Nachtmerries & botbreuken

Hoofdstuk 1

Badend in het zweet schiet Wolfs overeind. Even is hij gedesoriënteerd, maar het is gelukkig al licht genoeg om de contouren van zijn eigen vertrouwde slaapkamer op te kunnen maken. Hij slaat het dekbed van zich af en stapt uit bed. Nadat hij het gordijn opzij heeft geschoven en het raam heeft opengedaan, staart hij in gedachten verzonken uit het raam. De frisse buitenlucht koelt de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd en langs zijn slapen, waardoor hij het al snel koud krijgt, maar Wolfs blijft staan – blij dat hij in vrijheid naar buiten kan kijken. Hij schrikt op vanuit zijn gepeins als er zachtjes op zijn slaapkamerdeur wordt geklopt.

''Kom maar binnen, Eef,'' zegt Wolfs zonder zich om te draaien. Hij merkt dat Eva naast hem komt staan en onwillekeurig blaast hij zijn ingehouden adem uit en ontspant zijn schouders, die hij tot dan toe had opgetrokken. "Sorry dat ik je alweer wakker heb gemaakt."

Eva wrijft met haar linkerhand over Wolfs' rug en omklemt met haar rechterhand zijn biceps. Wolfs leunt lichtjes tegen haar aan, waardoor Eva haar hoofd tegen zijn schouder kan leggen. "Dat geeft niets, Wolfs," zegt ze zachtjes.

Wolfs haalt zijn schouders op. "Maar toch." Hij voelt een brok in zijn keel en praat niet verder. Hij kijkt opzij, naar Eva, en voelt de tranen in zijn ogen opwellen als hij de tederheid en acceptatie in haar blik ziet.

Eva ziet dat Wolfs ontroerd raakt en pakt hem nog wat steviger vast. Haar eigen onzekerheid en verwarring – ''toen wilde ik vragen of je mijn vrouw wil worden'' – drukt ze weg. "Maak je nou maar geen zorgen over mij. Ik heb liever dat ik wakker word dan dat jij in je eentje de laatste uren van de nacht moet doorbrengen. Waar droomde je deze keer over?"

Het duurt even voordat Wolfs antwoord geeft. Het liefste wil hij Eva niet opzadelen met de verontrustende beelden die hem in de vorm van nachtmerries al weken plagen. Aan de andere kant voelt hij zich meestal beter door erover te praten en Eva zal niet opgeven totdat ze het weet. Wolfs haalt diep adem. "Vannacht was heftiger dan normaal," begint hij met dikke stem. Hij probeert zijn tranen weg te slikken. "Jij werd gewurgd door Hintch en –" zijn stem stokt als zijn brein opnieuw het desbetreffende beeld voorschotelt. Wolfs knippert een paar keer verwoed met zijn ogen om het plaatje van een roerloos op de grond liggende Eva van zijn netvlies te laten verdwijnen.

Eva krijgt pijn in haar buik als ze naar Wolfs luistert. Hij wordt al weken geplaagd door nachtmerries die alsmaar erger schijnen te worden. Wolfs wordt een paar keer per week schreeuwend wakker, zoals ook een paar minuten geleden. En elke keer gaat Eva naar hem toe, staan ze samen naar de opkomende zon te staren totdat Wolfs is gekalmeerd en is gerustgesteld dat Eva gezond en wel naast hem staat. Ze haalt haar arm van zijn rug en plaatst hem stevig om Wolfs' middel, om hem te laten weten dat ze er voor hem is en dat zijn droom geen werkelijkheid is.

Wolfs legt zijn hand over Eva's hand heen die op zijn heup rust. Hij knijpt even in haar vingers, alsof hij zichzelf ervan moet overtuigen dat ze er echt is, voordat hij weer verder praat.

Eva blijft geduldig naast hem staan. Dit - 's ochtends vroeg, de plek voor zijn raam, de aanrakingen over en weer - is in de loop der weken inmiddels routine geworden en Eva weet inmiddels wat Wolfs nodig heeft en wat ze kan verwachten. Ze kan dan ook een glimlach niet onderdrukken als Wolfs zijn andere arm losmaakt uit haar grip en hem om haar schouders legt.

Zo staan ze een paar minuten samen in stilte totdat Wolfs verder praat. Hij schraapt eerst zijn keel. ''En ik – ik kon alleen maar machteloos toekijken. Hij had me vastgebonden, maar ik weet niet meer waaraan.'' Hij verstevigt zijn grip op Eva, die als reactie even met haar wang langs zijn schouder strijkt.

''Ik ben er nog,'' fluistert ze – ze weet dat Wolfs deze woorden nodig heeft. ''En ik ga nergens heen. Ik ben hier, bij jou.''

Een traan rolt langs Wolfs' wang naar beneden en drupt in Eva's haar. Ze voelt dit, maar maakt er geen opmerking over. ''Denk je dat je nog kunt slapen?'' fluistert Eva.