Τι συμβαίνει όταν χάνεις το λεωφορείο ενώ το επόμενο έρχεται σε 30' επειδή έχει κλείσει το κέντρο;
Τι θα συμβεί όταν καταλαβαίνεις ότι κάποιος σε ακολουθεί απο ώρα;
Πώς αντιδράς όταν ένας γοητευτικός αστυνομικός σπεύδει να σε βοηθήσει;
Ορέστης κα...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η κλούβα είχε κατασκηνώσει έξω από το Πολυτεχνείο. Όλη η ομάδα ΔΙ.ΑΣ είχε ενημερωθεί ότι επρόκειτο να γίνουν φασαρίες στο κέντρο της Αθήνας. Ο Ορέστης είχε ήδη καταφτάσει με τον συνάδελφό του εκει, τον Δημήτρη πριν από την κλούβα. Κοιτούσε έντονα τις μαύρες και άβολες αρβύλες του έχοντας το μυαλό του μόνο σε εκείνη. Τι να κάνει άραγε; Ήξερε πως εν ώρα εργασίας θα έπρεπε να κοιτά γύρο του και να είναι άγρυπνος για το οτιδήποτε όμως, που να την πάρει δεν φεύγει από το μυαλό του. Δεν λέει να ξεκολλήσει από εκείνη. Τα μάτια της είχαν στοιχειώσει την σκέψη του και το χειρότερο την καρδιά του, αφού το έχει καταλάβει ο άτιμος από την πρώτη στιγμή ότι αυτή η μικρή του είχε κάνει πολλή μεγάλη ζημιά.
Είχαν από έναν καφέ στα χέρια τους και είχαν αράξει πάνω στα μεγάλα δίκυκλα. Ο ήλιος έκαιγε απέναντι τους "Σήμερα θα βγω με την μικρή." ανακοίνωσε με ένα σπαστό χαμόγελο ενώ έπινε μια γουλιά από τον καφέ που η Άρτεμις είχε ετοιμάσει για εκείνον.
Ο Δημήτρης τον κοίταξε χαρούμενος "Έλα ρε! Και που σκέφτεσαι να την πας;" τον ρώτησε ενώ έβλεπε γύρο του αν κινείται τίποτα περίεργο.
"Σκεφτόμουν να την πάω για φαγητό." χαμογέλασε. Από την άλλη όμως σκέφτηκε μήπως δεν της αρέσει. Τι της αρέσει να τρώει άραγε, τι της αρέσει να κάνει;. Ξαφνικά ένιωσε σαν μην ξέρει πως συμπεριφερθεί, ξεχασε πώς να σκέφτεται για μια κοπέλα. Ίσως επειδή είναι μικρή, μάλλον επειδή δεν έχεις ξανανιώσει κάτι για μια τόσο μικρότερη του, εκείνη ήταν μόνο είκοσι, και αυτός την περνούσε και μια εφταετία.
"Μετά;" ρώτησε ο φίλος του κάπως αδιάφορα. Όχι τόσο επειδή δεν ενδιαφέρεται για τον φίλο του, φυσικά και το κάνει. Αλλά είναι εκείνη η φάση που δεν τον νοιάζει και τόσο πολύ η προσωπική του ζωή, και δυστυχώς αυτό το συναίσθημα βγαίνει παραεξω ως αδιαφορία για τους υπόλοιπους.
