6. I used to wake up early dahil madalas kong aliwin ang sarili ko tuwing umaga. Hindi pa ako nag aagahan since sarado pa ang canteen at wala pang stock sa dorm para mailuto bilang agahan. I am wearing my pajamas at isang maluwag na tshirt sa ilalim ng isang jacket dahil sa lamig ng klima. I continue to stroll while looking at the ground at bigla nalang akong nabangga sa isang.. TAO?!!

He's structure is very familiar at saka ko lang napagtanto na ito yung lalaking kakaiba sa mga tropa nya kahapon. I really don't know his name kaya hindi ko alam kung paano ako magsosorry sa kanya. Nabangga ko sya and I mean it. "Sorry", halos sabay na wika namin sa isa't isa. I looked away as I feel the coldness plus the awkwardness between us. Hindi ko alam kung bakit ako ganto. Hays. "Hi, I am Adrien Marco Delos Reyes. You are my classmate last year pero never tayong nag usap. Sorry kung nabangga kita. Btw, What's your name again?" he said as he lend his hand in front of me. "H-Hi, I-I'm r-really sorry. I bumped into you because I wasn't looking in front", there, I said it. "I am Aldreah Maris Buenaventura", at tinanggap ko ang nakalahad nyang kamay. He smiled and it added more awkwardness between the both of us. We became silent for a few moments at saka lang ulit sya nagsalita. "Aldreah, ikaw yung nasa library kahapon diba? Nasa pangatlong table ka nakapwesto, am I right?, he asked while walking. Yeah, we're walking together in the school grounds. "Yes, that was me", I uttered. He looked at me, yung mukhang parang nagsosorry. "Sorry Aldreah, because we're too noisy yet we didn't care sa mga tao sa library. I tried to stop them in making such noise dahil nasa library nga kami pero hindi ko sila mapigilan. We're very sorry Aldreah", he replied and I was shocked by his words. Alam kong pinipigilan nyang mag ingay ang mga kasamahan nya doon but why is he acting that he's the reason why his companions are noisy. Ni hindi ko nga sya nakitang bumuka ang bibig para makisali sa ingay ng mga kasama nya then he's the one whose saying sorry. And I hate the attention he gives me. Like, for a nerd like me na hindi nag eexist sa mata ng iba, napansin nya ako and he's now talking to me. End of the world na ba??

Natigilan ako ng saglit at saka lang ako nagsalita. "You don't have to say sorry, you're not the noisy one yet you're saying sorry to me. You know me, I'm a nerd and weird person but your talking to me. Why?", tanong ko dahil nagtataka talaga ako kung bakit nya ako kinakausap. Hindi naman sa ayoko ng may kumakausap sakin pero... Nakakapanibago para sakin. Medyo lumiliwanag narin at marami naring tao sa paligid at ayoko ng mas maraming atensyon pa kaya nagplano akong tumakbo palayo. When I am about to run, he held my hand at hinila nya ako. Napaharap ako sa kanya at may ibinulong sya sa akin... After that whisper in my ear, tumakbo na sya papunta sa direksyon ng boys dormitory.

On my way to my room in the dorm, paulit ulit na nagreplay sa utak ko ang lahat ng binulong nya sa akin.

Nice meeting you Aldreah. I want to know you more. See me at the canteen. I will treat you for a morning breakfast. See you.

Nice meeting you Aldreah. I want to know you more. See me at the canteen. I will treat you for a morning breakfast. See you.

Nice meeting you Aldreah. I want to know you more. See me at the canteen. I will treat you for a morning breakfast. See you.

"Nice meeting you Aldreah. I want to know you more. See me at the canteen. I will treat you for a morning breakfast. See you", bulong nya sa akin yan.

Paulit ulit yan sa utak ko hanggang sa makarating ako sa dorm. Nagbihis ako ng matinong damit dahil nakapajamas pa ako ng maglakad ako sa school grounds kanina. Napagpasyahan kong magsuot ng t-shirt pati jeans dahil wala namang klase.

I'm on my way to the canteen at patuloy parin ang utak ko sa kaiisip sa mga sinabi ni Adrien kanina. I'm on my way to the canteen to take my own breakfast, I didn't agree to what that guy said earlier. Kaya bahala sya kung ililibre nya talaga ako o hindi. I was about to open the door of the canteen ng biglang may humawak sa knob at buksan ito para sa akin. It was Adrien, ibig sabihin ba ay seryoso sya sa pag imbita sa akin sa breakfast? Argh. Nakakainis ang kakulitan nya.

Still Not Enough (On-going:>)Where stories live. Discover now