p.jm + k.th ⚣
勢い - życie
top!taehyung
Człowiek w swoim życiu podejmuje wiele łatwych jak i trudnych decyzji. Czasem ich skutki odbijają się na przyszłości, a czasem nie. Od dzieciństwa powtarza się, że ma się trzy szanse, aby coś osiągnąć. Ludzie wy...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
taehyung podaje jiminowi butelkę piwa i siada obok na kanapie.
— no to co? oblewamy emeryturę? — pyta, na co kim uśmiecha się szczerze.
— wciąż czuję, że nie zrobiłem w życiu wystarczająco dużo, aby zasłużyć sobie na prawdziwe wakacje.
— żartujesz? wychowałeś dzieci, jesteś świetnym dziadkiem i pozostawiłeś po sobie genialnie prosperującą firmę. twój syn nawet nie wie ile ci zawdzięcza.
— może masz rację... jedyne czego żałuję to to, że nikogo nie znalazłem. nie wiem co stanie się z moim domem, rodziną, kiedy ja odejdę. nikt się nimi nie zaopiekuje... boję się, że za niedługo nie będę mieć siły, aby im towarzyszyć.
— ja będę — deklaruje park, ściskając ramię przyjaciela. — wiem, że przez długi czas byłem nikim, nie było mnie w twoim życiu i sercu... ale mogę ci obiecać, że cokolwiek by się nie stało, zostanę z twoją rodziną... i z tobą.
zawsze byłeś w moim sercu.
— wiedziałem, że kiedyś wrócisz.
— ja też w to wierzyłem. trzeba przyznać, że jestem dużo lepszym przyjacielem niż partnerem.
— zdecydowanie. nigdy ci tego nie mówiłem, ale w podstawówce prosiłem moją mamę, aby cię adoptowała.
— wariat. po co?
— bo zawsze chciałem takiego brata jak ty.
:･ﾟ✦ *:･ﾟ✧ *:･ﾟ✦ *:･ﾟ✧:･ﾟ✦ *:･
— jak to przenosisz się na wieś? — jimin chodzi po całym mieszkaniu, nie mogąc uwierzyć w to co mówi taehyung. — dlaczego?!
— chcę odpocząć. tutaj zawsze się spieszę. nie mam kiedy odetchnąć.
— ale to powód, by pakować cały swój dobytek i wynosić się do jakiejś chatki na środku pola?!
— dokładnie tak.
— a co ze mną?!
— jedziesz ze mną — taehyung uśmiecha się szeroko, a jiminowi nie pozostaje nic innego jak tylko pokiwać energicznie głową.
:･ﾟ✦ *:･ﾟ✧ *:･ﾟ✦ *:･ﾟ✧:･ﾟ✦ *:･
taehyung siedzi na ganku swojego domku i z lekko przymrużonymi powiekami patrzy na bujającą się na wietrze pszenicę. długie kłosy obijają się o siebie, powodując przyjemny dla uszu szum. wiatr jest ciepły, a w powietrzu czuć nadciągający deszcz.
— jezu, jak mnie plecy bolą — jęczy jimin, siadając tuż obok przyjaciela na bujanym fotelu. — następnym razem ty idziesz w pole. nie ma, że ci lekarz zakazał wysiłku. jak tak dalej pójdzie, to ja pierwszy zejdę z tego świata.
— żarty się dzisiaj ciebie trzymają.
— no kogoś muszą.
— moje dzieci przyjadą do nas w lato.
— to dobrze, dawno ich już nie widziałem. ostatni raz bawiłem twojego wnuka. tylko ze mną chciał się uczyć chodzić.
— chciałbym kiedyś...
— tae? taehyung? taehyung!
:･ﾟ✦ *:･ﾟ✧ *:･ﾟ✦ *:･ﾟ✧:･ﾟ✦ *:･
park czuje na głowie delikatne głaskanie. podnosi głowę i przeciera powieki, za którym dalej kryje się mocny sen.
— jezu, taetae, obudziłeś się!
— na to wygląda.
— jak się czujesz? — pyta park, błądząc oczami po zmęczonej twarzy przyjaciela.
— lepiej. chyba totalnie odleciałem, no nie?
— jezu, myślałem, że sam tam padnę na zawał. tak mi się ręce trzęsły, że prawie rozwaliłem telefon, gdy dzwoniłem na pogotowie.
— a ty jak? wszystko dobrze?
— oczywiście. złych diabli nie biorą — parska park, cały czas pocierając dłoń przyjaciela.
