ராமனால் அந்த பஸ் ஸ்டாப் ஸ்டோன் பென்ச்சில் உட்கார்ந்திருக்க முடியவில்லை. அவர் சற்று பதற்றமாகக் காணப்பட்டார். தன்னுடைய மூக்குக் கண்ணாடியை இருபதாவது தடவையாக கையில் எடுத்து, தன் கைக்குட்டையால் துடைத்துக்கொண்டிருந்தார். நெற்றியில் சற்று வேர்த்திருந்ததைப் பார்க்க முடிந்தது.
அது ஒரு டிசம்பர் மாத குளிர்ந்த இரவு. பக்கத்திலிருக்கும் கிராமங்களையும் நகரங்களையும் விடவும் நெய்வேலியில் எப்போதும் ஒன்றிரண்டு டிகிரி கம்மியாகவே இருக்கும். ஆர்ச் கேட் பஸ் ஸ்டாப்பில் அந்த நேரத்தில் எங்களைத் தவிர்த்து வேறு யாரும் இல்லை. சென்னை செல்லும் பஸ்கள் அவ்வப்போது நிற்காமல் எங்களைக் கடந்து வேகமாக சென்று கொண்டிருந்தன. ஆனால், நாங்கள் சென்னையிலிருந்து வரும் பஸ் ஒன்றை எதிர்பார்த்துக் காத்துக் கொண்டிருந்தோம். ராமன் இப்போது தன் கண்ணாடியை மீண்டும் போட்டுக் கொண்டு எழுந்து நின்றார்.
ராமனை எனக்கு ஏழு வருடங்களாகத் தெரியும். அவருடைய வீடு என்னுடைய வீட்டிலிருந்து ஒரு தெரு தூரந்தான் இருக்கும். அவருடைய மகளும் என்னுடைய மகளும் கல்லூரித் தோழிகள் என்பதால் நாங்கள் இருவரும் நண்பர்களானோம்.
ஒருவழியாக பஸ் வந்து சேர்ந்தது. அனிதா ஒரு சின்ன சூட்கேசுடன் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கினாள். ராமன் ஓடிச் சென்று அந்த சூட்கேஸைக் கையில் வாங்கிக்கொண்டார். அவள் என்னைப் பார்க்கக்கூட இல்லை.
ராமனின் வீடு வரும்வரையில் காரில் யாரும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. நான் ராமனிடம் விடைபெற்றுக்கொண்டு என் வீட்டுக்கு நடக்க ஆரம்பித்தேன்.
சாலையில் ஆள் நடமாட்டம் ஏதும் இல்லை. தெருவிளக்குகளிலிருந்து புறப்படும் மஞ்சள் ஒளி, சாலையை ஒளிவெள்ளக் காடாக்கி இருந்தது. வானத்தின் உச்சியில் பிரகாசித்த நிலவு, செயற்கை மஞ்சள் ஒளியில் இயற்கை வெண்மையைக் கலந்திருந்தது. நிர்மலமாக இருந்த வானில் நிலவு ஏறத்தாழ தன் முழுவடிவையும் வெளிப்படுத்தி அழகு காட்டியது.
YOU ARE READING
Despair to Hope (Tamil Version)
Spiritualகுடும்பத்திலும் சமூகத்திலும் அலுவலகத்திலும் நாம் தினந்தோறும் சந்திக்கும் சவால்களை எதிர்கொள்வதில் நாம் பெறும் இறையுதவிதான், நம்முடைய வாழ்க்கை அனுபவத்தரத்தை நிர்ணயிக்கிறது. மூன்றே மூன்று ஆன்மீகத் தத்துவங்களைப் புரிந்துகொண்டு நம் வாழ்க்கையில் செயல்படுத...
