Nachtmerries & botbreuken

Hoofdstuk 7

Ondanks de belofte van Wolfs dat hij een rolstoel zou regelen voor Eva, was dat nog niet zo gemakkelijk als hij dacht. Hij had de apotheek gebeld, in de veronderstelling verkerend dat hij daar net zo simpel als de krukken ook de rolstoel kon huren. Hij kreeg namelijk de krukken zo mee bij de apotheek van het ziekenhuis. Maar nu werd hij doorverwezen naar de gemeente, die volgens de apothecaris over dit soort verzoeken ging. Als de gemeente het verzoek had goedgekeurd, zou de apotheek een notificatie daarvan krijgen en dan zouden zij op hun beurt weer meneer Wolfs terugbellen met de mededeling dat de rolstoel voor hem klaar stond.

Dit kon Wolfs nog wel begrijpen. Rolstoelen zijn een stuk duurder dan krukken, zeker die geavanceerde rolstoelen van tegenwoordig. De kans dat die beschadigd raakten of zelfs gestolen werden was gewoonweg hoger. Dus hij belde braaf naar de gemeente, maar ook daar werd hij van het kastje naar de muur gestuurd.

''U moet eerst een verklaring hebben van een ergotherapeut, meneer Wolfs,'' had de gemeente-ambtenaar gezegd. ''Die moet het verzoek vervolgens bij ons indienen en dan gaan wij er mee aan de slag. Wij zijn slechts ambtenaren en hebben niet het personeel tot onze beschikking om te controleren wie er voor een rolstoel in aanmerking komt en wie niet.''

Wolfs had zijn frustratie onder controle weten te houden en was blij dat hij even naar boven was gegaan om deze telefoontjes te plegen, zodat Eva niet zou merken wat er aan de hand was en de moed haar nog verder in de schoenen zou zakken.

''Wat is een ergotherapeut?'' vroeg Wolfs.

De gemeenteambtenaar aan de andere kant van de lijn viel even stil, alsof hij deze vraag niet verwacht had. ''Ehm, dat is een zorgprofessional die mensen op verscheidene gebieden helpt. De makkelijkste vergelijking is die met een fysiotherapeut. Waar een fysiotherapeut ervoor zorgt dat het lichaam goed beweegt en daar desnoods oefeningen voor meegeeft, kijkt een ergotherapeut hoe je je leven moet aanpassen als je een chronische blessure hebt. Dat kan werkelijk vanalles zijn – reuma, een amputatie, noem maar op. Daarnaast helpt een ergotherapeut je ook om je leven mentaal op de rit te krijgen en te houden.''

''Pff, oké,'' zei Wolfs.

De ambtenaar grinnikte. ''In uw geval kan de ergotherapeut een inschatting maken van de ernst van de klacht – of deze verholpen kan worden met oefeningen of dat het dagelijks leven van de patiënt zodanig wordt belemmerd dat deze wel in aanmerking komt voor een dure, gemeente-gesponsorde rolstoel.''

''Maar,'' zei Wolfs, ietwat verbaasd, ''het gaat slechts om een heupbreuk. Mijn vrouw'' – een sprongetje ging door zijn buik op het moment dat hij deze woorden uitsprak – ''heeft slechts een paar weken, twee maanden, hooguit een rolstoel nodig, zodat ze ook af en toe naar buiten kan en niet de hele tijd op bed hoeft te liggen.''

''Ooh,'' zei de ambtenaar, die een beetje in de lach schoot, ''maar daar gaan wij helemaal niet over. Dat moet u even bij het ziekenhuis regelen. Zij hadden u een rolstoel mee moeten geven op het moment dat uw vrouw naar huis mocht. Dan krijgt u een rolstoel in bruikleen. Onze rolstoelen zijn elektrisch en uitgerust met de nieuwste snufjes, geschikt voor levenslang gebruik van onze patiënten.''

Wolfs had gedesillusioneerd de telefoon opgehangen. Het ziekenhuis. Waarom hadden ze hem daar niet meteen een rolstoel voor Eva meegegeven?

Het telefooncircus is inmiddels twee dagen geleden. Nu zitten Eva en Wolfs samen aan het ontbijt – noodgedwongen op bed, want er is nog steeds geen rolstoel. Er is wél een ziekenhuisafspraak halverwege de ochtend, waarbij Eva voor controle moet komen. Wolfs heeft al gebeld voor de rolstoel en het is hem verzekerd dat het ding voor hen klaar zal staan. De verpleegster die het met hem had afgestemd had uitgebreid haar excuses gemaakt voor het slippertje, maar Wolfs is er nog steeds een beetje knorrig over. Hij vindt het gewoon uiterst vervelend voor Eva, die al dagenlang een frisse neus had kunnen halen.