"เป็นยังไงบ้าง?"
"คุณ"
"คุณ"
"พ่อ!"
"ครับลูก"
"... หนูถามว่าเป็นยังไงบ้าง"
"พ่อว่ามันตัวเล็กไปนะ"
"หนูใส่แล้วมันจะเข้ารูปไปหรือเปล่า"
"อีกอย่างเสื้อเสื้อนักศึกษาสมัยนี้ทำไมเนื้อผ้าบางจัง"
"แต่หนูชอบให้มันเข้ารูปนี่"
"ใส่ตัวใหญ่ๆแล้วมันดูอ้วนๆอะ"
"เพราะหนูอ้วนอยู่แล้วหรือเปล่า"
"คุณ!"
"อ่าๆ สรุปว่าเอาไซส์ใหญ่กว่านี้เถอะ"
"เห้ออออออออ เอาอันนี้แหละหนูเลือกแล้ว"
"แล้วจะถามทำไมวะ"
"หนูได้ยินนะ!"
"ครับลูกครับ พ่อขอโทษ"
1 สัปดาห์แล้วกับการที่มีมูมินเข้ามาอยู่ในชีวิตของผมแบบเต็มๆ ในตอนแรกผมคิดว่าเรานอนด้วยกันได้ พอเอาเข้าจริงๆมูมิน กลับไล่ให้ผมออกไปนอนห้องซะงั้น มันได้หรอวะที่โดนลูกไล่ออกจากห้องตัวเอง? ผมทนได้ไม่ถึงสองคืนก็ต้องยอมสละห้องอีกห้องที่ผมใช้เป็นห้องทำงานให้ ลืมบอกไปผมทำงานเป็นช่างภาพฟรีแลนซ์มีงานถ่ายสินค้าบ้าง ถ่ายตามงานต่างๆบ้าง และเป็นวิทยากรสอนพิเศษตามมหาวิทยาลัยบ้าง เพราะแบบนี้ผมจึงต้องมีห้องที่ไว้สำหรับเซ็ตเป็นทำสตูดิโอ แต่ตอนนี้มันถูกรื้อเรียบร้อยเพื่อให้มูมินได้มีพื้นที่ส่วนตัวเป็นของตัวเองครับ
นี่ก็เข้าสู่ช่วงที่มหาวิทยาลัยจะเปิดเทอมกันแล้วแน่นอนว่าต้องเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ที่ต้องพาลูกมาจับจ่ายใช้สอยของต่างๆผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ต้องพาลูกมาซื้อชุดนักศึกษาอุปกรณ์การเรียนต่างๆ รวมถึงการที่ต้องมานั่งรอลูกตัวเองสระไดร์ที่ร้านทำผมด้วย เห้ออออออยากจะสระบ้างแต่ถุงที่ลูกผมช็อปปิ้งมาจะไปฝากใครได้ถ้าหายขึ้นมาได้ปรี๊ดห้างแตกแน่ๆ
"ปะ เสร็จละ"
"..."
"จ่ายเงินด้วยนะ"
"เท่าไหร่"
"พันห้า"
"อ่อ พันห้า ... ห้ะ!"
"อื้อ จ่ายเร็วๆสิหนูจะไปซื้อชุดนอนต่อ"
"สระไดร์... พันห้า...."
"หนูไม่รอแล้วนะ ตามมาละกัน"
"..." กว่าจะควักตังค์ออกมาจ่ายน้ำตาผมแทบร่วง พอเดินไปถึงร้านชุดนอนเจ้าตัวแสบเลือกเสร็จไปแล้วสามสี่ชุดแล้ว ก็เป็นผมนั้นแหละที่ต้องจ่าย มันคิดว่าพ่อมันเป็นผลิตเงินหรือไงนะถึงได้ใช้จ่ายขนาดนี้ ช่วยถือสักถุงก็ไม่มีเดินตัวปลิวไม่สนใจผมเลย
