ေ၀ဟင္ဟာ လက္ထဲမွာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဘူး သံုးဘူးကို ပါဆယ္ဆြဲလာကာ အိမ္သို႕ျပန္လာခဲ့သည္ ။ ဒီေန႕က လစာထုတ္ရက္မလို႕ အလုပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ နည္းနည္းပါးပါးသြားစားေသာက္ၿပီး ဖြားနဲ႕ အန္ကယ္ထြန္းတို႕ကို သတိရတာနဲ႕ သူတို႕အတြက္ပါ ၀ယ္ခဲ့လိုက္သည္ ။ ည ၈ နာရီထိုးခါနီးဆိုေပမယ့္ Taxi မငွားခ်င္တာနဲ႔ လိုင္းကားနဲ႕သာျပန္ခဲ့လိုက္သည္ ။ သူဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ေရာက္တာနဲ႕ လူေတြက အလုအယက္ဆင္းၾက၍ ေ၀ဟင္ဟာ သူ႕ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဘူးေတြကို မဖိမိေအာင္ ေသခ်ာကိုင္ရင္း ဆင္းခဲ့ေလသည္ ။
ကားမွတ္တိုင္ကေနေတာ့ လူမျပတ္ေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲ၀င္ရင္ေတာ့လူျပတ္တယ္ ။ ခါတိုင္း ညေျခာက္နာရီထက္ပို ေနာက္မက်ဘဲ အိမ္ျပန္ေနက်မလို႕ လူေျခမတိတ္ ။ ခုေတာ့ ရပ္ကြက္ဆိုေပမယ့္ တံတိုင္းအျမင့္ၾကီးေတြကာရံထားတာမလို႕ လမ္းမွာ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တၿမီးေတာင္ မေတြ႕ရ ။ သူတို႕ရပ္ကြက္က သူေ႒းရပ္ကြက္မလို႕ Bus ကားဂိတ္ေတာင္ Main လမ္းမၿကီးေပၚမွာပဲ ရွိတာ ။ Taxi ငွားခ်င္ရင္ေတာင္ လမ္းထိတ္ထြက္ငွားရတာမလို ႕ ဒီရပ္ကြက္ လူေျခတိတ္တာ မဆန္းပါ ။
လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ေ၀ဟင္ၾကက္သီးေမြးညွင္းထလာကာ စိတ္ထဲမလံုမလဲ ျဖစ္လာသည္ ။ သူ႕ေနာက္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ပါလာသည္ကို ေျခသံလိုလိုဘာလိုလို ၾကားလိုက္ရ၍ လုယက္သူမ်ားျဖစ္ေနမလားဟုေတြးရင္း လစာထည့္လာေသာ အိတ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေ၀ဟင္ ေျခလွမ္းေတြကို အရွိန္တင္လိုက္သည္ ။ ထိုအခါ သူ႕ေနာက္ပါးက ေျခလွမ္းအသံေတြကို ပိုၿပီးပီပီသသ ၾကားရလာလို႔ ေ၀ဟင္ထြက္ေျပးရင္ေကာင္းမလားေတြးလိုက္မိေသးသည္ ။ သူေကြ႕၀င္တဲ့လမ္းကိုလည္း လိုက္ၿပီးေကြ႕၀င္လာသည့္ ထုိသူေၾကာင့္ သံသယေတြက ခိုင္မာလာသည္ ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႕ကလည္း ေနာက္ထပ္ ႏွစ္လမ္းေလာက္ လိုေသးသည္ ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရဦးမည္ ။ သူေ႒းရပ္ကြက္ဆိုေပမယ့္ ကိုေလးတို႕က အရမ္းခ်မ္းသာသည့္မ်ိဳးမဟုတ္ ။ ခ်မ္းသာတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ ဘိုးဘြားေတြထားခဲ့တဲ့ အိမ္အိုေလးေၾကာင့္ ေနေရးထိုင္ေရးအဆင္ေျပၿပီး အလုပ္အကိုင္အဆင္ေျပေသာေၾကာင့္ Honda Fit ေလးတစ္စီးရွိကာ လူတန္းေစ့ေနႏို္င္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္ ။ ဒါကအေရးမၿကီး ....... လကုန္ရင္ အျပင္မွာ အခန္းငွားေနရေတာ့မွာ ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ပိုက္ဆံကို အလုခံရသည့္ အႏၱာရယ္မွ ကာကြယ္ရဦးမည္ ။
