2ปีต่อมา
"เราเลิกกันเถอะ"
"ทำไมล่ะครับ?"
"...."
"ตอบพี่มาสิว่าทำไม"
"ก็ไม่ทำไม มูมินแค่เบื่อพี่แล้ว"
"พี่ทำอะไรผิด ขอร้องล่ะนะครับมูมิน ไม่เลิกได้ไหม"
"เอาเป็นว่าต่อจากนี้ไม่ต้องมาเจอกันอีกนะ ลาก่อน"
ชายหนุ่มผู้ถูกบอกเลิกถึงกับแขนขาไร้เรี่ยวจนลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้นและร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสายตาของใครต่อใครเดินไปผ่านไปผ่านมา ส่วนอีกคนที่เป็นฝ่ายบอกเลิกเมื่อหันหลังให้แล้วก็ไม่คิดที่หันกลับมามองยังชายหนุ่มผู้นั้นอีกเลยซ้ำสองขายังรีบก้าให้ไว้ขึ้นก่อนจะเจอเป้าหมายนั่นคือรถหรูที่จอดอยู่ ไม่รอช้ามูมินรีบเข้าไปในรถทันที
"เห้ออออออออ"
"มึง พี่เขาน่าสงสารว่ะ"
"นั่งร้องไห้แบบไม่อายคนเลยอะ"
"นั่นพี่แม็กสถาปัตย์ปีห้า อดีตเดือนมหาลัยเลยนะเว่ย มึงทิ้งเขาลงได้ไงวะมูมิน"
"ก็คบแล้วมันไม่ใช่อะ จะทนอยู่ต่อเพื่อ?"
"แต่มึงพึ่งคบพี่เขาได้4เดือนเองนะ"
"ตั้ง4เดือน เสียเวลาจัง"
"โว่ะ 4เดือนมันยังไม่ทันได้เห็นนิสัยใจคอเลย"
"นี่คนที่6แล้วไหมอะ ตลอด2ปีที่มึงออกมาอยู่เอง"
"กูว่าในบรรดา6คนที่มึงคบมา พี่แม็กนี่ดีสุดแล้วนะ ยังไม่โดนใจมึงอีกหรอ"
"ฮิม ถ้ามึงยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้ มึงก็ลงไปคบพี่เขาต่อเลยไป!"
"เห้ยๆ ไม่ได้นะเว่ย ฮิมมึงห้ามคบใคร!"
"มึงก็อีกคนนะแทมป์ รู้ว่าฮิมมันชอบก็เล่นตัวอยู่ได้ ทำอย่างกับพึ่งเคยโดนจีบ รำคาญ!"
"โอเค อย่าวนมาเรื่องกู กูยอมหุบปากก็ได้"
"เห้อออออ แล้วนี่จะไปไหนวะ"
"ดูหนัง ไปปะ"
"ไม่อะ ไปส่งกูที่หอหน่อย แล้วพวกมึงจะไปไหนก็ไปเถอะ"
"แหมมมมมมมม"
"แหมอะไร นี่กูให้โอกาสมึงสองคนได้อยู่ด้วยกันเลยนะ"
"กูต้องขอบคุณมึงใช่ไหม55555"
"ใช่สิ5555555"
"เออมูมิน เรื่องฝึกงานอะ"
"พวกมึงสองคนจะไปฝึกด้วยกัน"
"อ่าว ทำไมมึงรู้..."
"รู้สิ ไปเถอะกูไม่อะไรหรอก"
"จริงอะ"
"อื้ม เต็มที่ๆ"
"เอาจริงๆกูกับฮิมก็แอบรู้สึกผิดนะที่ทิ้งให้มึงต้องฝึกคนเดียวอะ"
"แล้ว?"
"กูหาบริษัทให้มึงได้แล้ว มึงจะได้ไม่ต้องไปหาไง กรอกใบสมัครแล้วยื่นใบส่งตัวได้เลย"
"ดีจัง กำลังขี้เกียจหาเลย"
"ตกลงไม่ไปดูหนังแน่นะ?"
"ไม่ไปๆ กูง่วงอยากกลับไปนอนอะ"
"เออไปส่งมึงที่หอก่อนก็ได้"
หลังจากที่แทมป์ขับรถมาส่งมูมินที่หอแล้ว มูมินก็เดินขึ้นห้องตัวเองอย่างที่เคยเป็นเช่นทุกวัน เมื่อเปิดประตูเข้าห้องมาแล้วก็ไม่ลืมที่จะปิดและล็อคกลอนเป็นอย่างดีก่อนจะพาร่างอันเหนื่อยล้าของตัวเองมานอนลงที่กลางเตียง พอได้นอนแผ่ลงมาสายตาก็มองขึ้นยังเพดานพรางคิดไปถีงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น มันผ่านมาสองปีแล้วที่มูมินย้ายออกมาจากคอนโดและหาอยู่กินเอง จะมีเพียงค่าเทอมที่อยู่ในทุนอุปการะของคนรวยสักคนบนโลกที่บริจาคทุนมาให้จึงทำให้มูมินสบายเรื่องค่าใช้จ่ายตรงนี้ไป พอได้มานอนเงียบๆอยู่คนเดียวแบบนี้ก็อดคิดตามที่แทมป์ได้ทักไว้บนรถว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาคบผู้ชายมาแล้วถึงหกคน แต่ละคนก็คบได้ไม่ทันจะข้ามหกเดือนเลยด้วยซ้ำก็เป็นเขาเองที่บอกเลิกผู้ชายเหล่านั้น เรื่องแบบนี้มันคงไม่มีใครเข้าใจได้นอกจากตัวมูมินเองเท่านั้น ผู้ชายพวกนั้นไม่ใช่คนไม่ดีอะไรเลยพวกเขาก็แค่เป็นคนที่ไม่ใช่สำหรับมูมินแค่นั้น ถ้าถามว่าแล้วแบบไหนล่ะถึงใช่ คำตอบมันพร้อมที่จะผุดโดยอัตโนมัติ เขามีคนในใจอยู่แล้วคนอื่นมันก็แค่แก้เหงาไปวันๆเท่านั้นเอง
"ถ้าพรหมลิขิตมันมีจริง ถ้าเป็นของเราจริงๆสักวันก็คงจะวนมาเองแหละ"
มูมินพูดออกเสียงมาเพื่อให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเริ่มหลับตาเพื่อให้มันได้พักผ่อนและหลับไป
