"ခ်န္းေယာလ္ လက္ကို လႊတ္ဦး နာေနၿပီ "
ေက်ာင္းေပါက္ဝကေန ဆယ္ဟြန္းလက္ကို အတင္းဆြဲေခၚလာခဲ့တာ အိမ္နားေတာင္ ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
"ျပဦး အရမ္းနာသြားလား "
"ေတာ္ၿပီ မျကည္႔နဲ႔ ဘာလို႔ အတင္းဆြဲေခၚလာတာလဲ ေျပာ"
"မင္းကုိ အဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ မပက္သတ္ေစခ်င္လို႔ေပါ့"
"မင္းက်ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြန႔ဲပတ္သတ္ၿပီးေတာ့"
"ငါက ပတ္သက္လို႔ရတယ္
မင္းက မရဘူး...
မင္းပတ္သက္လို႔ရတာ ငါပဲ႐ွိတယ္
ငါကလြဲရင္ ဘယ္သူနဲ႔မွ မပတ္သတ္နဲ႔ "
"တရားတာ..."
"တရားတယ္ကြာ...သြားမယ္ အိမ္ျပန္မယ္ "
"ေက်ာပိုး..."
ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ေပမဲ့ ဆယ္ဟြန္းေ႐ွ႕မွာ ထုိင္ခ်ေပးသည္။
ေက်ာေပၚကို အျမန္ တတ္လိုက္ၿပီး...
"Let Go"
လက္တစ္ဖက္က ခ်န္းေယာလ္ကို ဖက္ တစ္ဖက္က ေလေပၚေျမႇာက္ကာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေအာ္လိုက္၏။
"ကေလးလား..."
"ကေလးေပါ့..."
ခ်န္းေယာလ္ ျပံဳးလိုက္မိပါ၏။
ဒီေကာင္ေလး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူ႔ကို အခ်စ္ပိုေအာင္ လုပ္ႏုိင္လြန္း၍။
....
....
...
စာေမးပြဲ ႀကီးၿပီးတာ ျဖင့္ တစ္ပတ္ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မယ္။
ခ်န္းေယာလ္ က ခုခ်ိန္ထိ သူ႔အိမ္ကို မျပန္ေသး။
ခဏေလာက္သာ သူ႔အိမ္မွာေနၿပီး ဆယ္ဟြန္းအိမ္မွာပဲ အိပ္လိုက္ ၊ စားလိုက္နဲ႔။
ပါးႀကီးေတြက ေဖာင္းကားေနၿပီး တစ္ေျဖးေျဖး ဝက္နဲ႔ပင္ တူလာၿပီ။
ေဘာင္ဘီအတိုေတြပဲ ဝတ္ေနၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္း မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္း ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ ခ်န္းေယာလ္က တကယ္ပဲ ကေလးလိုလို ဝက္လိုလို ျဖစ္ေန၏။
မားမား ပတ္ခ္ ကလဲ ခ်န္းေယာလ္ကို အိမ္ျပန္လႊတ္လိုက္ပါဦးလို႔ ဆယ္ဟြန္းကို အပူကပ္ေနၿပီ။
မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အိမ္ျပန္ခိုင္းဦးမွာပါ။ သူ႔မိဘေတြက သူ႔ကို လြမ္းေန႐ွာၿပီ။
YOU ARE READING
F R I E N D Z O N E💩
Romanceသူငယ္ခ်င္းေလးပါပဲ... သူငယ္ခ်င္းေလးပဲတဲ့ကြယ္... ဒီလိုအႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေျပာပါနဲ႔ ခ်စ္ရသူေလး..☹ ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တယ္...ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းပဲတဲ့😌
