1 วันก่อนไปทะเล
"เอาล่ะ ลืมอะไรอีกไหมนะ.."
"ชุดนี้ดีไหมครับแม่?" นับถอยหลังอีกไม่ถึง 24 ชั่วโมง ทริปสุดพิเศษก็จะเกิดขึ้นแล้ว งานนี้ไม่แน่ใจว่าจะมีใครตื่นเต้นเท่ากับแม่ลูกคู่นี้อีกไหม เพราะนอกจากจะต้องเตรียมตัวแล้วสิ่งหนึ่งที่ขาดไม่ได้เลยนั่นคือเสื้อผ้าเพื่อที่จะได้ถ่ายรูปสวยๆ และแน่นอนทั้งกริชและมิลินนั้นหมดเงินกับการซื้อชุดใหม่ไปเยอะพอสมควร ในขณะที่มิลินนั้นเข้ามาในห้องกริชเพื่อที่จะพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้นั้น กริชก็ยังคงค้นเสื้อผ้าจากตู้มาเทียบให้มิลินดูอย่างไม่หยุดไม่หย่อนงานนี้ก็ทำเอามิลินถึงกับอดที่จะยิ้มตามไม่ได้กับการกระทำของลูกชายตัวโตของเขา
"พอแล้วลูก ไปแค่สามวันเองนะ เอาเป็นสิบชุดแล้วเนี่ย55555"
"5555555" เมื่อโดนเบรคเข้าแบบนั้นกริชก็ถึงจำต้องแขวนเสื้อที่ตัวเองพึ่งหยิบออกมาเก็บเข้าตู้ก่อนจะหัวเราะออกมา ต้องบอกเลยตั้งแต่คืนนั้นคืนที่เขาได้จูบกับแม่ตัวเองแล้ว มันทำให้เขารู้สึกบางอย่างขึ้นมา จากที่เคยมองว่าแม่ตัวเองเป็นคนสวยแล้วมันยิ่งสวยมากๆเข้าไปอีกถึงแม้ว่าแม่จะเป็นผู้ชายแต่กริชกล้ารับรองเลยว่ากลิ่นแก้มนุ่มๆและกลิ่นลิปมันกลิ่นโรเซ่ที่แม่ใช้นั้นมันเหมาะกับแม่สุดๆ ต่อให้มีใครมาใช้ตามก็ไม่มีทางที่จะทำให้เขาชอบได้แน่นอน ว่าแล้วกริชที่เดินมาจากมาด้านหลังของมิลินก็กอดหมับเข้าที่เอวบางนั้น มิลินเองที่โดนจู่โจมจากด้านหลังนั้นก็วางมือจากการจัดเสื้อผ้าลงกระเป๋าก่อนจะยืดตัวตามเดิมมันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันที่แก้มของเขาโดนจมูกโด่งของกริชนั้นกดและสูดดม
"พอแล้ว แม่เหม็นหมดแล้ว"
"จริงเหรอครับ ไหนลองอีกที"
"อ๊ะ"
"ไม่เห็นจะเหม็นเลย หอมมากกกกกก" แม้ว่ามิลินจะพยายามปรามยังไงก็ไม่สามารถที่จะห้ามกริชได้เลยสักนิด แต่เอาจริงๆมิลินก็ไม่ได้อยากห้ามนักหรอก มีลูกชายมาตามติดแจทั้งวันแบบนี้มันดีจะตาย ในระหว่างที่สองแม่ลูกกำลังผลัดกันหอมผลัดกันดมอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นทำให้ทั้งคู่ต้องผละออกจากกัน
"เข้ามาได้เลย" สิ้นเสียงคำสั่งจากเจ้าของห้องแล้วประตูก็ถูกเปิดออกมาเป็นเทียที่หน้าตาดูเหมือนะเครียดกับอะไรบางอย่าง
"ว่าไงเทีย"
"คุณนายใหญ่ นายน้อยครับ ..นายท่านเรียกครับ" มิลินและกริชต่างก็มองหน้ากันด้วยความสงสัยก่อนจะเก็บความสงสัยเอาไว้แล้วเดินลงไปยังชั้นล่าง เมื่อลงมาถึงยังห้องโถงแล้วดูเหมือนว่ามันจะต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเพราะตอนนี้นอกจากจะมีคุณคริสและจิ้งเจียที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เหล่าบรรดาลูกน้องในส่วนต่างๆก็มานั่งรวมตัวกันด้วยเช่นกัน
"เกิดอะไรขึ้นครับ?" กริชที่เดินมานั่งข้างๆจิ้งเจียได้เอ่ยถามขึ้น ซึ่งคำตอบที่จิ้งเจียได้ตอบกริชนั้นคือสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักผิดกับตอนที่มองกลับมายังมิลินที่เดินมาข้างๆคุณคริส แววตาที่จ้องมาด้วยความนิ่งของจิ้งเจียทำให้มิลินรู้ได้ทันทีว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เรื่องราวดีๆแน่
"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณคริส"
"เห้อออออ พรุ่งนี้จะไม่มีการไปเที่ยว" คำตอบของคุณคริสทำเอาทั้งมิลินและกริชถึงกับตกใจ รวมไปถึงเหล่าลูกน้องที่ฟังก็ต่างรู้สึกเสียดายมากเช่นกัน
"ทำไมล่ะครับ?"
"คุณอู๋ป๋วยน่ะ ลื่นล้มในห้องน้ำเห็นว่าอาการหนักอยู่"
"คุณอู๋..."
"คุณอู๋เป็นเมืองแรกที่ทำสัญญารับแลกเปลี่ยนสินค้ากับเขตเราและสนิทกับคุณคริสมากด้วย เธออยู่แต่บ้าน เธอคงไม่รู้จักหรอกมิลิน"
"..." ถ้าจะถามเรื่องไหนที่ยังทำให้จิ้งเจียยังอยู่บ้านหลังได้ก็คงจะเป็นเพราะความฉลาดในการทำธุระกิจความมีเสน่ห์ช่างเจรจาต่อตรองเลยทำให้คุณคริสเลือกที่จะเก็บจิ้งเจียไว้
"เพราะฉะนั้นฉันกับจิ้งเจียเลยจะไปเยี่ยมคุณอู๋ บินคืนนี้"
"แต่ว่า..." แม้ใจอยากจะพูดอะไรสักอย่างขึ้นมาเพื่อโน้นน้าวแต่มิลินก็รู้ได้ว่าคงจะไม่เป็นผลแน่ๆ เพราะคุณคริสเองดูสีหน้าไม่ค่อยสักเท่าไหร่ถ้าขืนเขาเผลอพูดอะไรมากกว่าจะเป็นเขาเองที่ซวยซะเปล่าๆ
"เอาเป็นว่า ถ้าอะไรๆมันดีขึ้นแล้วเราค่อยไปก็ได้ครับพ่อ"
"ตากริชหลานน้า ดีใจนะที่หลานเข้าใจพ่อ"
"ครับ" จิ้งเจียก็คือจิ้งเจียผู้เล่นใหญ่เมื่อได้ยินกริชพูดแบบนั้นก็รีบสวมกอดกริชอย่างภาคภูมิใจแถมยังพูดแทนสิ่งที่มิลินควรต้องเป็นคนพูดอีกตามเคย
